etappe 1

Groningen Maastricht met de trein

Zaterdagavond: morgen gaan we eerst lekker uitslapen toch? Broodje, krantje, kopje koffie. Tuurlijk. We hebben tenslotte vakantie. We proberen onszelf in de vrije vakantiemodus te krijgen, niks moet, zo vrij als een vogeltje om uit te vliegen, maar als het nest nog lekker voelt…schik de veertjes nog maar een keer. Vliegen en draven of zoals in ons geval doortrappen, dat kan altijd nog.
Het is nu rond een uur of 6, zondagmorgen. We zijn klaarwakker en waarom zouden we blijven liggen. Hoppetee, kom dat nest uit! De zin om te gaan wint het van de zin om te blijven liggen. Zo hebben we alle tijd en rust om de fietsen te bepakken. Het maakt niet uit, ook al zijn we pas vanmiddag om 4 uur in Maastricht. Easy on, zo proberen we onszelf nog maar eens tot rust te manen.

We zijn zo lekker vroeg, wanneer we een beetje in de versnelling gaan halen we de trein van 09.18 nog. En daar is tie; het is geen besluit om het nest te verlaten, dit voelt toch meer als een soort duwtje van moederkloek die het kroost over het randje duwt. Zo leer je vliegen.
Snel ’t spul op de fietsen. Deuren op slot en dan… komt Jona, die heerlijke, lieve dreutel van precies een jaar, ons pad oplopen. Eerst bewondert hij de fietsen. Dan zijn er de armpjes om onze benen. Het aandoenlijk knuffelen, alsof hij aanvoelt dat het wel even gaat duren voor opa en oma hem weer in hun armen kunnen sluiten. Misschien is het ook andersom en voelt hij dat ze het best moeilijk vinden om hém los te laten…? Gelukkig kunnen we ook Lise en Vera een dikke knuffel gegeven. Dan (ze kennen hun plek 😉) zijn pappa en mamma van dat heerlijke kroost aan de beurt. De trein wacht niet, maar de rust is weer helemaal terug vanuit het voelen van deze sterke verbinding. Die trein, die wacht wel!

Maastricht – Epen
We fietsen zo de trein uit, Maastricht in. Nog even een plaatje gemaakt voor het station als markering van de start en daar gaan we. Op weg naar Rome. Nog voor we de stad uit zijn wordt de te warme kleding omgeruild voor een zomerser outfit. De eerste heuveltjes zijn goed te doen. Om het feest compleet te maken strijken we neer op een duur terras. Nou ja, het terras is niet duur vanzelfsprekend, maar de gasten zijn dat wel. Die gasten zijn natuurlijk ook niet duur, die doen alleen maar duur. Dat maakt allemaal niet uit. Onze stralende Idworxen staan prima tussen de blinkende gouden koetsen van onze medegasten. Er is nog net een tafeltje voor ons vrij, waar we door de gerant worden gedoogd. Maar dan…we worden niet geholpen, er komt niemand vragen of we niet vreselijk veel zin hebben in ijs. Na 15 minuten heerlijk gezeten te hebben, is er opeens dat stemmetje van binnen: ‘ze zien je niet’, ze horen je niet, je bent niet belangrijk genoeg’, kijk eens naar je kleding, geen gezicht hier tussen de zonnehoedjes en de ruit’. Hier hebben we geen zin in. We vertrekken, zonder ijs.

Marike weet van een eerdere vakantie in Limburg nog een goed alternatief. Is wel even van de route af, maar de moeite van het omfietsen waard. De Wingberghoeve in Vijlen. Hier sta je tenminste een kwartier in een lange rij, maar dan heb je wel wat! Héérlijk.

Geschreven door Jan-Marike.waar.we.fietsen.is.de.weg