Trein

Langs de Arno fietsen we in alle vroegte terug naar Florence. De stad is nog in diepe rust. Wát een verschil. Misschien een idee voor een volgende keer: wil je een populaire stad bekijken, ga dan tussen 06.00 uur - 10.00 uur. We hobbelen over de eeuwenoude keitjes dwars door het centrum naar het station. Hier moeten we nog 2 tickets a € 3,50 kopen voor de fiets. Die kun je dan weer niet online kopen. Het is zaterdagochtend, het zal vast lekker rustig zijn in de trein... Het eerste traject gaat naar La Spezia aan de Ligurische Zee.
We duwen de fietsen naar het perron waar de trein al op ons staat te wachten. Plekken voor de fiets zijn duidelijk gemarkeerd, maar nu vinden we die niet. De conductrice met heel veel piercings en grijs-paars geverfd haar komt ons tegemoet lopen. 'Sorry', we hebben geen plek voor de fiets vandaag. We hebben al lang geleerd dat je hier geen probleem van moet maken, dan weet je zeker dat je niet komt waar je wilt zijn, dus antwoorden we: 'O.k., zeg maar waar we ze neer kunnen zetten'. Het maakt haar niet uit, doe maar ergens. Fietsen naar binnen, bagage eraf en het hokje is zo ongeveer vol...dachten we. Iedereen wil naar la Spezia (of Pisa, dat we onderweg aandoen). Hordes toeristen zorgen voor een overbevolkte trein. In dat hokje van ons passen nog minstens 6 anderen, waarvan 3 met dikke koffers en 3 met een elektrische step. Dat zou allemaal nog tot daar aan toe zijn, maar het is een stoptrein die dus elke 5 minuten stopt om er vooral nog meer mensen in te laten.
Het wordt een hele choreografie waarin een kleurrijke Italiaanse conductrice een groene en een blauwe fiets en 2 bejaarde Nederlanders de hoofdrollen krijgen. Het gaat ongeveer zo: Trein stopt, passagiers op een kluitje, zodat de fiets half naar buiten kan, één wiel nog net binnenboord, mensen erin en Goddank hier en daar gaat er ook wat uit, conductrice sluit de deuren, behalve de deur waar zij er nog in moet, ze wurmt zich langs de fiets naar binnen en precies op het goeie moment trek ik de fiets weer naar binnen. 'We did it', roep ik jolig met als antwoord : 'Yeah!' Deze dans duurt ruim 2 uur, waarna die prachtige kleurrijke official van de Italiaanse spoorwegen als een volleerde performer vraagt: 'Are you having fun?' 'We want more, we want more' roepen we terug. Als soundtrack 'When the lady smiles' eronder en we kunnen zo het theater in. Ik heb het gevoel dat we geslaagd zijn voor de integratietest.
 

Bus

De volgende 2 trajecten is de lol er wel af. Ruimte voor de fiets, zitplaatsen voor ons. Keurige conductrice. Bedaarde fietsreizigers. Op de overstapplaatsen hebben we ruim de tijd. Wel bijzonder, zo fiets je door het nog stille Florence, dan zitten we in een parkje in Genua en aan het eind van de dag fietsen we nog zo'n kilometer of 10 door Turijn naar de opstapplek voor de bus naar Nederland.
We eindigen in stijl. Aan de rand van de stad stuurt onze navigatie ons het bos in. Off road, over een riviertje, steil naar beneden, bordje 'bicicletta in mano', kruip door - sluip door tot we ineens voor een immens groot winkelcentrum staan. Inmiddels is het al behoorlijk schemerig. Hier zou het ergens moeten zijn. We hebben nog een uurtje over en dat is handig want de lowriders moeten nog van de fiets en het stuur een slag gedraaid zodat ze beter in de kar passen achter de bus. Er druppelen nog 3 fietsers binnen die net als wij twijfelden bij het bosgedeelte, maar nu we hier zo met z'n vijven staan beginnen we er toch in te geloven dat dit de plek moet zijn. Het is nu echt helemaal donker.
De grote bus met aanhanger is bijna een half uur te vroeg en we kunnen zo naar binnen. Met ons vijven erbij zijn er maar 10 passagiers. Heerlijk veel ruimte om te liggen. Achterin de bus staan 6 stoelen op een rijtje...halverwege de nacht heb ik daar mijn bedje van gemaakt.
 

Trein

Na 16 uur bussen zijn we in het snikhete Utrecht. Snel de lowriders monteren, de lucht ziet er dreigend uit. Tassen weer op de fiets en hop naar het station. Precies wanneer de eerste donder en bliksem losgaat fietsen wij het station binnen. Tussen Utrecht en Groningen rijden minder treinen vanwege werkzaamheden. Dat is op zich niet zo erg, maar dan is het niet echt logisch dat de NS met een extra korte trein rijdt toch? Er is één plek voor fietsen. Daar gaan er 4 in en daar horen wij niet bij. Dan maar in het volgende hokje, want we willen echt naar huis. Het regent zo hard, dat het in de trein een waterballet is. Marike haar fiets glijdt met alle bagage onderuit en neemt haar onderbeen mee. Schaafplekken van boven tot onder. Oppervlakkig, maar het levert een spectaculair beeld op. Ze ziet eruit als Niki Terpstra in het prikkeldraad. Ik heb nog wat servetjes van de laatste pizzeria in mijn zak, altijd handig voor dit soort gevallen.
Het is alsof de Italiaanse voorstelling in reprise gaat. Met dit verschil dat er nu ook nog een racefiets staat. In Zwolle wordt er iemand in een rolstoel binnengeschoven, die heel optimistisch zegt: 'Ik heb tenminste een zitplaats'. Mooi om te zien hoe uiteindelijk het hele balkon meedoet wanneer er mensen in en uit moeten. Marikes fiets schuiven we naar de 3 mensen die langs de wand op klapstoeltjes zitten. Zij houden de fiets zolang vast. Die van mij draaien we vervolgens 90 graden, waardoor in- en uitstappers er precies langs kunnen. Wanneer de trein weer rijdt gaat het in omgekeerde richting en is er weer even rust. De bagage stapelen we zo hoog mogelijk op, waardoor er wat meer ruimte komt om te staan. Buiten is het noodweer, binnen is het droog en lekker warm. Stipt op tijd bereiken we Groningen. Snel het spul weer op de fiets want het lijkt erop dat het noodweer ons reisschema heeft aangehouden. We worden met donder en bliksem en heel veel regen en wind binnengehaald. Schuilen doen we bij elkaar en nu even bij de Praxis onder het koepeltje voor de winkelwagens: 'Doe het zelf doe het samen' staat er op de muur. Mooier hadden we het niet kunnen zeggen. We zijn thuis.
 

Thuis

Uit Italië komen alarmerende berichten over de hittegolf. We zijn zo blij dat we ervoor gekozen hebben om niet verder te gaan! Als om de ozonhypothese te onderstrepen en ter geruststelling: alle klachten zijn als gelato in de zon volledig verdwenen. Frisse, schone lucht! Er gaat niets boven Groningen. Samen verder op pad: 'waar we gaan is de weg'.

Arrivederci!

Geschreven door Jan-Marike.waar.we.fietsen.is.de.weg