Wat krijgen we nou?

Het rustdagje gisteren met regen en zelfs een beetje fris heeft ons goed gedaan. De Alpen verdwijnen nu geleidelijk uit het zicht en de meren worden ingeruild voor een soort Groningen in Italië. Voor we helemaal plat gaan zijn er nog wat lichte heuveltjes.

Ik weet niet wat het is. Mijn longen doen zeer, ik heb het gevoel niet voldoende lucht te krijgen en het lijkt wel alsof ik hyperventilerend op de fiets zit. Bij een hellinkje van 2% sta ik geparkeerd. Hartslag véél te laag, licht in mijn hoofd en lood in mijn benen. Ik stop. Zo kan ik niet fietsen. Iets van dit gevoel was er al eerder. In de Vogezen, toen het ook daar al bloedheet was. Toen herstelde het langzaam en 's middags was alles weer o.k. Kan het niet verklaren. Ik zeg altijd dat ik met een fietstas vol pillen de hele wereld rondfiets. Dat is al jaren zo en die rommel houdt mijn bloeddruk op een gezond peil. Niet fijn, maar ik doe het er goed op.
Nadeel is dat ik niet goed meer kan voelen wat mijn lichaam aangeeft. Zijn het de pillen in combinatie met het belachelijk hete weer, of verdraag ik de hitte sowieso niet meer zo goed? Vragen en een beetje zorg. De Alpen ben ik toch prima doorgekomen? Het klimmen ging ook hartstikke goed. En dat was ná die ervaring in de Vogezen. Wat is dit? Het niet begrijpen vind ik nog lastiger dan de klachten op zich. Ik zoek een verklaring en vind 'm nu niet.
Hoe dan ook: we staan stil. Marike voert koekjes, brood en water aan. Er moet gegeten en gedronken worden. Nou is dat nooit een slecht idee wanneer je zoveel vocht verliest en dag in dag uit duizenden calorieën verbrandt. Energietekort en wie weet een verstoorde elektrolytenbalans door vochttekort helpt ook niet echt mee. Marikes zorgzame foeragering helpt wel. Langzamerhand gaat de hartslag omhoog en verdwijnt de lichtheid in mijn hoofd. Voorzichtig fietsen we verder. Stukje bij beetje voel ik me weer o.k.
 

Wat krijgen we nou?

Bravo, duimen omhoog, zwaaien, toeterende auto's, stukje meefietsen, aanmoedigen. Italië leeft voor voetbal en fietsen. Super enthousiast zijn ze wanneer ze ons zien en dat laten ze weten ook, de hele dag door.
We fietsen de Povlakte over, en verassend genoeg is het hier nog aardig groen langs het kanaal. Landbouw, veel Risotto in velden vol water. Op de kaart zien we dat we door een soort smalle, groene strook aan weerszijden van een kanaal naar het zuiden koersen. Van tevoren hadden we gedacht dat het hier waarschijnlijk loeiheet zou zijn met nergens schaduw. Het groen en het water tempert de temperatuur gelukkig een beetje.
In de verte komt een man op een racefiets ons tegemoet fietsen. Hij neemt een fikse slok uit zijn bidon en wanneer we elkaar passeren spuugt hij de gore handel naar ons toe en spuit tegelijkertijd zijn hele bidon recht in mijn gezicht. Hè..???? Wat is dit? Eerst ben ik verbijsterd, dan laaiend. Ik stop, draai me om en schreeuw hem achterna. 'Hey, klootzak, wat is dit?' Het liefst heb ik dat hij zich omdraait en terug komt, eerst omdat ik hem een oplawaai wil geven, maar al snel omdat ik wil begrijpen wat dit voor actie was. 'Stop maar Jan', hoor ik Marike kalmerend naast me zeggen. Zo witheet ken ik mezelf ook helemaal niet. Nog een tijdje hebben we het over dit idiote incident. Wat was dit? Stond mijn hoofd hem niet aan, waren het de regenboogoorbellen van Marike, had hij ruzie met zijn vrouw, een hekel aan buitenlanders,...
Gek is dat, je kunt de hele dag continue bevestiging krijgen die je als prettig ervaart en dat dan één negatieve reactie je ondersteboven kan halen. En ook in mijn zoektocht naar de oorzaak van dit incident begon ik eerst met me af te vragen wat ik verkeerd had gedaan. Niks natuurlijk, je kan er hé-le-máál niks aan doen dat je op het verkeerde moment zo'n mafkees tegen komt. Wrong place, wrong time.
 

