Regen en storm in Etten – Leur

Regen en storm, bijna de hele dag. Onder het warme dons cocoonen we in het stapelbedje in onze blokhut. Wie doet ons wat? Morgen verder, dat zien we dan wel weer. Wanneer het grijs plaats maakt voor voorzichtige zonnestralen glanst het onweerstaanbare schoongespoelde jonge voorjaarsgroen ons tegemoet. Kom mee, weg uit deze donkere hut, we nemen een verkwikkend bosbad in de Pannenhoef en laven ons aan licht en groen.
 

Hoopgevend herstel natuur

Pannenhoef
De mens neemt: al het turf afgegraven. Natuur verdween, dit gebied werd vanaf 1800 verder geëxploiteerd. Bosbouw en landbouw, dat was wat er overbleef. In 1970 aangekocht door het ‘Brabants Landschap’. In 50 jaar is er een werkelijk uniek natuurgebied ontstaan. Wat een hoopvolle kracht; je zou kunnen zeggen dat alle leven uit dit gebied verdwenen was en binnen een halve eeuw is het een waanzinnig mooi en divers natuurgebied geworden. Nu we er rondlopen ademt het leven, alsof het altijd zo geweest is. We zijn hier getuige van de imponerende kracht en het onvoorstelbare herstelvermogen van de natuur. Als het hier kan, kan het overal!
 

Pinksteren

We hebben de geest en zitten al vroeg weer op de fiets.
Een lange rechte laan omzoomd met machtige bomen. Schuin boven ons tegen een donkere lucht, schittert een regenboog. Deze boodschapper van hoop en dit symbool voor diversiteit vertelt ons over zon én regen, over regen én zon. We worden stil van deze bijna religieuze ervaring. Is dit het? Pinksteren… we vragen niets, we verlangen niet naar hét antwoord. Dankbaar zijn we om nu hier dit cadeau uit het universum te krijgen.
 

Over de grens

We fietsen zomaar de wereld binnen zoals we die zo’n anderhalf jaar geleden achter ons gelaten hebben. Daar, bij dat rood-witte hokje is de Belgische grens. Op de kaart hadden we al gezien dat onze route een stukje door België slingert. We zijn benieuwd of dat kan en mag. Ik zie nog het journaalitem voor me van een hermetisch afgesloten grens d.m.v. hekken dwars over de weg geplaatst. Hier kun je grenzeloos wandelen, vertelt het bord langs de kant de weg. ‘Lekker’, denk ik, maar ‘Das war einmal’.
België is gesloten, de sleutel is gebroken en de smid, die werkt wel hard maar de sleutel is nog niet helemaal gerepareerd. We fietsen door, voor fietsers gelden andere regels toch? Vaak kan er meer dan wat dat bord suggereert (zoals we eigenlijk nooit stoppen bij opgebroken straten en strenge borden met de boodschap dat we er niet langs kunnen, of dat we om moeten rijden en vrijwel altijd kunnen we probleemloos langs de aangekondigde hindernis). Een ander bord wijst ons erop dat internationaal verkeer hier niet mogelijk is. Doorfietsen, straks maar zien wat en hoe. En zoals zo vaak in het leven blijkt ook nu weer: de (corona) werkelijkheid is gelukkig een stuk genuanceerder dan het beeld dat we in ons hoofd hebben.
We peddelen door België! Het voelt echt als een grens die we overgaan. Het voelt bevrijdend, een soort van ‘sneak preview’ voor de maanden die gaan komen. Ontdekken wat verderop is, we beminnen onbekend. Nee, dat betekent niet dat het ergens anders altijd beter is, ergens anders is gewoon anders, of misschien wel heel erg gelijk, maar dat is dan ook weer een mooie ervaring. Fietsen tot aan de horizon, ook als die aan de andere kant van de grens ligt. ‘Europe, here we come!’
 

