Vlak

Bongiorno! De nacht was rumoerig door het feest in het dorp. Ook in Italië kennen ze een soort 'Schlagerfestival'. Er zijn mensen die dat mooi vinden. Gelukkig gaan zelfs de grootste enthousiastelingen om 03.30 uur naar huis. Kunnen wij slapen.
Wanneer we ons slaperige hoofd om 06.00 uur buiten de tent steken zijn er veel meer mensen rond de boerderij dan we gisteren hebben gezien. Werken ze hier, wonen ze hier? Zware Oost-Europese klanken mengen zich met het zangerige Italiaans. Wij verlaten deze bijzondere boerderij voor een flinke tocht naar de overkant van de Povlakte.

Mantua verrast. Rond het Lago Superiore en het Lago Inferiore is een groot natuurgebied. Massa's wonderschone waterlelies geven het gevoel terug van het fietsen in Azië. Overal sportende mensen op deze vroeg-warme zondagmorgen. Om te sporten heb je hier niet meer nodig dan een korte broek en schoenen. Mannen met blote bast en vrouwen in (sport) BH. Ik rits mijn shirtje ook nog maar een stukje verder open. De cultuur is bloot. Of je nou aan het sporten bent, of je loopt gewoon door de stad, er wordt weinig bedekt. Dat die intense zon ook uiterst schadelijk kan zijn voor je huid lijkt hier niet te tellen.
Zodra de zon in het zenit staat zijn de bewoners verdwenen. Potdichte huizen, gesloten luiken, uitgestorven dorpjes. De hitte wordt zoveel mogelijk buiten gehouden. Tussen 13.00 en 17.00 blijf je daarom zoveel mogelijk binnen.

Wij zijn wél buiten, onder die ongenadige koperen ploert ver boven ons. Het voelt alsof de zon als een soort mobiele heater op een meter boven ons hoofd met ons meebeweegt. Dit is geen ploert van koper, dit is er één van diamant. Knetterhard, stralend, onweerstaanbaar.

Op hele hoge meanderende dijken slingeren we langs eindeloze kanalen. Mooie route, maar ook een genadeloos heet parcours. Wind tegen en nergens schaduw. Wat helpt is dat we weten dat we vanavond voor het eerst deze reis na ruim 100 km in een hotel in Modena slapen.
Daar kruipen ook wij achter de luiken en onder de airco. IJskoud! Marike krijgt het zelfs zo koud dat de sokken aangaan en het dekentje over. Bijzonder hoe dat werkt. De airco staat afgesteld op 25 graden, niet echt koud zou je zeggen. De temperatuur van deze droge, relatief koude binnenlucht ligt toch minstens 10 graden lager dan de temperatuur van de vochtige buitenlucht. Dát voel je.
Het is vervreemdend om opeens in een net hotel met dichte luiken te slapen. Alsof we een andere, anonieme wereld binnen stappen. Een soort koude bubbel, waarin het contact met onze reis even doorgeknipt wordt. Voor onze lijven is dit voor nu de ideale herstelplek. Onze geest voelt zich een soort van ontheemd. Zó 'slaap' je bij de Jiskefet boer, zó ben je... ja waar zijn we eigenlijk?
In het Indiase restaurant op de hoek kunnen we alleen op de stoep buiten eten. Straks maar weer douchen... Nog even wat lezen op bed. Volgens Marike viel binnen 5 minuten de e-reader uit mijn handen en hoorde ze een zacht gesnurk dat overging in een vredige stilte. Domani is er weer een dag.

Geschreven door Jan-Marike.waar.we.fietsen.is.de.weg