We steken de Italiaanse laars schuin over naar Ravenna. Die stad ligt aan de rand van de Po-vlakte dus waarschijnlijk goed te fietsen én Ravenna schijnt een mooie stad te zijn. We kiezen Bio-camping die tussen de stad en het strand ligt. Allebei een half uurtje fietsen. Bio staat waarschijnlijk voor boerencamping. Het is weer even wennen dat platte uitzicht zoals in Nederland alleen zonniger en droger. De camping heeft nauwelijks bomen en die plekken zijn uiteraard bezet, wel een zwembadje met jawel een badmutsverplichting. Bij de boerderij staan tafeltjes en stoelen onder de bomen en daar is ook wifi. Laten we het maar proberen.

Zaterdag fietsen we om half negen weg zodat we de stad in de nog koele ochtenduren kunnen bekijken. Ik wil vooral de 5e-eeuwse monumenten zien die beroemd zijn om hun mozaïeken. Vroegchristelijke kerken. We beginnen met de voor ons verst gelegen Mausoleum van Gala Placida, een Keizerin die het bouwde voor haar broer en zichzelf vlak naast de basiliek. Maar we stuiten op een hek met controle. We moeten kaartjes hebben. Nooit aan gedacht dat je voor een kerk een kaartje zou moeten kopen. De ticketshop zit 100 mtr verderop met jawel een rij in de al pittige zon. Op het raam hangt ook een QR-code waar je online tickets kunt bestellen. Prima, doe ik dat. En kom tot de ontdekking dat er ook tijd-slots zijn en ik pas om 12:30 bij een van die monumenten naar binnen kan met het aantal plekken dat er dan nog is. Verbouwereerd kijk ik naar mijn mobiel. Dat had ik dus gisterenavond prima kunnen doen. Toch maar weer in de rij misschien kunnen ze nog iets regelen dat we vroeger kunnen…. Dat lukt we kunnen om 10 uur bij het mausoleum terecht en mogen dan 5 minuten rondkijken. 10 Minuten later bij de naast gelegen basiliek waar geen eindtijd geldt. Uiteindelijk zijn we dan om 12:30 ingepland bij de doopkerk… Nou ja we zien wel of we dan nog in de stad zijn. Na n kop koffie staan we weer bij het hek van het Mausoleum. Nou, het eerste hek. Het kaartje wordt gescand en we lopen door naar de ingang van het mini-kerkje waar we voordat we de hoek om zijn wederom op een hek met bewaker stuiten. Ze sluit net met een ketting de doorgang. Er mogen maar 10 mensen binnen en ze zet de wekker van 5 minuten. Het is een heel gedoe geweest maar het was het waard. Alle muren en koepeldak zijn belegd met steentjes in uiteraard bijbelse voorstellingen en prachtige randen. Het glas is heel dun barnsteen zodat het gefilterde zonlicht een intieme sfeer geeft. Gelukkig is de wekker pas gezet als de 10e bezoeker binnen is dus hebben we ruim de tijd om te kijken. We wandelen door naar de Byzantijnse basiliek. Een lage brede bakstenen kerk met een 8-hoekige plattegrond (en geen kruis zoals de “normale” kerken). Eigenlijk een sober gebouw totdat je binnenloopt. De “ronde” vorm is prachtig, de vloer- en wandmozaïeken. Wederom is wow! het eerste dat ik zeg en ik dwaal een half uur lang rond. Het derde monument is wederom een basiliek met een hoge toren er naast. Iets minder indrukwekkend door zijn rechthoekige vorm en deels 18e-eeuwse (lees lelijke barokke) delen. Twee mozaïeken vullen wel de hele lengte boven de bogen van de zijbeuken. Aan de ene zijde een rij martelaren en aan overzijde maagden.
We zoeken de schaduw op bij een klein banketbakkertje. De zon heeft de stad al behoorlijk opgewarmd. Toch doen we de laatste twee monumenten ook maar. Een is een doopkerkje dat van buiten een achthoekige stompe toren is. Binnen staat een grote ronde stenen bak (waar een volwassen dopeling ondergedompeld kon worden). De koepel is een groot mozaïek met centraal de doop van Jezus zelf en daarom heen staan de apostelen afgebeeld. Grappig detail: er staat een staf met kruis dat met goudkleurige steentjes is beplakt. Het laatste mozaïekmonument is een kapel die verstopt zit in een museum. Een van de koepels lijkt te zijn behangen met een patroon met verschillende vogels, het is toch echt mozaïek. En dan is het alweer 1 uur. Via google vinden we een leuke broodjeszaak met goede reviews – terecht blijkt. Het is 3 uur als we de stad uit fietsen - nadat we eerst onze zadels met ijsblokjes hebben afgekoeld. We waren helemaal niet van plan om zo lang in een hete stad te blijven (rond 35 graden inmiddels) maar de mozaïeken waren de moeite waard en de stad is heel relaxt.

