Even niet

De vrolijke vogels van diverse pluimage om ons heen zijn al vroeg uit de veren. Ze willen verder trekken, op naar het volgende te ontdekken oord. Het is zes uur in de ochtend, nog best een tikkie vroeg voor de vakantie. Marike kijkt me slaperig aan. 'Zullen we een dagje blijven staan?' 'Goed plan Miek'. En terwijl het om ons heen één al bedrijvigheid is dommelen wij weer heerlijk verder.
Een hele tijd later kijken we relaxt vanachter een lekkere bak koffie naar het inpakwerk voor ons. Sommige hebben het er maar druk mee; wat moest ook al weer waar worden ingepakt? Anderen pakken hun grote waterdichte fietstassen routineus in en zijn in een mum van tijd klaar. Van ouwerwets (zwaar) beladen tot hip en nieuw als bikepacker op een gravelbike, met zo weinig mogelijk spullen.
Zo herkenbaar voor ons. Dat opstaan en vertrekken gaat deze reis ongelooflijk soepel. Eerst in alle rust een heerlijk ontbijtje (met koffie!) en dan hup, hup, hup zit het spul waar het zat en kunnen we fietsen. We zijn een super geoliede tandem, waarvan je niet eens meer kunt zeggen wie er nou precies aan het stuur zit.
Maar nu dus even niet. Om 10.00 uur hebben we het veldje voor onszelf.

Bomen geven heerlijke, verkoelende schaduw over het pad langs de Rijn. We kuieren in alle rust naar het eeuwenoude Waldshut. Mooi, goed geconserveerd. Lekkere taart van de Ministranten. Onze gereformeerde achtergrond helpt niet echt om deze jongeren, die zich inzetten binnen de katholieke gemeenschap, een correcte Nederlandse benaming te geven (misdienaar of acoliet, waarbij voor zover ik heb begrepen, je pas acoliet kunt worden wanneer je het vormsel hebt gedaan, en wat het vormsel is...) Hoe dan ook: ze kunnen goed bakken en het is vast voor een goed doel, dat maakt die taart nog lekkerder.

Onze middagbier is ook lekker. Prima dagje zo! Morgen trekken ook deze vogels weer verder.

Geschreven door Jan-Marike.waar.we.fietsen.is.de.weg