Contrasten

De heerlijke heibel tot diep in de nacht willen we niet nog een keer. We zoeken een rustiger plek waar ziel en reiziger weer samen op kunnen gaan. Traag reizen helpt om wat we tegenkomen bewust te beleven. Op de fiets hebben we de tijd om iedere kleine verschuiving in natuur en cultuur tot ons door te laten dringen. En soms is zelfs de fiets nog te snel. Van het keurige Zwitserland naar het losse Italië. Van ingehouden naar uitbundig. Van heet, naar koud en weer terug naar heet. Van heel hoog naar lager dan de Vaalser berg. Van noord naar zuid. Ook al klommen we nog zo traag, het ging te snel.
 

Van hoog naar laag

Gisteren zijn we zo'n 1000 meter gezakt. Nu doen we daar nog eens 800 meter bij. Het is zaterdag en het lijkt alsof iedere Italiaan de berg op wil vandaag. Kolonnes motoren en eindeloos veel auto's die allemaal omhoog gaan. Gelukkig doen wij de omgekeerde richting dus afgezien van de herrie en de onrust hebben we geen last van al die Porsches, Ferrari's en BMW's. Sommige doen nog echt vroem, vroem. Wanneer die ooit elektrisch worden moet er maar een speaker in met dat geluid, anders blijft er toch niks over van dat snelle speelgoed, dat amper boven het asfalt uitkomt. Maar nu staat het spul dus in de hete file, bergop, dat schiet niet op en leuk spelen is dat ook niet lijkt me.
Wij wel! Spelend met de snelheid zoeven we naar beneden. Dat schiet op. Wind door de haren (nou ja bij Marike dan...), het stuur stevig vast, de fiets zoveel mogelijk laten gaan en met de handen aan de remmen dalen we. Vroem, vroem, doe ik stiekem in mijn hoofd, niemand die het hoort. Héérlijk.
 

Rust terug

In Chiavenna zijn we beneden. We ruilen de hoofdweg met heel veel plezier in voor mooie achterafweggetjes langs het water. Windje in de rug, wie doet ons wat. Op naar het merengebied. De bergen worden ronder, het dal wordt breder. De temperatuur loopt op.
Opeens is de weg weg en worstelen we ons een stuk door het pas gemaaide gras. Lekker off road, doen we wel vaker. Onze voorgeprogrammeerde brein begint dan al snel te puzzelen. Onbekend terrein. Kent ie nog niet. Kan zich dan ook niet voorstellen dat deze 'weg' ergens naar toe gaat. Grappig hoe dat werkt. Natuurlijk komen we ergens en meestal ook nog weer terug op een pad dat wel past bij het plaatje dat ons verstand heeft van een weg.

Voor we er erg in hebben zijn we op bekend terrein. In Collico aan het Comomeer vierden we Marike haar 60ste verjaardag. Het is zo'n bijzondere verassing om hier opeens weer terug te zijn. Het voelt een beetje als thuiskomen. Het raakt me. Dat we nu weer samen hier zijn. Op de fiets. Alsof deze plek ons nog meer laat voelen wat we de afgelopen weken samen hebben gedaan. Langzamerhand halen we de fietsen weer in.
 

Andere kant

Colicco stond helemaal niet in het routeboek van vandaag. Dit is de oostkant van het meer, de westkant schijnt mooier te zijn. We zijn hier dus per ongeluk terecht gekomen. Of moest het zo zijn? Werden we hier naartoe getrokken, zoals trekvogels soms jaar in jaar uit op precies dezelfde plek weer landen omdat die plek in hun systeem zit?
Deze trekvogels vliegen toch maar een stukje terug, om alsnog de westkant op te zoeken. Langs het azuurblauwe water, over de boulevards zoeken naar een nest voor 2 nachten. De eerste valt af, want zeg nou zelf: wie wil er nou tegen de muur gezet worden, achteraan op het terrein, op een plek in de volle zon? Het is overal hetzelfde. Wandelaars en fietsers krijgen de overgebleven plekjes. Die zijn vaak niet best en het voelt echt onrechtvaardig. Kom je met de auto, sta je lekker in de schaduw van grote bomen, terwijl het prijsverschil klein is. Wij willen die paar Euro extra ook wel betalen, maar: 'Sorry die plaatsen zijn voor de campers, de caravan, de mensen met een auto' Maar... ' Nee, echt sorry, het kan niet anders'. Ooohhh, wat zijn wij zielig. 😉 Heel flauw gaan we daar samen over staan mopperen precies bij de mensen met auto die die schaduwplek wél kregen. Alsof zij het zo bedacht hebben... Jan en Marike, het zijn net mensen.
Op de volgende camping is een kleine flamboyante Italiaan de baas. 'My last place', zegt hij (we hebben nog nergens iets anders gehad dan het laatste plekje) en laat ons het veldje onder een boom achter zijn huis zien. Doen!

Geschreven door Jan-Marike.waar.we.fietsen.is.de.weg