In de boot genomen

Het is even zoeken in Menaggio, maar dan vinden we toch de ferry naar de overkant. Van west naar oost, daar pikken we de route weer op. Ticket kopen, Marike verzekerd zich ervan dat dit de boot is naar Bellagio. Zeker, vertrekt om 12.00 uur. Nog een half uurtje wachten in de brandende zon voor we het ruime sop kiezen. Wat is er nou mooier dan een boottochtje over het Comomeer? Twee boottochtjes over het Comomeer, maar daar kom ik zo op.
 

Terug in de tijd

Drie jaar geleden: Het is 11 november; maar thuis woont juffrouw Kikkerbil. Wij zijn aan het feesten in Collico. Met de haan van stok, zodat we de boot kunnen halen die ons naar Como brengt. Die boot? Die ging niet.
 

Heen en weer

Vandaag gaat de boot gelukkig wel! Aan de overkant, in Bellagio, stappen we weer op de fiets richting het zuidelijkste puntje van het Comomeer. Tien minuten later meren we aan. Vreemd, op het plaatsnaambord op de steiger staat een heel andere naam dan we verwachten. Varenna lijkt toch in de verste verte niet op Bellagio. Nou ja, zal wel gemeente of zoiets zijn. Komt goed. Op mijn navigatie probeer ik de route terug te vinden. Nada, niks, niets te vinden. 'Marike, zijn we wel waar we denken te zijn?' Heel langzaam wordt ons duidelijk dat de boot ons naar de verkeerde oever heeft gebracht, of dat we op de verkeerde ferry zijn gestapt, dat kan natuurlijk ook. Maar we hadden het nog zo gevraagd.
We vragen het aan de mensen van de ticketshop in Varenna. Ja, over drie kwartier gaat de boot naar Bellagio. Maar we zien Mennagio op de borden. Totaal onduidelijk. Gelukkig lopen er officials, die maar eens vragen. Marike krijgt geen echte duidelijkheid en dat wil wat zeggen. Die is pas tevreden en laat je pas los wanneer ze er 100 % zeker van is dat ze snapt hoe het zit. Lukt niet. En als het haar niet lukt hoef ik er niet eens meer aan te beginnen. We worden gesommeerd met onze fietsen vooraan in de volle zon te gaan staan. Dan is het wel handig als je weet waar die rij naartoe gaat. Weten we niet. Ik probeer het ook nog maar eens een keer. Meneer, gaat deze boot naar... Sir (dat wel!), you wait. Zonder me nog een blik te geven richt hij zich weer op anderen. Wat ik zie is dat je zijn aandacht krijgt als je vrouw bent, jong, schaars gekleed of wanneer je auto bent in de hogere prijsklasse. Daar maakt hij foto's van (voor de goede orde, van die auto) en de man die erbij hoort wordt met alle egards te woord gestaan. Ik ben best schaars gekleed (het is 38 graden), en ik vind dat onze fietsen met gemak de strijd aan kunnen met die auto. Maar het werkt toch niet. Sterker nog, hij draait mijn zijn rug toe en loopt gewoon weg! Nou ja, ik sta compleet perplex. Doe nog een halfslachtige poging om achter hem aan te gaan en dan protesteert mijn hele hebben en houwen: 'Ik ga toch niet als een hondje achter die gast aanlopen!' Het stoom komt uit mijn oren. Wat helpt is dat we niet de enige zijn die in verwarring zijn. De man wordt voortdurend door Jan (nou die dan even niet) en alleman aangeschoten. Uiteindelijk pakt hij een megafoon en toetert het bij iedereen in de oren: Bellagio, Bellagio, Bellagio. O.k. duudlijk.
 

Alsnog

En zo kwam het dat we ons gemiste boottochtje van 3 jaar geleden vandaag dubbel en dwars hebben ingehaald. Het tweede tochtje naar Bellagio was trouwens vanaf deze kant nog mooier dan het eerste vanaf Mellagio.
 

Tunnels

Nog eentje voor vandaag, voor we zijn waar we willen zijn. Tussen berg en meer is weinig ruimte. Als er helemaal geen ruimte meer is fietsen we door tunnels. En tunnels zijn niet leuk en wel gevaarlijk. De langste vandaag was bijna 5 km. Dat betekent meer dan een kwartier fietsen in een buis onder de grond met langsrazend verkeer. De akoestiek zorgt ervoor dat iedere auto klinkt als een laagovervliegende straaljager. En dat geluid is overal. Moeilijk om te bepalen of het gevaar van achteren komt of van voren. Hyperalert moeten we zijn: gaten in het asfalt, auto's van achteren, auto's van voren en doldwaze kamikaze piloten die zelfs in de tunnel nog zo nodig anderen in moeten halen. En hoe blij je dan kunt zijn met dat licht aan het eind van de tunnel!
Gelukkig wordt deze onderwereld meer dan gecompenseerd door alle schoonheid die volledig in het licht staat. Weg van de snelweg is het hier een paradijs met aan het eind van de dag een plekje aan het meer. Morgen meer meer.

Geschreven door Jan-Marike.waar.we.fietsen.is.de.weg