We moeten rond half 10 bij de boot zijn die om 10 uur vertrekt. Zoals eerder geschreven hebben we een boot ticket en chauffeur geboekt. Bij de haven krijgen we een beetje het gevoel dat we het niet helemaal top hebben gedaan. Maar de jongen is er en we gaan niet met de speedboot maar met de gewone fastboat. Veel veiliger zegt hij. Maar die is er later en duurt langer voor we er op en af zijn omdat er meer mensen zijn en je moet op je bagage wachten. Maar hij belooft ons dat het goed komt. Terwijl we wachten vraagt hij ons 50.000 rupiah voor koffie. Die geven we niet. Koffie kost hooguit 10.000 en we hoeven niet in zijn onderhoud te voorzien. We hebben genoeg betaald voor het vervoer. Ons gevoel wordt er niet beter op. Hij stuurt een foto van Maurice naar zijn oom, de chauffeur en video belt zelfs met hem zodat Maurice hem ook kan zien.

Tijdens het wachten zien we een enorme schildpad in de haven. Hij is echt heel groot en heeft ook rood in zijn schild en kop. Vervolgens zien we ook nog een murene zwemmen. Helaas geen foto kunnen maken daarvan.

Dan komt de boot en we vertrekken. Op de boot zeggen we tegen elkaar dat we eigenlijk nooit bij de eerste de beste aanbieder boeken en dat we een beetje nonchalant zijn geworden omdat we zo vaak gaan en het ook altijd goed gaat. We moeten weer wat scherper worden. Op Lombok wordt onze koffer gepakt en zo’n drager wil niet terug geven. Oké, we weten dat we wat moeten geven. Dan geven we de 2 dragers ieder 10.000 en vragen andere die mee lopen ook om geld. Het is allemaal nogal onaangenaam.

We gaan op zoek naar de chauffeur. Niemand te zien, ja genoeg chauffeurs maar niet de onze. Na een paar minuten bellen we onze man op Gili. Ja even geduld hij komt zo, nog 10 minuten wachten. Ondertussen loopt de tijd door en krijgen we een beetje de zenuwen omdat we wel een vlucht moeten halen. Lombok airport is geen Schiphol maar weer voor een bijna dichte gate staan is niet het streven van vandaag.

We vragen aan 1 chauffeur die in de buurt staat wat het kost naar het vliegveld. Hij laat een lijstje zien en het kost 350.000 rupiah (€21,-). We hebben natuurlijk al 500.000 betaald aan de jongen op Gili dus het wordt een dure trip. Want na een kleine 10 minuten nog geen chauffeur dus we gaan met de nieuwe op pad.

Het is een aardige man die goed Engels spreekt en we hebben een leuk gesprek in de anderhalf uur durende rit. We redden het uiteindelijk prima maar het is een goede les. Maurice heeft deze jongen ook gelijk geblokkeerd via whatsapp. Daar gaan we geen zaken meer mee doen.

De vlucht vertrekt op tijd en is goed. Ik slaap zelfs nog even.

Ik heb het wel eens vaker gezegd maar voor mij voelt aankomen op Bali zo fijn. Ook na een heerlijke trip naar Lombok en Gili Air voelt het als thuiskomen. Wayan staat ons al op te wachten en brengt ons naar ons laatste verblijf deze vakantie, Kusnadi hotel in Legian. We krijgen weer een heerlijk welkomst drankje en worden naar de kamer gebracht. We pakken de koffers uit en gaan lekker naar het zwembad. De ringen van Maurice moeten vol en ik heb mooi de tijd om alvast het verslag tot zover te maken. We nemen wat loempia’s omdat we niet echt geluncht hebben en toch wel trek. Als het begint te schemeren gaan we terug, douchen en omkleden. De accommodatie is prima maar ook de badkamer hier is gedateerd. De douchekop hangt zo laag dat wij er niet onder passen. En de wastafel is zo hoog, lijkt wel of we aan de bar staan hahaha. Ach we nemen het voor lief want het hoort er gewoon bij.

We gaan eten bij een restaurant waar Maurice afgelopen maart ook gegeten heeft en het erg lekker is. Nou dat klopt. Ik heb een heerlijke mie goreng ayam, heel mooi gemaakt in een omelet en Maurice kiest voor gegrilde kip boemboe. We hebben heerlijk gegeten voor een kleine €20,-

We gaan nog heerlijk onze voeten laten masseren en nemen een afzakkertje bij een café met live muziek. Het was weer een top dag en nog 6 1/2 te gaan.

Geschreven door Maurice.Nicole