De airco op de kamer doet het niet fantastisch en ik weet niet of het daardoor komt maar ik heb onrustig geslapen. Van alles gedroomd en druk in mijn slaap. Was al moe voor ik opstand hahaha. Nee hoor, valt wel mee en vandaag rustig dagje op de planning. Eerst lekker ontbijten in het restaurant naast het hotel. Heerlijke pannenkoek en kon zelfs een croissant bestellen. Daarna de was weg gebracht aan de overkant en daar jatte voor onze neus een aap een heel zakje koekjes weg uit een offer bakje. De winkeliers hier lopen allemaal met een katapult rond. Vanavond is de was klaar voor €4,-. Ik zoek voor thuis ook nog zo’n adresje.

Joyce en Ferry hadden ons gewezen op een goedkope lokale markt. Sukuwati art market. Wij met de bluebird (taxi) app gezocht hoeveel het kost om ons te brengen en een taxi besteld. De chauffeur begon over een andere markt waar hij ons ook heen kon brengen enz enz. Wij hielden voet bij stuk. Na een half uur waren we er. Nou weet ik niet wat Joyce en Ferry er zo leuk aan vonden maar wij werden helemaal bedolven door iedere verkoper die een lopende cash machine zag in ons. Toen ik sudah ada (heb ik al) riep gingen ze helemaal tekeer en riepen me 10 keer na, sudah ada. We hebben uiteindelijk 2 jurkjes gekocht voor mij en zijn toen snel weg gegaan. Het was niet groot en er was niemand dus wij kregen alle aandacht. Om gek van te worden. De chauffeur zou een uur wachten op ons, dat hadden we afgesproken en na 10 minuten stonden we dus al buiten. Ik vond hem niet zo aardig omdat ik pas mocht uitstappen als hij het geld had geregeld met Maurice. Hij deed heel belerend tegen ons. We gingen daarom nog maar in de buurt rondlopen want Maurice had nog wat winkeltjes gezien. Dat waren zeer lokale shopjes waar we vriendelijke werden begroet maar we konden er niks mee, autobanden, eten uit een karretje wat er al geruime tijd stond, de kleermaker en een shop waar je stempels kon laten maken. Kortom, zeer lokaal.

Wat me opviel waren een soort poorten waar bordjes stonden wie daar wonen en met hoeveel mannen en vrouwen en het totaal. Achter die poorten waren dus meerdere huisjes te zien.

Voor 10.000 rupiah (€0,65) 2 flesjes sinaasappel sap gekocht en terug naar de chauffeur gegaan. Hebben zo’n 40 minuten rond gebracht daar, in Sukuwati. Bij het terug rijden zagen we dat als we de andere kant op waren gelopen er nog veel meer shopjes waren voor de toeristen, nou ja had al wat gekocht en dit was ook leuk om te hebben gezien.

Terug bij het hotel en tijd voor het zwembad. Het is stuk warmer dan in Sanur omdat er weinig tot geen wind is vanuit zee. Flink zweten dus. Maurice heeft zijn ringen vol gemaakt met zwemmen dus dat is ook gelukt. Na het zwemmen even opgedroogd en bij het restaurant naast het hotel gaan lunchen. Heerlijke sandwich en wrap. Daarna weer terug bij het zwembad. Ik ben in de schaduw gaan liggen werd te warm op een gegeven moment en in de schaduw slaapt het lekkerder :-). Het hotel ligt echt in een prachtige tuin ik heb een paar foto’s bijgevoegd.

Eind van de middag is Maurice voor een massage gegaan en ik bleef lekker lezen. Ik was helemaal alleen en zag ook geen personeel. Ineens vanuit mijn ooghoek zag ik iets lopen en verhip, een aap bij het zwembad. Ik snel mijn spullen in de tas en een grote stok gepakt die er stond om de apen weg te jagen. Ik slaan met die stok op de grond en toen liep hij weg. Tot zover lekker rustig lezen. Toen kwam er nog 1 aan maar die zat iets verder weg. Nu zag de “bewaker” het ook en die pakte een luchtbuks en begon ze ook weg te jagen. Hij vertelde dat sinds Corona ze steeds verder uit het bos zijn gekomen, op zoek naar eten. Ze hadden honger en nu waren ze dus door de hele straat te vinden. Er waren 2 groepen die via hun hotel tuin terug gingen naar het bos. Rond 18 uur en rond 18.30 uur. Om de hoek van onze kamer zat er 1 op het dak te wachten tot ze gingen. Het is toch wel bijzonder maar ook de Indonesiërs zijn dus bang voor ze.

Toen Maurice terug kwam en mij zag liggen met die grote bamboe stok lag hij helemaal in een deuk. Nou ik vond het eerst even niet grappig maar gelukkig waren ze niet zo brutaal als bij Chantal.

Lekker douchen en op pad om te eten. Maurice wilde graag bij een restaurantje eten waar hij de laatste keer met , Joyce, Ferry, Frits en Emma hadden gegeten voor de verjaardag van Emma. Februari 2020. We hebben het gevonden en het heet Warung Wayan, ik zeg hoe kun je die naam nu vergeten. Nou goed, we hebben er heerlijk gegeten en het zat helemaal vol to ver in de tuin. Aantal personeelsleden waren niet zo aardig en de dame naast ons werd na het afrekenen ook verzocht om te gaan, er zaten mensen te wachten. Aan de ene kant snappen we het wel, ze had betaald maar zat nog op haar telefoon een filmpje of zo te kijken maar het is niet echt Balinese vriendelijkheid zoals we gewend zijn.

Na haar kwamen 2 heren zitten de ene overduidelijk Indisch maar westers gekleed de ander overduidelijk Indisch en traditioneel Balinees gekleed. We raakten aan de praat en ze hoorden dat we uit Nederland kwamen, de traditionele jongen was net terug van een 10 daagde trip door Europa en was 2 dagen in Amsterdam geweest en op de wallen. Men will be men. De andere man woonde in Engeland en vroeg ons naar hoe Rutte het deed, ik zei beter dan Boris Johnson en Maurice zei maar dat is niet zo moeilijk. Weet niet helemaal of hij het ook grappig vond, wij wel hahaha.

Na het eten een stukje gewandeld en nog een biertje en cocktail gedronken bij een bar met lekkere reggae muziek. Nu nog even het verslag maken en dan lekker slapen. Helaas heeft de “reparatie” aan de airco niks gedaan dus echt koel is het hier niet. Zolang je stil ligt gaat het wel hahahaha.

Selamat tidur (welterusten) vanaf ons heerlijke Bali en ke besok (tot morgen).

Geschreven door Maurice.Nicole