Ontmoeting

Uitgeput leunt ze over het stuur van haar Koga. Hij zit uit te puffen op z'n ligfiets. Heel af en toe komen we nog fietsers tegen die ongeveer dezelfde route fietsen als wij. Meestal komen ze uit Rome en dan wisselen we wat uit over de route, over het fietsen, slaapplekken en of het (nog) leuk is. Dit nog relatief jonge stel heeft er genoeg van. Ze komen vanaf Rome en zijn wel klaar met het klimwerk. Ze hebben al bedacht om de Alpen over te slaan, die gaan ze met de trein doen. Dan kunnen we ze gerust stellen. Na vandaag zijn er in dat geval voor hen niet heel veel hoogtemeters meer. De trein zet ze uit in Chur en vandaar gaan ze alleen maar naar beneden. En met een beetje geluk hebben zij de Föhn in de rug. Ze hebben al besloten om daarna langs de Rijn te blijven fietsen naar huis. Dat is wel zo gemakkelijk, maar ook heel erg druk. Ik ben blij dat ik niet in hun fietsschoenen sta. Hoogtemeters in combinatie met hitte zijn niet altijd even gemakkelijk, maar continue verkeer om je heen...we zouden er knettergek van worden.
 

Brescia

Mooi, rustig, ruim, Italiaans, authentiek. Doet ons zelfs een beetje denken aan de brede alleeën van Parijs, maar dan de Italiaanse, provinciale variant erop. La vita bella in la bella Italia.
 

Omleiding

Kijk nou, we kunnen niet verder, maar er staat wel een bordje hoe we om moeten rijden. Dat laatste is nieuw. Ze houden hier van het probleemoplossend vermogen van fietsers en ander niet gemotoriseerd spul. Het idee van een fietspad, of het terrein dat fietsbaar is wijkt ook nogal af van ons Nederlandse glad-als-een-biljartlaken-asfalt. Nou kennen ze dat gladde ook wel hier, maar het is hollen (fietsen voor ons dus) of stilstaan. Of het is spiksplinternieuw diepzwart asfalt op weggetjes waarvan je denkt: 'waarom hier', of het is gatenkaas op wegen die vergeten lijken te zijn, waarvan je denkt: 'waarom hier niet?'.
Soms zien we dat de Giro hier gepasseerd is; kijk dat is natuurlijk een goede reden. Vaak lijken wij de enige weggebruikers! Dat is super, maar om nou helemaal voor ons alleen een dikke vette laag strak asfalt neer te leggen is misschien toch net iets teveel van het goede? Hoe dan ook: bedankt voor het asfalt! En in het geval dat het er niet ligt: bedankt voor het avontuur. Vandaag lag het er dus niet op de omleidingsroute. We ploeteren ons door wat nog het meest op een stoppelig weiland lijkt en stenige karresporen tot we met een enorme omweg weer op koers zitten. Onze dikke-banden-fietsen houden hiervan. Wij soms ook.
 

Puzzelen

Marike is heel erg goed in puzzelen. Dat moet ze ook wel, want ik ben niet zo goed in puzzelen. Sterker nog, ik bén vaak een puzzel, ook voor mezelf. In dat geval is het reuze handig dat Marike de stukjes weer op de goede plek ligt. Ik kan dan quasi onnozel zeggen; 'Precies, zo bedoelde ik dat ook', of ik leg me er maar bij neer en bedank mijn steun en toeverlaat voor haar heldere zicht.
Andersom is Marike heerlijk energiek, enthousiast en schijnbaar onvermoeibaar. Dan is het wel weer handig dat ik kan voelen wat nog goed voor me is en even op de rem ga staan: we stoppen hier, het is mooi geweest voor vandaag en meer van dat soort algemene wijsheden. Er wordt niet gepusht, we nemen elkaar serieus, uiten onze behoeften en verlangens, geven aan wat nog o.k. is of wanneer we over onze grens dreigen te gaan. Respect over en weer en zorg voor onszelf en de ander maakt ons zo'n goed team denk ik. Vertrouwen is het woord dat hier op z'n plek is. Over en weer weten en voelen (!) wat nu nodig is om het goed voor jezelf én goed voor de ander te houden. Voor lichaam en geest. Dat is leidend in alles wat we doen.
Een 'fraai' inkijkje in de werking van mijn geest. Wil ik vertellen over het plannen van slaapplekken verzand ik in een verhaal over de puzzel die ik voor mezelf kan zijn om te eindigen met hoe goed we met en naast elkaar op weg kunnen zijn.

Ik wilde eigenlijk vertellen over die andere puzzel. Waar slapen we vanavond? Marike ordent en structureert en komt met een aantal opties voor zover die er zijn. Soms moeten we flinke afstanden overbruggen voor we weer iets vinden dat lijkt op een camping. Onze route raakt vandaag het uiterste puntje van het Gardameer. Daar willen we overnachten. Hierna buigen we af naar het zuiden en verlaten we de Alpen en de meren om de Povlakte over te steken. Dat is nou typisch zo'n gebied waar geen campings meer zijn. Dus niet te ver van de route nu, anders wordt dat stuk bloedhete vlakte hierna nog langer. Wanneer we een beetje in de buurt van onze plek voor vannacht komen navigeren we op het adres dat Marike heeft gevonden gisteravond. Dat is nog best een heel stuk. We vinden een prachtig, bloemrijk plekje vol standbeelden direct aan het Gardameer. Er is zelfs een apart tentenveldje, waar we het enige tentje zijn. Naast ons veldje staan appartementen die verhuurd worden. Het huisje op de hoek is niet verhuurd en dat is dan weer handig, want de stoelen op het overdekte balkon zitten heerlijk. 'Marike, weet je waar we zijn?', vraag ik 's avonds aan mijn lief. 'Zeker, in Desenzano del Garda'. Dacht ik ook, maar Google denkt daar toch echt anders over. Dit is Padenghe sul Garda. We zijn vanmiddag ongemerkt een behoorlijk stuk van de route afgeweken. Dit heerlijke oord ligt een stuk noordelijker. Mooi toch, opeens vind je wat je zoekt. Vaak ligt je bestemming niet op de plek waar je het verwacht. Zullen we hier maar een dagje blijven? Doen we!

Geschreven door Jan-Marike.waar.we.fietsen.is.de.weg