De camping ligt 250 km noordelijk in het Ruhrgebied, aan de rand van de stad Witten. De ene route heeft vertraging vanwege een ongeluk binnen een uur. De andere heeft vertraging van 10 minuten na 200 km. Dus die route kiezen we want wie weet lost het zichzelf wel op. Maar dat is niet het geval want er is een brug in de renovatie en die wordt pas in 2027 opgeleverd. Tja dat vertellen TomTom en Google niet. Dus via een alternatieve route zigzaggend door het heuvellandschap. Dan zien we een vrachtwagenchauffeur langs de weg rennen om van een afstandje te zien of zijn wagen wel onder een spoorbrug kan. In de buurt van de brug rijden we een lange file in. Uiteindelijk bijna 45 min vertraging, gelukkig hebben we vakantie. De camping heeft een veld met veel schaduw. We gaan in een hoek staan waar de zon alleen door de bladeren van de bomen ons bereikt. Met de 30 graden een heerlijke plek en de camping heeft een prachtig verwarmd zwembad. Uiteraard eerst douchen voor je gaat zwemmen. De tweede dag worden we op het matje geroepen want het blijkt dat we met zeep moeten douchen in het douchegebouw. Ik voel me als een schoolmeisje dat zich niet aan de regels houdt. Zeker als ik onder de douche sta nog de vraag krijg of ik wel zeep heb. Later verontschuldigt de dame zich voor haar toon maar ze zijn ze blij dat er weinig chloor in het zwembad nodig is en schone lijven helpen daarbij.

Een campinggast die in de buurt woont en zelf graag fietst, tipt ons op een aardige route. Zeker als we een e-bike hebben want er zit wel een steile helling in. Uiteraard wil Wil René een eigen route doen en ipv links gaan we rechtsaf, sterk dalend totdat het weg overgaat in een slecht wandelpad…. Nee na de ervaring bij Kaiserslautern laten we die uitdaging links liggen. Dus terug naar boven – ja gelukkig voor e-bikes. De volgende afwijking van de getipte route gaat recht het bos in en ziet er uit als een bosbouwweg. We stijgen geleidelijk. Dan komen we bij een splitsing waar een smalle, sterk stijgende route omhooggaat en een brede die afbuigt. Uiteraard kiezen we die laatste maar na honderd meter komt er meer onkruid en geleidelijk wordt het pad smaller totdat het stopt. Terug naar de splitsing. De weg naar boven staat op google met een straatnaam daarom heeft Wil m gekozen. Nou misschien is de steilte maar een kort stukje en is door regen in het voorjaar de kwaliteit zo slecht. Kortom hoe kun je jezelf voor de gek houden. 200 meter duwen de fietsen omhoog door zand en stenen. Boven staat een bankje waar ik puffend een fles water naar binnen gooi. Uiteraard zijn daar de gewone paden: breed en glooiend tussen de bomen naar het tussendoel: een landgoed (Gut Schede) waar we zo zouden willen wonen met Down to Earth. En dan via de weg naar beneden naar een dorp. Die weg had de man gisteren bedoeld…
Een ijskoffie op het terras en dan langs de Ruhr naar Witten. Een schaduwrijk toeristisch fietspad. Mijn fiets maakt ondertussen veel herrie. Het lijkt ratelen lijkt de achterrem te zijn, de schijf lijkt wat los te zitten. In Witten kijkt een fietsenmaker er na en constateert compleet versleten remblokjes. Hij vervangt ze en ik kan weer rustig verder fietsen. Het tweede doel is Intersport want Wil z’n zwembril is lek. Het model dat hij kiest past ruim om zijn ogen en zuigt zich goed vast. Maar in het zwembad blijkt dat er water in loopt naast z’n neus, naast dat hij er uit ziet als een mongool.

