We zijn nu toch echt de laatste dagen van de vakantie in gegaan. Maurice heeft vanmorgen voor de laatste keer dit jaar hier hardgelopen. Dat was de reden dat we iets later aan het ontbijt kwamen. Het was kwart over 9 en er waren geen lege schone tafels. De tafels die leeg waren stonden vol met vieze borden. De schone borden, kopjes en glazen waren allemaal op. Het is echt jammer om te zien maar Kusnadi is echt achteruit gegaan. We bestellen een pannenkoek bij het meisje achter het fornuis maar er gebeurt niks. Oké, er liggen nog 2 omeletten in de pan. Daar gebeurt niks mee maar rustig aan Nicole. Ik ga maar vast een toast maken nadat ik om schoon servies heb gevraagd. Dan komt er een jongen uit de keuken die 1 van de warme gerechten aanvult. Kippetjes in de pan waar beer rendang bij staat. Nu maar hopen dat die Australiërs niet denken dat dit beef rendang is ;-).

Deze jongen gaat naar de pannen met de omeletten en haalt ze er uit. Op dat moment bestelt een andere gast ook een omelet. Daar begint hij aan. Maurice en ik kijken elkaar aan en zien onze pannenkoek de mist in gaan. Dat meisje had wel onze bestelling aangenomen maar niks door gegeven. Ze was druk met het bestek afdrogen. Nou goed we bestellen nogmaals de pannenkoek. Dit meisje en deze jongen kunnen hier niks aan doen want er is gewoon te weinig personeel en harder werken omdat er wat druk op staat kennen ze hier niet, heerlijk als je dat kunt. Daar kunnen wij iets van leren. Maar goed, je krijgt wel ontevreden gasten op deze manier.

Maurice komt tot de conclusie dat hij er goed aan gedaan heeft om voor volgend jaar maart een ander hotel te hebben geboekt. Echt jammer want dit hotel ligt zo mooi.

Dan tijd om naar het strand te gaan. Als we liggen voelen we al snel dat we wel een dutje willen doen. Vandaag blijven we uit de zon. We letten echt wel goed op om niet te verbranden of sowieso teveel zon te krijgen. Ik smeer iedere dag braaf ondanks dat ik in de schaduw lig, daar doet bruintje beer naast me dan weer niet aan.

Ik heb voor mijn doen goed ontbeten en wil geen lunch. Maurice haalt een nasi met saté bij een kleine warung op het strand. Nou warung is een groot woord, de gemiddelde kledingkast in Nederland is groter. Ze werken daar met mandjes met van die vellen er in dus dat is wel schoner dan direct op het bord. Het bestek is dan weer geen wegwerp, goed voor het milieu hopelijk ook voor de darmen. Het is super lekker en hij is blij dat hij heeft gezegd maar een klein beetje pedis. Want het is al best pittig. Ik ben blij dat ik heb overgeslagen.

Na het eten is het al weer tijd voor dutje nr 2. Rond 17 uur gaan we van het strand af. Ik ga douchen en Maurice gaat nog voor een massage. Dit gaan we toch wel missen hoor.

Na het douchen en omkleden wandelen we naar Jalan Camplung Tanduk, een wandeling van een klein half uur. Ketut heeft daar zijn reisbureau maar ook nu is hij er niet. Voor het eten kiest Maurice voor saté en ik heb spijt dat ik geen saté heb gedaan. Mijn eten (schnitzel) is ook lekker maar de saté is echt super. Maurice wil nog naar de Frankenstein bar wat drinken. Het is bijna niet te beschrijven wat je daar ziet. Uiteraard veel te veel zuipende Australiërs (teveel drinken en te veel Australiërs) maar ze schenken cocktails in urine opvang zakken. Er wordt een show gegeven dat is wel echt leuk, stukjes uit de Rocky Horror show. Heb ik in 1988 in Engeland ooit gezien. En de mensen laten zich met de vreselijkste wonden schminken. Iemand met een doorgesneden keel en zo. Halverwege moeten alle jarigen op het podium en ze moeten twerken (dansend met je kont schudden) en er is 1 enorme Australiër die dit uiteraard weer doet met zijn broek naar beneden. Sommige dingen gaan moeilijk van je netvlies af kan ik je zeggen.

We zijn moe en nemen een taxi terug. Morgen nog 1 volle dag en dan vrijdag een halve. Om 16 uur (10 uur in Nederland) staat Wayan voor de deur. Selamat tidur.

Geschreven door Maurice.Nicole