Contact

In het dorpje verderop spotten we weer een kraan. Water! Van grote afstand worden we enthousiast begroet door een 84 jarige vrouw. Ze roept terwijl ze op ons afstevent: 'La vita è bella!' Ik draag deze dagen geen hoortoestellen vanwege het mateloze transpireren. In Italië zou ik die dingen ook helemaal niet nodig hebben. We zijn het met haar eens dat het leven mooi is. Dat water is niet goed, waarschuwt ze, je moet aan de andere kant van het plein zijn. In onze handen tekent ze de cijfers van haar leeftijd, waarop wij het bij haar doen. Hele gesprekken worden er gevoerd. Haar man is een paar jaar geleden gestorven. De pensioen waar ze van moet leven is veel te laag. Drie kinderen heeft ze, maar geen kleinkinderen. En jullie? Vier kinderen en 9 kleinkinderen. Ze kookt bijna over van enthousiasme. Hoe gezegend we zijn. Ze heeft gelijk. Zo bijzonder dit: we spreken elkaars taal niet maar verstaan elkaar bijzonder goed.
 

Agriturismo

Daar staan we dan (dicht bij Mantua). Een groot, breed ijzeren hekwerk op de plek waar een camping bij de boer zou moeten zijn. De enige plek in een straal van 100 km die we konden vinden. Het is doodstil aan de andere kant van het hek, dat zit vastgebonden met ijzerdraad en sloten. Niets wijst erop dat hier geboerd of gekampeerd wordt. Naast het ijzerwerk een vitrinekastje dat ooit dienst deed als informatiepost. Oude vergeelde brochures. We hadden nog zo gecheckt op Google; niks 'permanent closed'; er zou hier toch echt een camping moeten zijn die nog dienst doet. In het kastje ontdekken we een verschoten visitekaartje met telefoonnummer. Proberen kan altijd. Een man neemt op. Ik probeer het maar in het Engels. Dat we hier staan en of we hier kunnen overnachten met ons tentje. Maar natuurlijk! Hij is op het land aan het werk en komt later vanmiddag thuis. Ga maar gewoon naar binnen en zet je tentje maar ergens op, dan zien we elkaar straks wel. Maar hoe dan? Je staat toch voor het hek? Zeker, maar die zit hartstikke dicht. Nou, dat hebben we toch echt niet goed gezien. Hij legt me uit hoe de poort te ontsluiten. Flink duwen van links naar rechts. En dan zie ik dat dit loodzware ijzerwerk op wieltjes staat en dat die sloten en het ijzerdraad er eigenlijk alleen maar voor de show zitten. Links ontstaat een kleine opening waar we doorheen kunnen. We zijn binnen!
Ach, je zou er een boek over kunnen schrijven. Ik vermoed dat we het eerste tentje in jaren zijn dat hier staat. Naast de boerderij. Vergane glorie. Ooit opgezet met de bedoeling om inkomsten uit het toerisme te halen. Die ambitie lijkt losgelaten. De Albanese mevrouw die kennelijk boven in het gebouw woont had ons al gewaarschuwd. Hier is het nat, daar verderop is het veel droger. Maar verderop stonden we midden in de zon. Dan toch maar in de schaduw besluiten we, het gaat vannacht niet regenen, dus het zal wel wat meevallen met die nattigheid.
Die plas naast onze tent was er net nog niet toch? Aan de buitenkant van de boerderij lopen grote rioleringsbuizen die het douchewater en waarschijnlijk ook het spoelwater van de toiletten afvoert. Geen mooie oplossing, maar het werkt wel. Beetje jammer dat het systeem zo lek is als een mandje. Telkens wanneer er gedoucht wordt, of wanneer het toilet wordt gespoeld staat er bij ons een plas voor de tent...
De boer heeft honden. Voor eentje blijkt de tuin waarin wij nu staan zijn uitlaatgebied te zijn. Overal (verse) drollen. We markeren ze, zodat we er niet per ongeluk middenin staan. Binnen mogen we gebruik maken van alles. Toilet, douche, spoelbak voor de afwas. Hoe zullen we dat nou eens beschrijven? Ken je die serie van Jiskefet: 'De lullo's? Nou, zo dus. Het bestaat nog.
Eigenlijk ook wel triest. Aan alles kun je zien dat hij zijn stinkende best heeft gedaan om hier iets moois te maken voor zijn gasten. Paul Benjaminse was notabene zijn eerste gast (Benjaminse is de ontwerper van de route naar Rome). Waar ging het mis?

Geschreven door Jan-Marike.waar.we.fietsen.is.de.weg