De dag waarvan je weet dat die zou komen. De laatste dag van de vakantie. Uiteraard zijn we nog (lang) niet thuis maar zo’n reisdag van 24 uur noem ik geen vakantie, is een verplicht ding.

Omdat we op de heenweg in Singapore zijn geweest is ons hoofdticket van Amsterdam naar Singapore. We gaan dus eerst met Scoot naar Singapore en vanuit daar naar huis. Helaas sluiten de vluchten niet helemaal goed aan dus hebben we een lange tijd door te brengen op het vliegveld. Het is niet anders.

Maar nu dan de laatste dag. Die stond in teken van hetzelfde thema als zoveel dagen, strand en relaxen. Maurice is de dag goed begonnen met hardlopen en na het ontbijt trokken we naar het strand. Het was best wel bewolkt maar dat vonden we niet zo erg. De zon is heerlijk maar die hebben we best veel gehad. De temperatuur blijft hier altijd goed. We hebben nog een petje gekocht voor Maurice en een verse ananas laten schoonmaken en zo brengen we prima de dag door. Ik ben halverwege mijn laatste boek wat op de planning stond dus dat gaat ook goed hahaha. Eind van de middag zien we een meisje met een teckel aan een heel kort riempje wat ze steeds meesleept het water in. De hond is overduidelijk bang en wil niet. Als hij niet mee werkt pakt ze hem op en laat hem los wat dieper in het water, het beest is in paniek en kan door de korte riem geen kant op. Ik zit me vreselijk op te vreten en stap op een moment boos op haar af en zeg dat ze dit niet kan doen. Zeg haar dat de hond bang is en niet kan zwemmen. Ze zegt sorry en gaat uit het water. Haar familie zit op het “terras” achter ons. Ik zat te wachten op een boze vader of moeder maar niks van dat. Achter ons zaten 2 Australiërs en 1 daarvan zei dat ik goed gehandeld had en dat hij net zelf op wilde staan toen hij mij zag lopen. Ze hebben zelf ook teckels en die teckels kunnen niet zwemmen. Het was echt vreselijk om te zien. Ik ben ook blij dat ik er wat van gezegd heb.

Dan is toch echt het moment gekomen dat we van het strand moeten. We gaan terug pakken de koffers en gaan douchen. Dan op pad voor nog 1 massage en nog 1 avond uit eten.

Dit zal ons laatste verslag zijn want die vliegreis die geloven we wel. Ondanks dat ik eigenlijk nog niet naar huis wil ben ik toch wel blij om de jongens weer te zien en uiteraard onze kleine Nusa.

Dank jullie wel voor het lezen en de leuke reacties die we elke dag weer kregen.

Geschreven door Maurice.Nicole