vrijdag 5 augustus. De bakken met regen die ze vannacht voorspelden zijn uitgebleven. Het werd een korte bui. Vanochtend zou er zelfs 11 mm vallen. Als we naar het zwembad lopen is de grond onder de bomen nog helemaal droog. Terwijl de natuur wel wat water kan gebruiken. Hier is de Rijn ook veel lager, en varen schepen met halve vracht. Als ik buienradar bekijk zie ik dat de voorspelde regen niet hier maar in Kaiserslautern gaat vallen, waar wij straks heen gaan. Nou ja eerst zien en dan geloven. Als we wegrijden begint het te spetteren.. Het zal toch niet… Bij de volgende camping blijkt het vannacht wel stevig geregend te hebben. Niks meer van te zien en buienradar is inmiddels van mening veranderd, vandaag blijft het droog. Onderweg was er veel vakantieverkeer, inmiddels even veel caravans als campers/camperbusjes. In onze beginjaren zwaaide je als een camper je tegemoet kwam. De bijzonderheid van wij-camperaars is verdwenen. Niemand zwaait nu meer, is ook geen beginnen meer aan.

Om de camping te bereiken volgen we een onverharde weg de heuvels in. Hopelijk komen we niemand tegen want die zal teruguit moeten rijden. Links de heuvel met bomen, rechts het dal. Eenmaal op de camping moeten wij achteruit de heuvel oprijden om bij onze plek te komen. Een terrassencamping met het zwembad op de bovenste laag. De komende dagen lopen we veel trappen voor de afwas, naar de douche en toilet, chemisch toilet, zwembad etc. En de fiets op de turbo om bij de achteruitgang te komen.

We hebben een fietstomtom die een voorkeur heeft voor fietspaden. In dit gebied zijn er niet veel dus kiest ‘ie kleine landwegen. De eerste dag gaan we naar Kaiserslautern maar na 100 meter stuiten we op een wit bord met rode rand: eigen weg, die inderdaad naar de boerderij loopt. Iets verderop loopt een landbouwweg. Zo’n zandpad voor tractoren met gras in het midden. Na 200 meter neemt het gras toe en de afslag volgens de Tomtom loopt regelrecht het struikgewas in. Dus fietsen we verder, inmiddels over het weiland. Maar uiteindelijk komen we bij een verharde weg. Vanaf dan lukt het met de tomtom en fietsbordjes een rustige route door de bossen te vinden. Kaiserslautern is de Fastfoodcity van Duitsland. Amerikaanse basis Ramstein ligt hier in de buurt. Op straat hoor je veel Engels, je kunt in dollars betalen en de menukaarten zijn uiteraard tweetalig. We weten het fastfood te vermijden en houden het bij koffie en cola. Oké we nemen wel n stuk kwarktaart maar die delen we met z’n tweeën. Via een dorp met supermarkt komen we eind van de dag weer terug. Inmiddels staat de camper in de schaduw, gelukkig want de zon schijnt stevig tussen de wolken door.

Het kenmerkende van deze camping zijn de vele beeldjes in de borders die om de vaste plaatsen staan. Sommige zijn vergeven van de schattige draakjes, andere houden het bij stenen vogels of kikkers, of hebben een groep van stokstaartjes naast hun caravan staan. De lampen op het terrein zijn met verf omgetoverd tot paddenstoelen. In Kaiserslautern zien we een winkel waar de beeldjes waarschijnlijk vandaan komen. Helaas vergeten een foto te maken. En afwassen vraagt wat voorbereiding. Met de sleutel van de poort die tevens de toegang biedt aan ruimte met afvalcontainers is ook nodig om de boiler aan te zetten. Dan 15 minuten wachten voor heet water.

Van de buren die hier vaste gasten zijn horen we dat die witte borden met rode rand voor auto’s zijn. voor fietsers en wandelaars tellen die niet en je kunt hier op heel veel bospaden gewoon fietsen. Dus de volgende dag is een menhir (hinkelstein) in de bossen het fietsdoel. Na het negeren van het verkeersbord zegt de tomtom dat we links af moeten. De weg is uiteraard een tractorspoor richting het bos. Eenmaal in het bos het pad al lang niet meer gebruikt gezien de vele takken. We hoeven maar 300 meter en dan is er weer een groter pad dus we “fietsen” voorzichtig verder. Laverend om grote takken, door enkelhoog blad. En het pad is door regen wat uitgehold en brandnetels groeien er enthousiast, evenals de braamstruiken. Sommige stukken zijn niet fietsbaar dus lopen we. Nog maar 50 meter als ik rechts van mij de restanten van een das (denk ik na internet te hebben geraadpleegd), het schedeltje ligt wit tussen iets wat op een vacht lijkt. Een ree, roept Wil René die zich verbaasd over de snelheid waarmee het dier zich uit de voeten kan maken tussen de struiken tussen de bomen. Bij het weiland aangekomen tasten we voorzichtig af of er geen sloot onder het hoge gras en struiken verstopt zit, wat niet het geval is. Dus fietsen we weer dwars over een weiland. Eenmaal op het asfalt, betten we de schrammen en wondjes op onze benen. Over de 1,3 km vanaf de camping deden we een half uur. Dus we veranderen van tactiek. We volgen de tomtom tenzij het pad er slecht uitziet dan rijden we verder. In het bos volgen we rode pijlen van de bosbouwers die er met hun wagens rijden. Na een uur fietsend door het bos komen we de eerste mens tegen. En waarachtig we vinden ook de menhir. Met 1,60 mtr is het niet zo indrukwekkend. Maar het bankje dat er naast staat, is wel heel prettig. Want bankjes staan alleen op wandel- en fietsroutes. Het volgende doel is de Mehlinger Heide. Een kilometer grote vlakte waar de hei voorzichtig paars wordt. Ook een fietsuitdaging want veel los zand. Om vijf uur komen we bij het laatste doel van de fietstocht: de Flammkuchen Hütte. Inderdaad het uiterlijk van hut met bediening in Tirolerkledij, gelegen op een bedrijventerrein. En blijkbaar een bekende eettent want het is echt groot en zit vol op zondagavond.

