Vandaag is de dag waarvan je weet dat die gaat komen. De boottocht naar Gili Air. Ze zeggen niet voor niks, no pain no gain.
Om half 11 worden we opgehaald bij het hotel. We laten 1 koffer achter bij het hotel en nemen 1 koffer mee. We gaan 6 dagen dus dat lukt prima. Maurice lijkt redelijk hersteld maar heeft voor de zekerheid toch 2 diarreeremmers ingenomen. Op zo’n reisdag liever geen risico. Zoals veel in Indonesië is de boottocht een georganiseerde chaos. Het ophalen van gasten is vaak al gedoe maar bij de boot is de chaos compleet. Er zijn verschillende organisaties maar nergens staat aangegeven waar welke boot ligt. Het is een drukte van jewelste en van iedere boot die aankomt moeten er ook mensen af en die moeten met hun bagage door de mensenmenigte die begint te duwen omdat ze willen weten of dat hun boot is en dat ze die niet willen missen. We staan dicht bij een kraampje waar je nog water of wat te eten kunt kopen en die vrouw zegt dat onze boot er wel is maar er is geen plek om aan te meren. Ach het is bijna half 3 en we zouden om 2 uur vertrekken. Dan komt onze boot aan en begint het spelletje opnieuw. Het is uiteindelijk na 3-en als we vertrekken. De boot is helemaal vol en we zitten vooraan waar de airco geen bereik heeft. Het is werkelijk zo vreselijk warm. Het zweet loopt van een ieders lijf. We hebben wel een half tabletje tegen reisziekte ingenomen maar met de planning van 2 uur vertrekken. Dus we nemen nog maar een halve omdat we bang zijn dat het anders is uitgewerkt en in deze hitte wil je echt niet ook nog eens strontmisselijk zijn. Het is anderhalf uur varen naar Gili Trawangan en dan nog 5 minuten naar Gili Air, onze stop. Die anderhalf uur zijn de langste van Maurice zijn leven geweest. Ik heb nog wel even kunnen slapen maar het was echt een beproeving. Op Gili T gaan de meeste er uit en dat scheelt enorm in de hitte. Met die 6 overgebleven types redden we het wel zo.

We lopen naar ons hotel en dat is echt niet ver, 8 minuten, maar met een koffer die je niet kunt rijden want er is geen weg en een Maurice die toch echt niet fit is maar eigenwijs genoeg om mij niet te laten helpen, is het toch een pittig stukje.

Het hotel is prachtig dat heeft Maurice weer goed geregeld. Echt traditioneel, een hutje met een buitendouche. Niet super luxe maar wel netjes.

Na het douchen op pad maar Maurice voelt zich toch echt nog niet lekker. Geadviseerd om toch nog de medicijnen in te nemen. Laten we hopen dat het morgen wel goed gaat.

Geschreven door Maurice.Nicole