We gaan nog een grens over

Deze grens hebben we tijdens onze reis al vaker overgestoken en hij (een grens is mannelijk toch, iets met piketpaaltjes en zo…) is minstens zo scherp als een lands- of provinciegrens. Onzichtbaar op de kaart, maar bijzonder zichtbaar en voelbaar voor ons als fietsers wanneer we van de ene naar de andere bubbel fietsen. Zo divers als Nederland is, zo scherp zijn religieuze eilandjes soms nog afgebakend. Zeker op zondag is dat voelbaar. Voorbij Bergen op Zoom fietsen we de Zeeuwse eilanden op. Bijna alles wordt anders, zo lijkt het, zo voelt het.
Lichte zandgronden, bos, vrolijke dorpjes, volle verwarmde terrassen voor het café, open winkels, leven, overal leven, maakt plaats voor lange dijken, stevige tegenwind (die is het spelletje nog niet zat 😉), zware klei, vrouwen in rokken (dit model is echt geen variatie op de opwaaiende zomerjurk van Oek de Jong, ook al is die voor een deel in Goes opgegroeid…), mannen in zwart, kinderen op z’n zondags, gesloten winkels, geen café, geen terras. Ja, we vinden één cafetaria die open is in een verder uitgestorven Kruiningen voor een lekker soft ijsje. De uitbater is dan ook niet van hier. Zijn culturele bagage komt uit het verre oosten (Vietnam).
Veel Zeeuwen bouwen hun leven juist op een religie die oorspronkelijk uit het nabije oosten komt, hier gevormd naar het vaak rauwe bestaan achter dijken, die hen niet altijd konden beschermen. Of op een leven op zee in boten die je niet altijd weer thuisbrengen. Het is de Zeeuwse klei, het overleven, het overgeleverd voelen aan de elementen. Met ontzag en angst naar boven kijken, terwijl je beneden met je laarzen in de bodem van de zee verankerd bent. Worstelen en boven komen. Je overgeleverd weten aan de goedertierenheid van God vraagt een volledige overgave aan het opperwezen en een leven in dienst van de Heer.
Dat ervaren we ook nog eens op een camping, waar ontzettend vriendelijke mensen, die hier een kinderhuis runnen, ons ontvangen en een plek geven (hier zijn we wél welkom op zondag). Wanneer we vrolijk vertellen dat we ergens volgende week nog eens terug naar Groningen treinen om onze tweede vaccinatie te halen, valt het gesprek stil. De jonge boer mompelt zachtjes dat dit voor ‘ons soort mensen’ niet geldt. De mens wikt, God beschikt.
 

Ons spel met de wind

Natuurlijk: toen we in Roermond afbogen naar het westen…draaide de wind met ons mee inderdaad. Pal uit het westen. Bijna 100 km fietsen we vandaag tegen een fikse westenwind in, eerst nog af en toe in de beschutting van Brabants groen, maar halverwege buitendijks en onbeschermd lang de Oosterschelde. We komen langzaam maar zeker vooruit langs dit grote imposante open water met z’n immense, dieselrook uitbrakende containerschepen. Een machtig gezicht. Elke trap voelen we, maar is het nou de wind die een tandje terugschakelt? Niet dus, dat hij ‘gewoon’ voluit doorblaast, zien we aan de snel ronddraaiende wieken van de mega windmolens. Wind kan dus ook energie geven! Zelfs wanneer je er tegenin fietst. Twee harten pompen, longen zuigen zich vol lucht en leveren zuurstof aan sterke spieren. Spieren spannen en ontspannen zich ritmisch bij iedere wenteling van de trappers. Kilometer na kilometer zijn we sterker dan deze Wester. Dit is vorm, opgedaan in weken fietsen in weer en wind.
We kijken even vooruit voor als we straks in Vlissingen weer de koers verleggen, nu naar het noorden. Precies, echt op de dag af draait de wind door naar het noorden. We zijn nog niet uitgespeeld. En uit het noorden komt….de zomer!! (wisten we toch 😉)
 

Vertragen

Maar we gaan veel te snel. Dinsdag 1 juni krijgen we de 2e vaccinatie (spuitje volgens onze zoon 😉) en zonder dat we het tegen elkaar hebben gezegd, is er zomaar een tempo in de reis geslopen die ons op de fiets weer thuisbrengt voor de 1e juni. Willen we dat? Nee dus. Even dachten we dat Duitsland open ging, maar dat was die ene Zwaluw. Niet echt dus. Doorfietsen naar het noorden, zo schatten we in, is vóór 1 juli geen optie. We knijpen in de remmen. Paar dagen Zeeland tussen Middelburg en Vlissingen. Stadjes bekijken: Middelburg, Vlissingen, Veere. Vakantie vieren. Even uit de wind en in de zon ijsjes eten. Boekje lezen. Genieten!
En dat vertragen geeft ons ook de tijd om stil te staan. Tijd om te ervaren, te zien, te horen, te ruiken, te voelen, te luisteren. Hier zijn we. Samen zijn we hier. Ik zie jou, jij ziet mij. Ik luister en hoor wat je zegt. Jij kunt mij horen. De zilte zeelucht. Een Koekoek. Jouw hand, zo vertrouwd, zo stevig, zo zacht.
 

De NSCR (North Sea Cycle Route)

Dáár, dat is het eerste bordje van de route die we eigenlijk willen fietsen. Hier noemen we het de kustroute, een stuk verderop is het LF 1 (Noordzee route). We zijn een tikje opgewonden bij de start. Alsof we via Rome naar Parijs zijn gegaan om de Eifeltoren te beklimmen. Het is een stukkie om en ook best mooi, maar de bedoeling was toch echt die tocht rond de Noordzee. Jeroen Pauw zou zeggen: ‘We zijn begonnen!’
 