Na drie nachten verkassen we 60 km noordoostelijk naar een camping vlak onder Mainz aan de Rijn. Ook deze aanrijroute is opmerkelijk. In de omschrijving stond dat voor voertuigen zwaarder dan 1,5 ton we de Brugweg in een ander dorp moesten aanhouden en vanaf daar navigeren naar de camping. Dus rijden we over een sterkere brug, via een weg van betonplaaten door akkers naar de dijk. Als we die passeren is de kasseienweg en daarna de brug weer een auto breed. De camping zit op een eiland in de Rijn. De beschikbare plaatsen zijn helaas allemaal zonder schaduw. Een plek naast een gebouw geeft nog een randje schaduw dus die wordt het dan. Snel het zwembad in. Deze camping kenmerkt zich door het ontbreken van drinkwater. 5 liter flessen water zijn te koop. En de douche werkt met 20 eurocent munten.

Dinsdag fietsen we langs de Rijn naar Mainz. We passeren uitgedroogde zijrivieren waar boten nog half in het water liggen. Het pontje naar “ons” eiland is uit de vaart genomen omdat het te ondiep is. De Rijn zelf blijft majestueus breed stromen, waarschijnlijk n stuk lager maar dat is nauwelijks waarneembaar. Onder een strakke blauwe lucht doemt de stad op aan de overkant van de rivier. Net als in Keulen domineert de Dom het stadsgezicht. Aan het domplein vakwerkhuizen en herenhuizen in pasteltinten. Over het een pleintje rijdt het toeristische treintje terwijl we puffen met ijskoffie onder een parasol. 29 graden meldt een vrouw aan een belendend tafeltje. Uiteraard moeten we de Dom even bekijken. De 1200 jaar dat de Dom er staat zijn bijna te lezen in de verschillende stijlen van architectuur, beeldhouwwerk, en de moderne glas-in-lood ramen (want die zullen WOII niet hebben overleefd). Naast de schaars verlichte Dom is het klooster waar in de tuin nieuwe uniforme grafstenen staan van de kerkdienaren van de laatste decennia. Maar de kerk is niet waar ik voor kwam. Het Gutenberg-museum trok mijn aandacht. De vermeende uitvinder van de boekdrukkunst, inwoner van Mainz, drukker van de eerste Duitse Bijbel (Gutenberg Bijbel). Vermeend uitvinder omdat a. de chinezen veel eerder waren en b. in Europa al eerder boeken werden gedrukt. Destijds werd voor iedere pagina een houtsnede gemaakt. Foutje corrigeren betekende een nieuwe houtsnede. Gutenberg bedacht een systeem van losse letters zodat correcties “eenvoudig” aan te brengen waren. Een innovator dus. En ook dat systeem hadden de Chinezen al eeuwen eerder bedacht, wat het museum ook heel eerlijk vertelt. Een suppoost vraagt of ik Duits spreek en neemt me mee naar het kleinste boek ter wereld. Het is zo groot als mijn pink. Het bevat echt leesbare tekst (uiteraard met n loep) dat mogen we op zijn woord geloven want het boek blijft in de vitrine. Het museum heeft prachtige oude boeken aan de hand waarvan het drukken door de eeuwen heen wordt getoond. Met drukpersen, koperetsen, papier productie, bindwijze (in een sardineblikje, zakje, koker, leer), boekrestauratie, de islamitische en oosterse drukkunst, de geschiedenis van de krant, kunsttijdschriften, etc….Kortom te veel om te bekijken.
Terwijl wij Mainz bezoeken, zit Julia in de bus naar Kroatië. Blij als we de volgende ochtend het bericht met "veilig geland" en een foto van tenten krijgen waar ze de komende week slaapt. Sindsdien is het rustig op de app, dus ze vermaakt zich uitstekend aan het strand, in het water en op het terras.