https://youtu.be/OdaFjVGwc3c

Zondagochtend wordt ik wakker omdat het zacht regent. Het is daarom ook veel minder warm en dat komt goed uit want we wilden vandaag langs de stranden fietsen. Al ver voor de kust staan de auto’s in de berm geparkeerd en ook het toeristische dorpje staat vol. Een zandpad voert ons langs de ene na de andere strandtent. Als we bij eentje op het terras gaan zitten, zien we tussen de bedden met parasols enthousiast springende badgasten. Er is een aerobic-les in een rustige zee. Op het terras zitten een paar Italiaanse vaders om 11 uur al aan het bier. Wij houden het bij koffie en cola. We rijden een uur langs stranden en toeristische badplaatsen. Bij Lido Dante zoeken we een strandtent op om te eten. Terwijl ik op mijn gegrilde tonijn wacht, heb ik uitzicht op fanatieke beach-tennissers. Althans ik vermoed dat het zoiets is. Twee tegen twee met houten batches en een klein balletje met een net op zo’n 1.80 mtr. Lijnen in het zand. Het fanatisme blijkt uit de snoekduiken die ze nemen om de bal weer over het net te krijgen. Als de tonijn op tafel komt is het spel afgelopen. We fietsen nog een stuk en nemen dan zelf een duik in de zee. Ze zullen op het strand wel raar gekeken hebben want we hebben ons omgekleed, 5 minuten gezwommen, afgedroogd, aangekleed en verder gefietst. De reden, geen schaduw hoewel we al aardig verkleurd zijn, voel je de zon branden op je huid. Met blote voeten in het zand is het al nauwelijks te houden. Het zandpad dat we al kilometers volgen wordt ineens geblokkeerd door een groot hek. Waar we aan aantal homo’s storen in hun avontuurtje. We fietsen een stukje terug en proberen een zijpad met letterlijk hetzelfde resultaat. Er zit niets anders op dan een stuk terug te fietsen naar een badplaats om daar weer de weg op te pikken. Daar merken we dat de wind aan het toenemen is. Als we bij de camping zijn zien we dat de meeste campers hun luifels hebben ingedraaid en na een paar stevige windstoten doen we dat ook. Windkracht 6 tot 7 lezen we op de Italiaanse Buienradar. En ondertussen is het 33 graden. Daarmee voelt die wind alsof je in een grote haarföhn staat. En wind associeer ik met afkoelen. Vandaag niet dus. Met deze hitte kan ik slecht omgaan.

Maandag 2 augustus trekken we verder de po-vlakte op naar het noordwesten waar het hopelijk weer een graadje koeler is. Eindbestemming is een kleine camping met de grappige naam Lucciole Nella Nebbia (vuurvliegjes in de mist). Hoewel het in de middag is als we de camping zoeken, hadden we best wel een paar van die vuurvliegjes als baken kunnen gebruiken. De eerste keer rijden we er straal voorbij ondanks dat we op de dijk langs de Po het land goed kunnen overzien. De camping is zo klein (15 plekken en aantal huisjes) en ligt achter oude gebouwen. De tweede keer weten we waar we ongeveer moeten kijken en zien tussen huizen en bomen het wit van een caravan of camper. De weg naar beneden is echter zo steil dat Wil eerst te voet gaat kijken of dit wel de weg is. Nee dus. We moeten de bocht om en daar loopt een gravelpad achterlangs. Fijn we kunnen onder bomen staan, er is een miniatuur zwembadje en een wasmachine. Ja die klus stopt nooit, net als de afwas.

Dinsdag 3 augustus fietsen we naar Ferrara. Het is zo’n kleine 30 km naar die stad en we kiezen een route langs de noordelijke oever van de Po. Over een brede dijk. Niet zo’n steile als wij kennen maar in etages uitdijend tot zeker 50 mtr. We kijken over dorpjes en akkers uit, over oeverbossen en soms zien we de Po onder aan de dijk. Hier zijn sommige dijkvakken zwartgeblakerd. Eentje rookt nog. Als we bij Ferrara de Po oversteken is het nog zo’n 7 km fietsen door industriegebied en buitenwijken. Wel via fietspaden want Ferrara heeft de hoogste fietsdichtheid van Italië. De stad is veel jonger dan Ravenna. Een Renaissance-stad. Niet alleen omdat het in de 15e eeuw tot bloei kwam maar omdat de cultuurminnende familie d’Este de stad bestuurde, bouwde en verfraaide. Een groot kasteel (met kantelen, slotgracht, torens en dikke muren) staat nog altijd in het centrum. Het blijkt op dinsdag gesloten. Helaas is de kathedraal vanwege renovatie ook dicht. We dwalen wat door het oude centrum dat net als Ravenna een relaxte sfeer heeft. Wij doen dat uiteraard fietsend. En dan zijn de wegen met kleine keitjes wat minder relaxed. De stad heeft nog altijd stadsmuren, we rijden een stuk bovenop. Je kunt er ook omheen, bijna 9 km maar dat pad ligt vol in de zon en bovenop rijdt je onder de bomen. We bezoeken een oud palazzo met fresco’s waar je heel lang naar kunt kijken als je uitleg zou krijgen over wat je ziet. Via een app richt je je telefoon op een muurschildering en dan kun je per onderdeel gesproken of geschreven uitleg krijgen …in het Italiaans. Een andere taal ontbreekt ook al is de uitleg over de app in het Engels. Nee de suppoost weet ook niet waarom. Ik kopieer wat van die tekst in google-vertaal maar de waarschijnlijk lyrische uitleg wordt een onbegrijpelijke brei aan woorden. Jammer maar het grote voordeel is dat het museumbezoek nu maar drie kwartier duurt. Dat is kort voor mij. Met het schrijven zoek ik toch op wat we gezien hebben. Per maand zie je bovenin de Griekse mythologie (Minerva bij de maand maart), middenin het sterrenbeeld (ram) en onderin de activiteiten aan het hof (de jacht in maart).
https://youtu.be/c7XY8L7m2iY

