Verbonden

Lang stuk door het bos en daarna langs het kanaal du Rhône au Rhin. Eerder fietsten we al langs het kanaal de la Marne au Rhin. Grote rivieren die worden verbonden door kanalen. En hoe mooi is het dat we langs steeds weer andere rivieren peddelen. Van de Maas, naar de Moezel, de Saar, de Rijn en alle dwarsverbindingen die er zijn. Zoals onze aders alle cellen van voeding en zuurstof voorzien, zo zijn deze rivieren de levensaders van Europa. Water, soms veel teveel, steeds vaker te weinig.
 

Tot hier

Aan het eind van het kanaal treffen we een bezwete, vermoeide jongeman die ons stroomafwaarts tegemoet fietst. Precies op de plek waar we willen pauzeren voor het laatste stuk van vandaag. Of we zojuist voorbij een camping zijn gefietst, is zijn vraag. Zeker, maar wij gaan nog even door. We willen zo dichtbij mogelijk bij Bazel kamperen, dan zijn we morgen lekker op tijd in de hoofdstad van Zwitserland. Hij gaat naar de camping om de hoek, het is mooi geweest voor vandaag. Voor de zekerheid checken we nog even hoe het zit met die camping in Huningue. 'Permanently closed' is het antwoord van Google. Goed om te weten. Korte etappe voor vandaag dus. Hier stopt het voor nu. Het is bloedheet, dus we wachten met het opzetten van de tent tot 's avonds een uur of 8. Eerst maar even uitlopen. We sloffen naar de winkel voor ons dagelijks brood, de veldsla, zongedroogde tomaatjes, olijven, feta, tomaten, couscousalade, bier en de 2 ijsjes p.p..
 

Leven in vrijheid

'Where are you from?', is zo'n standaard openingszin voor reizigers onderling. Handig om te weten waar iemand vandaan komt, want voor je het het weet zit je je ontzettend uit te sloven in het Engels, Duits of zelfs een petite peu Français en krijg je in onberispelijk Nederlands antwoord. Waarbij die ander je dan ook nog vraagt of je uit Friesland of Groningen of zoiets komt. Nou, zo kan die wel weer.
De 2 jongens die bij ons aan tafel komen zitten hebben een andere oorsprong. Ze komen uit Oekraïne en zijn een aantal jaar geleden met hun gezinnen naar Europa gekomen om te werken als Software-engineers. Het is toch een beetje alsof je een ander gebied betreedt, wanneer je hoort dat je medereizigers uit dat door oorlog geteisterd land komen.

We twijfelen: vragen we ze naar de situatie in hun land, of houden we het bij het reizen? Oekraïne, daar kun je niet omheen. Niet vragen is alsof het niet bestaat en wel vragen is wellicht confronterend. Ik schat zo in dat iedereen met hen begint over dat godgeklaagd conflict aan de rand van Europa.

Voorzichtig vragen we ze naar hun ervaringen, hun familie en vrienden. Ze komen uit het westen van Oekraïne, dicht bij de Poolse grens. Het front ligt meer dan duizend kilometer verderop. Hun familie is veilig. We hebben werkelijk geen idee van de grootte van dat land. Het leven voor hun familie is eigenlijk 'normaal'. En meer willen de jongens er niet over zeggen.

Dan willen ze weten waar wij vandaan komen en wat we aan het doen zijn. We zijn 2 Nederlanders, die fietsen naar Rome. Voor hen is dat een waanzinnig en onvoorstelbaar idee. (Bijna) met pensioen en dan zo'n tocht. Een andere werkelijkheid. Voor ons is hun situatie moeilijk voorstelbaar: geboren in een land, dat nu speelbal is tussen het oosten en het westen en waar jouw leeftijdsgenoten geen enkele keus meer hebben. Je mag je land niet uit, je moet je land verdedigen, tot voor velen de dood erop volgt.
 

De andere kant op

En die jongeman die er zo moe uitzag? Hij fietst van Rome naar huis. Dat doet hij in 3 weken (snelle berekening: 100 km per dag, zonder rustdagen), dat is precies de tijd die hij heeft, daarna roept het werk. Niet zo gek dat je er op 2/3 van de route moe uit ziet.

Wij zijn bofkonten met de zee aan ruimte die we hebben!

Geschreven door Jan-Marike.waar.we.fietsen.is.de.weg