We ontvluchten dus wederom de hitte. We rijden vanuit Zagreb naar noord. Dat deel van Kroatie is ook groen. “Het noordoosten is heel vruchtbaar” vertelde Bruno, “maar niemand wil het meer bewerken. Alle jongeren trekken daar weg. Zo zonde. Voor 30k heb je een boerderij met opstallen en land.” Wij moeten echt wel verder trekken willen we de grootste warmte vermijden. We vermijden de tolwegen en rijden door een puntje van Slovenië naar Hongarije met als einddoel Oostenrijk want daar blijft de temperatuur rond de 30. In een flits ziet Wil René dat in Hongarije ook een vignet nodig is op de snelweg. Die van Slovenie is nog geldig vandaag. De 85 die we volgen lijkt niet tol-waardig te zijn totdat we een stellage met camera’s passeren en het asfalt een stuk beter wordt. Snel zoek ik op internet of de 85 een tolweg is. Ja dus. Ik lees dat als je binnen 1 uur een digitaal vignet regelt, je geen boete krijgt. Dus terwijl Wil Rene de 85 volgt naar het Noorden, regel ik dat vignet. Nou zo makkelijk is dat nou ook weer niet. Kenteken (tja hoe was die precies), betalen kan alleen met creditcard, en dan moet je de betaling via de Visa-app bevestigen. Die app heb ik niet. Dus eerst die installeren op mijn telefoon. Wordt de bevestiging naar Wil’s e-mail gestuurd. Dus zijn telefoon er bij. En een sms- bevestiging en dat is zijn werktelefoon. Dus ik zit met portemonnee en drie telefoons op schoot al rijdend een vignet te regelen. Ruim 23 euro voor 10 dagen, is niet goedkoop maar wie weet komen we als het koeler is, weer in Hongarije. We doen er boodschappen met google vertaal app want die taal is echt niet te begrijpen. Gelukkig herken je wel de groenten en vaak helpt een plaatje. Dan blijkt dat Hongarije geen euro heeft maar Florin. 400 is 1 euro. Tjonge we zijn wel heel slecht voorbereid vanmorgen op pad gegaan. We zoeken op internet met google earth een schaduwrijke camping in de buurt van Neusiedler See. Daar zitten er veel. Het wordt Paula bij Frauenkirchen. We rijden verder door Hongarije wat best saai is. Eindeloze vlaktes met mais, gemaaide en geploegd velden tot aan de horizon met weinig bomen. En dan komen we bij de tolweg!?! De 85 wordt tolweg op het moment dat wij doorsteken naar Oostenrijk via lokale wegen. Dus waarschijnlijk hadden we dat vignet toch niet nodig…
Frauenkirchen afficheert zich als “Stadt mit weitem Horizont”. Dus het landschap van Hongarije wordt voortgezet. Behalve dat er ineens tientallen windmolens staan en rijen wijnranken, zo ver het oog reikt. We vinden een schaduwrijk plekje op de camping nadat we eerst onze coronapas hebben moeten laten zien.

https://youtu.be/ZdPZJgM8tJM

Vrijdag de 13e wordt een rustdag. Filmpje maken, de was doen, boodschappen en ’s avonds als het koeler is fietsen we tussen de wijngaarden naar de Neusiedler See. We zijn net op tijd voor de zonsondergang. Behalve een paar mooie foto’s probeer ik tot groot vermaak van enkele jongeren een selfie te maken van ons twee. Na 6 pogingen lukt het me om ons én de zonsondergang op een plaatje te krijgen. We fietsen in het stikdonker weer terug. Een uiltje en een paar hazen schrikken van ons en wij van hun 😊. Wijngaarden zijn nu eenmaal slecht verlicht.

Zaterdag: We hebben de wekker gezet om vroeg te gaan fietsen en voor de hitte terug te zijn. ’s Middags rond 4 uur is het in het Zuiden vaak het warmst. We volgen de meren-fietsroute en zien vooral veel drooggevallen meren. Eigenlijk maar twee die nog water hebben, al staat het laag. Een deel is een natuurgebied en de bankjes en uitzichttorens staan er verweesd en ongebruikt bij. We hopen dat het alleen nu zo droog is maar een beetje ongemakkelijk is het wel. Na 2 uur fietsen wordt het drukker. Steeds meer fietsers volgen de route. Voor het strand bij Podersdorf am See staan ze in de rij. De eerste voor de Corona-check, de tweede om 7 euro pp te betalen. Hoewel de route maar 45 km is zijn we met pauzes toch pas om 13:30 terug. En het is heet. Heter dan verwacht. De thermometer tikt de 35 graden aan, met een gevoelswaarde van 39 zegt buienradar. En dat voel je, er komt niks uit je handen. Zitten in een stoel is eigenlijk al te warm…