Italiaans is lastig, ook op een menukaart. Als we aan tafel zitten legt de serveerster in het Engels uit wat er zo ongeveer staat. Als ik iets in het Nederlands tegen Wil zeg, reageert ze in het vloeiend Maestrichs. Ze woont in Ferrara met haar twee puberdochters. De liefde heeft haar eerst naar Ibiza gebracht, daar leerde ze de vader van haar kinderen kennen. Een basketballer die ieder jaar in een andere, meestal zuidelijke stad, sportte. Nu woont ze al weer een paar jaar hier en deze stad bevalt heel goed. In de loop van de middag als de hitte weer stijgt fietsen we terug. Gelukkig is er een lang fietspad dat in de schaduw ligt. Met 70 km op de teller zijn we blij als we op de camping aankomen. Koken skippen we vandaag. De camping heeft vanavond een diner waar we ons voor inschrijven. Heel romantisch staan de tafels buiten met tafellakens en hangen er lampjes in de bomen…

Woensdag 4 augustus aarzelen we lang of we wel op pad gaan. Er is weinig te fietsen in deze omgeving – ondanks dat het vlak is. Het is landbouw met piepkleine dorpjes of de Po stroomopwaarts volgen. Het is bewolkt dus eigenlijk goed fietsweer. Om 12 uur gaan we dan toch maar op pad, de rivier volgen tot de volgende brug 20 km verderop. In de rivier drijft witte smurrie. We zagen het gisteren al een beetje maar vandaag drijft het over de hele breedte. De Po zo’n 625 km lang. Het water dat hier voorbij stroomt heeft er al 500 op zitten en dat water uit heel Noord-Italië. Dus wie weet wat het is. ’s Avonds begrijpen we van de campingbaas dat het van de bomen is. Houtplantages langs de rivier. Als we om half twee het dorp bij de brug binnen rijden lijkt het verlaten. De enige die we zien zijn een paar marktkooplui die hun kramen afbreken. Verder zit alles dicht, het is siësta. Geen bar of restaurant is open. Van armoe kopen we bij de Lidl (die als enige open is) een paar broodjes. We fietsen terug weer over de dijk aan de andere kant. Het valt ons op dat er veel huizen zijn waarvan het dak ingestort is, dichtgetimmerd of zonder ramen, overwoekert met klimplanten. Dan herinner ik me een opmerking over een aardbeving op internet bij een van de dorpjes vlakbij. Er was niet zoveel te zien vanwege een aardbeving op 20 mei - zonder vermelding van een jaartal. Als ik de datum en aardbeving google zie ik 2012 staan én 6.0 op de schaal van richter. De campingbaas herinnert zich nog als de dag van gisteren. Vooral het geluid vergeet hij nooit meer. Als of je naast een opstijgend vliegtuig staat. Zijn huis had geen schade al lag de hele inboedel aan diggelen op de vloer. Vooral oude gebouwen hebben veel schade en de fabrieken waar de betonnen muren en daken niet goed vastzaten. Die storten in en daar zijn dan ook doden gevallen. Er zijn dorpen waar het grondwater het zand naar boven spoot. Uit de waterpompen van boeren kwam vloeibaar zand. Het was 4 uur ’s nachts en daardoor is het slachtofferaantal beperkt gebleven. Veel huizen zijn opgeknapt alleen die oude gebouwen zijn een uitdaging. Ze moeten met dezelfde materialen worden herstelt en iedere fase in de bouw moet worden gecontroleerd. Hij weet er alles van want bouwen is zijn eerste beroep. Zo werd een saaie fietstocht toch nog interessant.

https://youtu.be/TZf5sSidR1c

Vandaag was het plan om verder te reizen. Alleen een acute blaasontsteking maakt het reizen onmogelijk. De campingbaas belt de "dotore" en we kunnen bij hem in de apotheek terecht. In Italië moet in iedere apotheek een arts aanwezig zijn. De symptomen herken ik zelf wel. Alleen nog nooit zo snel zo heftig. In het dorp 3 minuten fietsen zit de apotheek en met 2 zakjes antibiotica ben ik weer snel terug (gelukkig). Ik breng de uren door op een stoel onder de boom. Hopelijk gaat het morgen beter.

Geschreven door Hellie