De camper koelt in de avond en nacht van 35 graden af tot 16 om de volgende middag weer op te lopen tot 35. Hoewel we hier maar 2 nachten zouden blijven, hebben we nog geen andere camping gevonden waar wel schaduw is en met de hittegolf die er aan komt is schaduw wel ’n must. Hier is nog plek dus lijkt het ons geen probleem en om 14 uur als de receptie open is dat we n nachtje blijven. De dame kijkt geschrokken, dat kan eigenlijk niet want ze zitten morgen vol. Uiteindelijk kunnen we blijven als we vroeg vertrekken. Eind van de middag gaan we nog n stukje fietsen en ergens n hapje eten. 15 km verderop zit een restaurant Schnitzel AG heet. Goed plan alleen blijkt de tent sinds maandag gesloten wegens vakantie. Het dorpje heeft verder alleen kebab en pizzatenten. Ik heb nog een biergarten gezien in de buurt van de camping dus weer 40 min terug en dan hebben we mazzel want we hebben het laatste tafeltje, de rest is gereserveerd. Als we bijna klaar zijn met eten vraagt de serveerster of een man bij ons tafeltje mag aanschuiven om een bier te drinken. Hij is op de fiets onderweg. Prima. Een gepensioneerde man in sportieve outfit schuift aan. Als hij hoort dat we uit Nederland komen vraagt hij direct naar de landbouwprotesten. Hij sympathiseert met de boeren. Want die zorgen dat we te eten hebben en de politiek wil het land van die arme boeren confisqueren. Of wij dat een beetje volgen. Ja op tv. Oh die moeten we niet volgen. De media liegen. Ze verdraaien de waarheid. Die horen bij de satanisten en de kabbalisten. Ik laat die opmerking links liggen en vertel dat veel boeren in NL voor het buitenland produceren. Dat Chinezen hun melk niet vertrouwen en dat ze onze melk kopen. Dat past niet in zijn straatje en hij vertelt dat hij blij is dat hij tot bewustzijn is gekomen. Dat de mensen aan de top er alleen op uit zijn om ons kwaad te doen. Want al die ingewikkelde problemen zijn er helemaal niet. Als je van een grotere afstand keek is er niks aan de hand. Ik vraag of hij de regering bedoelt maar nee die doen wat de grote ondernemers, de koningen en prinsen willen. En dat zijn satanisten, die offeren kinderen. Er zijn getuigen die dat vertellen. Zijn bronnen zijn Telegram. Hij heeft al een aantal kanalen afgesloten want die vertelden niet de waarheid. En hij hoopt dat ik ook tot bewustzijn kom. Dat bewustzijn heeft hij sinds Corona. Als ik hem vraag wat hij bedoeld komt er een verhaal over reïncarnatie. Hij komt uit Selezië (deel van Polen dat voor WO1 onderdeel van Duitsland was). Daar groeide hij op met katholieke geloof maar toen hij het Oude Testament las klopte het niet. Reïncarnatie dat klopte. Ik vraag hem of hij al weet wat hij nog te doen heeft op aarde maar dat heeft hij en zijn team van engelen en geesten nog niet scherp. Hij heeft reiki gedaan en een poging gedaan om een genezingspraktijk op te zetten maar dat was niet zo goed. Dus nu genas hij zijn familie, soms door aan te raken soms gewoon met een gebaar. En hijzelf natuurlijk ook. Het feit dat ik vragen stel geeft hem de gedachte dat ik open sta voor zijn ideeën, zijn weten. Het was natuurlijk geen toeval dat hij aan onze tafel kwam te zitten. Dat is het moment dat ik hem toch echt uit zijn droom help. Ik vertel hem dat ik me zorgen maak over hem en zijn geloof in satanisten en hoop dat hij bereid is om te blijven zoeken naar meerdere mogelijkheden. Zijn interrupties stop ik af – ik ben nu aan het woord. Dan zeg ik hem dat het gesprek nu ten einde is. Dat ik een andere mening heb en niet bekeerd wil worden, Hij sputtert nog wat na over dat ik het nog wel zal inzien maar stapt dan toch op. Ik maak me werkelijk zorgen over deze groep van mensen die alleen hun telegramgroepen vertrouwen, leven in een eigen bubbel inclusief de meeste vreemde overtuigingen. Dat zij mensen worden die blind achter leiders aan gaan en bereid zijn ver te gaan om de democratie en rechtstaat die we sinds WOII hebben opgebouwd, weer af te breken. Nu met de oorlog dichtbij, de inflatie met armen daar direct klappen van voelen, de hele complexe vraagstukken waar geen makkelijke oplossing voor bestaat en tegelijkertijd ook tastbaar is in de vorm van hitte, bosbranden, watertekorten, afsterven van eiken op de Veluwe etc etc. We gaan een pittige tijd tegemoet. Enfin morgen weer lekker vakantie vieren (en me blijven verwonderen, verbazen, zorgen maken) in de buurt van Dortmund.

Geschreven door Hellie