Maasvlakte

Noordzeezand stuift over het fietspad en vormt prachtige zandsculpturen. Al het overvloedige hemelwater van de afgelopen weken geeft nu een weelderige natuur zoals we die in jaren niet meer hebben gezien. We fietsen kilometerslang tussen hagen van fluitekruid onder een bijna fluorescerend groen, fris bladerdak waar het licht met gemak doorheen schijnt. We wanen ons in een sprookje dat vertelt over 2 fietsers die het pad volgen terug naar hoe het was. Wat we ons dan nog niet voor kunnen stellen is dat we even verder om de hoek in een totaal andere wereld terecht zullen komen. We zoeken naar de olifant met z’n grote snuit. Die is, toen hij dit zag, halsoverkop met de noorderzon vertrokken.
En wij…? Van het ene op het ander moment staan we oog in oog met reuzen van zeeschepen, windmolens, containers, kranen, olietanks, vrachtauto’s zo ver het oog rijkt. We fietsen meer dan een uur over de Maasvlakte tot we aan de andere kant bij de Fast Ferry naar Hoek van Holland zijn. Een indrukwekkende, confronterende werkelijkheid. Een half uur later rijden we onze pakezels aan boord van dit bijzonder stukje openbaar vervoer. Blij dat er gevaren wordt. Van andere fietsers hoorden we dat deze dienst niet altijd vaart. Gisteren waren de golven te hoog, in het weekend vaart hij niet en corona zorgde ook voor gaten in de dienstregeling. Hier, waar de Rijn en de Maas samen naar zee stromen door de Nieuwe Waterweg is er voor fietsers geen enkele andere optie om aan de overkant te komen. De conducteur verkoopt ons 2 kaartjes voor een gereduceerd tarief. Hoezo? Ah, voor kinderen onder 4 en bejaarden boven 65… Nou ja zeg! ‘Het komt vast door het mondkapje’, zegt Marike, die naar verzachtende omstandigheden zoekt…
 

Rotterdam

We logeren een nachtje bij Daniël en Manu (zoon en schoondochter) in Rotterdam. Hey Amsterdam, dit is nog eens een wereldstad! ’s Avonds met een rotgang over de Maas met de watertaxi om heerlijk te dineren bij hotel New York. Dat is echt op z’n Rotterdams: mondain met de mouwen opgestroopt en met een wereldse doe-maar-gewoon houding. Samba aan het water, dansen op rolschaatsen, ondergaande zon in de Maas. Wij houden van 010!
 

Thuis

Thuis? Ja, echt! We zijn terug ‘ient loug’. In Beijum, in Groningen. Afspraak met de huisarts en Astra Zeneca. De tweede prik gaat erin vandaag. Het voelt gek om hier te zijn. Midden in een reis, waarvan we nog steeds niet weten waar die ons gaat brengen. Hoe we verder gaan weten we nog niet. Er zijn landen open, andere zijn een beetje open, en sommige zijn nog hermetisch gesloten. We zijn al even aan het puzzelen geweest. Het liefst willen door naar het noorden langs de Noordzee. Duitsland is nog niet echt open. Denemarken ook niet, Zweden is ‘hoog risico’ en Noorwegen is gewoon gesloten. Frankrijk dan? Zou kunnen, langs de Atlantische kust naar beneden en dan Spanje en Portugal? Nog even verder vertragen en dan koersen op 1 juli met een coronapaspoort? Nou… we zijn wel gevaccineerd, maar tot nu toe is het de huisartsen niet gelukt om dat ook duidelijk te maken aan het RIVM.
Ondertussen genieten we mateloos van het stralende zomerweer. Onze tuin spiegelt de hoop en de kracht van de natuur. In 3 weken heeft die het gewonnen van onze neiging om er onze ‘natuur’ (natuur?) van te maken. Let it go…
Misschien moeten we het spel met de wind maar blijven spelen. Naar verwachting waait die de komende weken uit het noorden. Het gaat ons voor de wind, hoe dan ook…
 

Waar we fietsen is de weg

We zijn eruit! We maken een doorstart. Opnieuw fietsen we vanuit huis naar de kust. Nu niet langs de randen van Nederland, maar langs de kustlijn die ontstaat als alle dijken en duinen wegvallen. Via deze denkbeeldige kustlijn (de LF9 NAP-route - Normaal Amsterdams Peil) fietsen we naar Utrecht, om daar de Midden Nederland route op te pakken naar Den Haag / Scheveningen. Terug naar de kust, verder op onze weg, verder met het verhaal van de NSCR, die niet meer is en zeker ook niet minder dan wat hij voor ons is: een prachtige weg om te fietsen. Waar we fietsen is de weg...

Geschreven door Jan-Marike.waar.we.fietsen.is.de.weg