Om de eerste camping in Limburg te bereiken rijden we via België. Met een gravelpad van 10 meter rijden we de camping op die net over de grens in Nederland ligt. Weer een met zwembad dus het ritueel van minimaal 3 keer per dag zwemmen kunnen we voortzetten.
Een dag later zitten we op de fiets naar Weert ook weer via België. Wat onderweg en ook vandaag opvalt is dat de vlaggen die er hangen weer gewoon rood, wit, blauw zijn. Hier nauwelijks protesten. Misschien omdat er veel akkerbouw is, misschien de gemoedelijke Limburgse volksaard…. De hele fietstocht raden we wat de groente zijn die we onderweg zien: aardappelen, rabarber, venkel, prei en/of ui, mais, koolrabi, peentjes, tarwe, groene kool, courgette, koolraap (een uitgegraven exemplaar verraad het) of zijn het toch suikerbieten. We houden pauze bij de Keenter Hoeve een restaurant die het eten bereidt met 100 groente en fruit uit eigen tuin. Het eten op de plaatjes ziet er fantastisch uit maar het is nog geen etenstijd. We houden het bij koffie en cola. Ook hier raden we verder. Romanesco, tomaten, aardbeien, pruimen, appels. Het is zaterdag en dus markt in Weert. De zon schijnt, een blazersorkest vermaakt de passanten en n paar terrassen. Het carillon speelt zijn eigen deuntjes. Het is er gezellig. “väöl minse gaon op zaoterdig nao de mert” zoals ze dat hier zeggen en de rest kon ik niet verstaan. Verder is er niet veel te beleven. Uiteraard zijn we bijtijds terug op de camping om Max de tweede startpositie te zien halen.
Zondag rustdag. En F1 kijken met de halve camping in de bar. Halverwege komen er spontaan bitterballen voorbij. Een paar vaste gasten die niet van racen houden trakteren ons. Proost. En het helpt -Max wordt 1e. Beetje geholpen door Leclerc die zichzelf in de muur rijdt.
Maandag fietsen we naar Maaseik en op de terugweg via Thorn naar de supermarkt. Maaseik is best een aardig stadje alleen maandag is het wel wat slaperig. Op het grote vierkante plein met rondom mooie oude gevels staat een groot standbeeld van de gebroeders van Eyck, beroemde laatmiddeleeuwse schilders. Aangenomen wordt dat de heren hier geboren zijn maar zeker weten doen ze het niet. Maar voor de VVV is het uiteraard waar(de).
Dinsdag pakken we ons natte boeltje in (toch n klein buitje ’s nachts) en reizen naar Vaals. Een mooie, ruime heuvelachtige camping met heel veel kleine kinderen, op de grens met Duitsland. Nog n paar buitjes maar ‘s avonds genieten we nog van een zonnetje.
Woensdag begint met de kapper. Mijn haar was al een tijdje te lang maar het was te heet en ik had ook geen zin maar nu irriteerde het me. In Vaals zitten zoals in iedere stad veel kappers. Desondanks zijn de eerste twee met vakantie, de derde zit vol tot zaterdag maar bij de vierde kan ik terecht. Zet de tondeuse er maar in, nou ja een stukje dan. Het is echt kort en ik vind het wel mooi. Moet wel wennen, mijn fietshelm kan gelijk wat strakker, het tocht wat harder in mijn nek en voor de zekerheid wel de zonnebrand mee. De zon zit echter veel achter wolken dus ik hoef niet bang te zijn dat ik verbrand.
We fietsen de Kerkstraat uit, slaan links af en rijden meteen Duitsland in. Zo’n plotselinge overgang. En als de (nummer)borden het niet tonen dan zijn het de mondkapjes bij de bushalte wel. Hier zijn ze weer verplicht in het OV. Vanuit de Duitse kant fietsen we de Vaalserberg op en via de Belgische kant dalen we weer af. Net als vorig jaar. En net als toen verdringen de mensen zich om selfies te maken met de vlaggen van de drie landen.
Mijn voorstel om koffie te drinken bij een Belgische patisserie wordt door Wil Rene resoluut afgewezen (nee want dan wil vast een gebakje). Vanochtend meldde Julia namelijk dat ze al meer dan 12 kilo is afgevallen (megaprestatie!!) en Wil Rene, die nu bijna hetzelfde gewicht heeft, wil straks niet zwaarder zijn. Dus heel wat kilometers verder zitten we aan de tomatensoep. En kook ik ’s avonds een magere maaltijd.
Vandaag verkennen we de bossen die zuidwestelijk van Aken liggen. En wederom passeren we grenzen (NL-D-B-D-B-NL) zonder dat je er erg veel van merkt. Het blijft ook een raar fenomeen – grenzen. Mensen hebben ooit een streep getrokken op een kaart en besloten dat het ene gebied anders heet dan het andere, dat je er een andere taal moet spreken en dat er andere regels zijn. Ondertussen kun je mensen niet van elkaar onderscheiden. De borden in België zijn vooral Duitstaligen de huizen worden in drie talen te koop aangeboden.
Mijn gedachten gaan weer naar Oekraïne waar ook nauwelijks verschillen zijn met grote buur Rusland en toch doden ze elkaar in de naam van hun staat…. Ondertussen toont het nieuws ook bizarre beelden van de Nederlandse snelwegen waar een groep boze mensen met hele grote machines de rest van NL lijkt te gijzelen. Morgen maar snel de grens over naar Duitsland want op dit soort momenten vind ik NL niet zo prettig.
Onderweg kom je soms grappige dingen tegen. Een hangende laarzentuin en een groot rood boek bij een kapelletje waarvan ik vermoed dat het de bijbel is. Nee het is een plaatjes boek met getekende verhalen die wel 150 jaar oud zijn. Wil René herkent de stijl direct – Wilhelm Busch. De tekenaar van Max und Moritz. Van Duitse les, vroeger. Verbaasd kijk ik hem aan, ergens heel ver weg herinner ik me iets van die moraalverhaaltje van twee kwajongens.
We fietsen nu op de vierde manier (vanuit D-B) naar het drielandenpunt en zoeven met zo’n 45 km/u terug naar Vaals om bij een Italiaanse ijssalon het eerste echte ijsje van de vakantie te nemen (de raketjes uit de vriezer niet meegeteld).
Terug op de camping ga ik verder met schilderen met sjablonen die ik de afgelopen dagen heb gesneden. Het buurjongetje komt kijken en besluit dat het vogels of blauwe neushorens worden. De slakken zijn inderdaad nog wat amorf en blauw als n smurf. Maar als de 5e laag er op zit en ik het jongetje opnieuw vraag wat hij ziet, weet hij het zeker: blauwe neushorens. Als ik hem zeg dat ik grote slakken heb geschilderd, kruipt hij op zijn knieën en kijkt op de achterkant van de plankjes in de hoop ze te ontdekken…. Tja. En toch ben ik zelf niet ontevreden over het beeld.

Geschreven door Hellie