Vandaag hebben we het plan om te gaan scooteren. Het huren van een scooter kost overal 70k rupiah (€4,-) voor een dag. Bij het hotel hebben ze ook scooters kosten 80k. Maar dat zijn dan leuke scoopie scooters. Oké, doen we die toch. Op zich wel makkelijk zo bij het hotel gelijk. Na het ontbijt de spullen gepakt en Bob en Annie op pad. Het is even wennen weer zo’n scooter maar het gaat al snel goed. We doen rustig aan, hebben geen zin om te vallen. In het begin was het even de weg zoeken richting Dreambeach en kwamen we op wat minder goed begaanbare wegen. Maar Google maps is er altijd om je te helpen. Al snel zitten we goed en komen we aan bij Dreambeach. We hebben daar jaren geleden gelogeerd met de jongens, een heel mooi plekje maar wat verder weg van de restaurantjes. Nu is het daar wat drukker en zitten er op loopafstand ook restaurantjes.

Na een foto rijden we door. Naar de “yellow bridge”. Ook daar zijn we eerder geweest in zomer 2016 maar deze is in oktober 2016 ingestort met een aantal doden. Wij vonden het toen ook al een gammel ding. De brug gaat naar Nusa Cenengan, een klein eilandje. In 2016 was dat vooral armoe troef. Sinds die tijd is het toerisme daar ook gegroeid. Mooie kleine resorts zijn er gekomen. We scooteren ook daar wat rond en zien wat schoolkinderen terug naar huis lopen. We hebben balpennen bij ons en delen ze uit. De kinderen beginnen helemaal enthousiast te reageren en roepen Kasih (van terimah kasih, dank je wel). Echt zo leuk. Als we tegen een hele steile weg aan rijden besluiten we terug te keren, Bob en Annie zijn geen durfals.

Op Lembongan stoppen we bij een tentje om wat te drinken en kijken over zeewier velden. Heel bijzonder om de mensen zo als bezige bijtjes op hun eigen stukje bezig te zien.

We scooteren vervolgens een heel stuk naar de mangrovebossen. Daar eten we eerst iets kleins en dan laten we ons rondvaren door de mangrove. Heel bijzonder stuk natuur, we zien krabben, vissen en spinnen (iets minder leuk) en horen talloze vogels fluiten. Als we onze mond houden is het heel stil, behalve de vogels hoor je niks. Het doet ook wat spookachtig aan. Terug bij de scooter vinden we het mooi geweest en besluiten om terug te rijden. Rond 14 uur zijn we weer terug bij het hotel en nemen een duik in het zwembad. We zijn bezweet en plakkerig.

De laatste avond op Lembongan is aangebroken. Morgen de overtocht naar Nusa Penida. Voor ons allebei een nieuwe plek. Ook wel weer leuk om te gaan ontdekken.

Weer gaan eten bij L’Good. Dat was ons prima bevallen. Vandaag allebei van de BBQ buffet gegeten. Ik had een heerlijke tonijn steak en Maurice een seafood kebab. Lekker salade en nasi guning erbij. De band die speelde was niet best, althans de zanger. Hij gilde soms zo hard door de microfoon dat het pijn aan de oren deed. Wij moesten er wel om lachen maar er gingen mensen ook weg om de muziek.

Op de heenweg op de boot, zaten we een bankje achter een Nederlands gezin en die waren voor het eerst op Bali. Die vader, een Rotterdammer (kan die man ook niks aan doen), vroeg tijdens de overtocht of je vanaf Lebongo ook Australië kon zien. Ik begreep zo weinig van deze vraag dat ik niet wist wat te antwoorden. Maurice zei gelijk. Nee dat kan niet. Hij bedoelde dus Lembongan maar wist niet eens goed de naam van het eiland waar hij heen gaat en dacht dat Australië zichtbaar zou zijn. Deze mensen kwamen dus ook in hetzelfde restaurant eten en we hadden Mr. Lebongo en zijn familie wel gezien maar we negeerde ze een beetje. Dat lukte niet helemaal, hij kwam gezellig op ons tafeltje afgestapt. Nou goed, even praten dan maar. Ze hadden het heel fijn gehad op Lebongo maar gingen morgen weer terug. Maurice en ik hebben smakelijk gelachen erom en we noemen Lembongan vanaf nu dus Lebongo, hahahaha.

Veel mensen zijn er op vakantie op uit om contact te maken en ik vind een praatje echt wel gezellig op z’n tijd maar we zijn graag op onszelf. Nou goed, we hebben er een hoop lol om gehad.

Ik heb vanavond Noah nog even gezien en gesproken en dat was fijn. Janto van de week al gesproken. Noah heeft deze week 5 dagen gewerkt en zelf eten koken en thuis de boel draaiende houden, dat was best pittig voor hem. Hij snapte nu waarom ik om 22 uur ‘s avonds op de bank in slaap val hahaha.

Nu dus het laatste stukje typen en dan slapen. Morgen weer nieuwe avonturen.

Geschreven door Maurice.Nicole