Het is zondag, en de enige dag dat de Pasar Minggu (zondag) is. Dat betekent dat we om 6 uur aan het ontbijt zitten. De markt is van 6-10 uur, best vroeg. Om half 7 pakken we een taxi die kant op. Het is al erg druk en wij kijken onze ogen uit. Maar de mensen op de markt kijken ook hun ogen uit naar ons. Vooral Noah en ik worden bekeken. Het begon al in de taxi dat de chauffeur zijn spiegel wat draait om goed naar mij te kijken en zegt tegen Maurice, die voorin zit, cantik! Maar goed we zijn hier nu eenmaal een bezienswaardigheid.

We kopen wat kleinigheden op de markt en lopen nog verder en komen bij een prachtige wijk waar de weg is afgesloten voor verkeer. Het is er heel druk en er is van alles te beleven. Kraampjes met spullen, eten en nog meer eten. Er rijden bokkenwagens rond voor de kinderen en er is muziek. Het is een soort braderie. We vinden ook een Holland Bakery waar je saucijzenbroodjes kunt kopen.

Als we het lopen zat zijn willen we een taxi maar dat is nog niet zo makkelijk. Dat gebied is autovrij en er rijden niet zoveel taxi's als op Bali. Na nog een heel stuk lopen vinden we eindelijk een taxi en laten ons naar de tourist info brengen. We willen wat regelen voor morgen. We worden afgezet voor toko Oen. Dat bestaat al sinds 1930 en is stil blijven staan in de tijd. Zo koloniaal nog en kregen beetje het gevoel van het oude Nederlands-Indie. We drinken daar wat maar dat is nog een gedoe. We bestellen allemaal een juice en na 2 de juices van Joyce en Maurice komt de ober melden dat het apparaat stuk is, wat we dan willen. We bestellen een fanta orange en een sprite. Na 5 minuten is hij weer teug, alleen fanta strawberry hebben ze. Noah neemt dat en ik neem maar een watertje.

Via de plaatselijke vvv komen we niet veel verder en we willen met een gemotoriseerde becak terug naar het hotel. We onderhandelen maar krijgen niet de prijs die we willlen en lopen door. Hij komt ons achterna gereden en voor 35.000 rupiah per becak brengen ze ons. De taxi kost tussen de 30.000 en 40.000 rupiah maar de becak is altijd iets duurder maar zo leuk. Het is echt een beleving maar volgens mij ook heel ongezond. Al die uitlaatgassen en ze kennen hier nog geen milieu eisen en de oude diesels rijden gewoon nog. Maar wat een lol hebben we gehad.

Het hotel is op zich prima maar het personeel spreekt slecht tot geen Engels. Achter de receptie is 1 jongen die goed Engels spreekt en die wordt er steeds bijgeroepen. Uiteindelijk lukt het om een chauffeur te regelen die ons morgen naar Taman Safari wil brengen. Dat is een mooi safaripark met zwembad wat tussen Malang en Surabaya in ligt. Het is Noah zijn verjaardag dus gaan we iets bijzonders doen.

We waren natuurlijk al vroeg op en het is ondertussen een uur of 2 en we willen lekker bij het zwembad gaan liggen en wat rusten. Helaas kunnen Maurice en ik niet in onze kamer, de kaart werkt niet. Al snel is het voor ons duidelijk dat het aan de deur ligt maar evengoed moeten we tot 3 keer toe naar beneden om dat het personeel duidelijk te maken. Uiteindelijk gaat er iemand van de receptie mee om het te proberen en ook hem lukt het niet, ook de loperkaart werkt niet. Hij gaat weer weg en haalt een apparaat waarmee hij toch de deur open krijgt. Hij laat ons binnen en wil weglopen. Ik vraag, en nu? De kaart werkt nog steeds niet. Hij begrijpt me niet en Maurice is al een poging of 4 geleden zijn geduld verloren. Ik stapmwwer uit de kamer en toon de beste jongen dat ik er nog steeds niet in kan. Hij maakt weer open met dat apparaat en laat mij naar binnen gaan. Allemaal leuk en aardig maar dit gaat niks worden. Ik ga met hem naar beneden en daar wordt Joshua (de jongen die Engels spreekt) er weer bij gehaald en ik leg hem het verhaal uit. Hij zegt ons dat we een andere kamer krijgen want het slot werkt niet, ja zover waren wij ook al. Ze willen helpen met het verhuizen van de spullen maar dat doen we zelf wel. Alles bij elkaar duurt het steeds langer en liggen we nog niet bij het zwembad. In het heen en weer lopen krijg ik nog wel 4 handdoeken voor het zwembad die na 10 minuten bij de kamer weer worden opgehaald want we liggen nog steeds niet bij het zwembad. De jongen die dat komt doen spreekt ook geen Engels, Noah en Joyce hebben er de slappe lach van gekregen en Maurice zijn humeur is nu echt beneden vriespunt. Ik zeg kortaf dat we de handdoeken nodig hebben voor het zwembad en zowaar hij pikt het. Hij druipt weer af.

Hè hè, we liggen eindelijk. We lezen wat, doen een dutje en kaarten. Rond 16 uur gaan we douchen en omkleden en laten ons door een taxi naar Malang Town Square brengen. Daar winkelen we wat en eten we ook. Niet alles is even lekker maar ach na vandaag kan dat er ook nog wel bij. Het verkrijgen van bier en diet coke is op zich ook een uitdaging maar na het eten vinden we nog wel een tentje waar ze bier hebben, de diet coke is nog niet ontdekt.

Nu is het echt tijd om te gaan slapen. Morgen om 8.30 uur staat de chauffeur klaar voor ons. Althans dat hopen we dan maar.

Geschreven door Maurice.Nicole