Zondag: wederom wekt de wekker ons zodat we in de ochtend kunnen fietsen. Dit keer langs dorpen. In Glos slaat de kerkklok 9 uur als we een Konditorei (banketbakker met lunchroom) in lopen. Het blijkt 40 jaar geleden te zijn gebouwd en sinds die tijd is er weinig veranderd, denk ik. De dame achter de toonbank blijkt 78 jaar jong te zijn. Ze werkt nog altijd met veel plezier. “Zolang ik fit ben”. Of we niet de 'Zuckerkunst Austellung' willen zien. Geen idee wat ze precies bedoelt maar ik loop mee naar achteren. In een kleine ruimte met airco staan suiker showstukken uitgestald (taferelen die zijn gemaakt door suikertrekken, suikerblazen etc). Prachtige kunststukken. En een kast vol met medailles en bekers. In een artikel aan de muur lees ik dat de jongste zoon Adi Lunzer een meester is in Suikerkunst. Als kleine jongen meer in vaders bakkerswerkplek dan op het voetbalveld. Hij heeft zelfs in de VS lesgegeven aan beroemde chefs. En nu runt hij samen met zijn broer de bakkerij van zijn ouders. Ik snap de trotse moeder. Richting Hongarije komen we de windmolenparken tegen. Ze staan op een heuvel en vandaaruit zien we de eindeloze wijngaarden. We doorkruisen het landgoed van een barok kasteel. In pastel blauw met witte ornamenten. Op het terras moeten we weer onze Covid pas laten zien maar de ober heeft geen scanner en een beetje misnoegd kijkt ze naar onze mobieltjes. Of het daaraan heeft gelegen of dat ze gewoon last had van de hitte maar twee pogingen om een cappuccino te krijgen, mislukken. Het laatste stuk gaat langs eindeloze maisvelden. Hier zien we veel grondwaterputten die het dorstige gewas in deze hitte van water voorzien. Er zou zomaar een samenhang kunnen zitten tussen grondwaterputten en het verdwijnen van de meren. In Brabant is die samenhang er wel en woedt de discussie.
Laatste stop is Frauenkirchen zelf. Het heeft een bekende Roomse basiliek die rond 1700 is gebouwd nadat de turken de kerk tot tweemaal toe hebben vernietigd. De basiliek Maria Geboortekerk is al eeuwen een bedevaartsoord met een Franciscanerklooster ernaast. Als we in de buurt zijn horen we een versterkte stem. Die van de pastoor. Er is een dienst gaande. Dus eerst maar lunch en dan gaan we de kerk wel bekijken. Om iets voor 13 uur zijn we er weer en het is stil. Als we de kerk binnenlopen zitten alle kerkbanken vol. Ik neem snel n foto van het interieur. Wat blijkt, het is niet zomaar zondag maar Maria Hemelvaart. Er zijn wel 5 diensten vandaag. We lopen het klooster in, niet wetend of dat wel kan. Er komen 3 dames aanlopen in klederdracht. Hongaars. Ieder jaar komen ze hier en even later lopen ze in een kleine stoet met priesters en banieren naar de ingang van de kerk. De volgende dienst is in het Hongaars. Frauenkirchen is in het verleden Hongaars geweest. Nog altijd spreekt 7% van de bevolking Hongaars lees ik op de website van de gemeente. Gelukkig verdwijnt de zon achter de wolken. Eind van de middag gaat het waarachtig een beetje regenen. Morgen willen we weer op reis. Terug Hongarije in. Maar voordat we Oostenrijk verlaten wil ik nog een Wiener Schnitzel eten. Op advies van de campingbaas fietsen we naar een dorp verderop naar Gasthof zur Linde. Op de terugweg zie ik dat er nog licht door de ramen van de basiliek schijnt. De laatste dienst is net afgelopen en een nieuw-gewijde priester deelt zijn 'Primitz-Segen' uit (zijn eerste zegen als Priester). “Die zegen is veel sterker,” legt een mevrouw mij uit. "Mijn moeder zei altijd dat een Primitzsegen nieuwe zolen waard zijn.” ('Für einen Primitzsegen lauft man sich ein paar Schuhsolen durch'). En dat leidt tot een lange rij wachtende gelovigen en geeft mij de ruimte om nog even een blik te werpen op de overdaad aan versieringen. De overtreffende trap van de Barok: Rococo.

Geschreven door Hellie