Ook de dag erna fietsen we omlaag naar de Ruhr en naar een gebied met oude mijnen. Het Bethaus der Bergleute is het doel. We hebben ons namelijk opgegeven voor een workshop smeden. En de locatie is wat onduidelijk. Het Bethaus ligt een kilometer verder dan het gemelde adres (een mijnmuseum). Het Bethaus blijkt vroeger (sinds 1830) een smederij te zijn geweest waar de mijnwerkers hun werktuigen lieten repareren. De smid vertelt dat de schoorsteen in het museum niet goed trekt. Hij vraagt of we morgen gaan komen want er zijn deelnemers die zich afgemeld hebben want het zal morgen 35 graden worden. Hem maakt het niet uit. Hij is al 40 jaar smid en dan sta je voor 1000 graden. Wij komen graag. Wat we willen maken? Veel mensen willen graag een mes maken maar dat is nou niet waar wij aan denken. Iets in de tuin, denk ik hardop. Enthousiast roept hij dat we dan een wereldbol maken. Krijgen we misschien morgen niet af maar Thomas kan dat maandag wel doen dan brengt hij m wel even of we kunnen m dinsdag halen. Spreken we morgen wel af.

Zondagmiddag pakken we onze oude spijkerbroeken, bloezen met lange mouwen, bergschoenen in want dat is wat ons is aangeraden. En in de koeltas stoppen we flessen water met koelelementen. Om 2 uur precies zijn we op locatie. “Slecht nieuws”, zegt de smid. “Geen gas meer”, grapt Wil René. Nee, de brandweer heeft hem verboden de workshop te geven. Gezien de aanhoudende droogte is het geen gek verbod. Op geen enkele camping mag je met houtskool bbq-en of een vuurtje stoken. De smid baalt enorm. Geld krijgen we uiteraard teruggestort en hij geeft een mok met een afbeelding van het Bethaus mee als aandenken. Die kan het theeglas vervangen dat vanmorgen sneuvelde. Niet omdat ik het laten vallen maar toen ik het optilde, viel de bodem er pardoes onderuit - met hete thee. Gelukkig houdt Wil van slappe thee dus de vlekken in de bank vallen mee.
De smid zegt nogmaals sorry. Gezien de bosrijke omgeving echt geen raar besluit. Dat we daar zelf niet bij stil gestaan hebben…. Hoewel begrijpelijk en logisch, toch baal ik wel. Het leek me heel leuk om uit te proberen. Ik ga in Nederland wel op zoek naar workshop smeden.

Dus in de hitte fietsen we terug naar de camping. We stuiten in het bos nog wel op een familie wilde zwijnen. Achter een dubbel hek – met voederbuis waar je mais uit een automaat of eikeltjes uit het bos kunt stoppen. Even verderop een eenzaam hert achter een enkel hoog hek.

Maandag fietsen we nog een rondje. Ditmaal door een saai gebied. Landbouw en veel (snel)wegen. Het is bewolkt en door de droogte ziet alles er vaalgeel en grijs uit. Nog even langs de Intersport om de zwembril te ruilen want deze is niet waterdicht. Zonder probleem kunnen we een andere meekrijgen en gelukkig schijnt de zon weer als we op de camping terugkomen. De zwembril kan getest worden. Hij is beter dan de vorige, zit alleen minder lekker. Maar ach je kunt niet alles hebben.

Dinsdag reizen we weer naar Nederland. Eerst nog het ontbijt in de zon, nog n duik en dan op weg naar Zeeland. Het dorp, wel te verstaan. De camping bestaat 50 jaar. De geschiedenis is door de oude voorzitter van 91 jaar opgeschreven en van foto’s voor zien. En de plaatselijke middenstand heeft wat kortingsbonnen gegeven om het te vieren. De Jumbo geeft appelflappen weg en de slager twee stoere mannenburgers. Nou we moeten nog eten halen voor vanavond, dus dat komt goed uit. In het dorp blijkt de slager gesloten en de appelflappen zijn uitverkocht. Da’s nou jammer. Dus gewoon sla, stokbrood en speklappen en worst op de bbq. En ik heb nog halloumi in de koelkast liggen. Er is ook een zwembad die helaas overdekt is met een kas. De rest van het jaar waarschijnlijk heerlijk maar nu benauwd. En we zijn verwend geraakt omdat de hele vakantie de zon heeft geschenen, behalve in Otterlo.
Woensdag maken we nog een fietstocht in Brabantse natuur: De Maashorst. Met bloeiende heide, berkenbos afgewisseld met open stukken. Het is een groot gebied met grote grazers als wisent en tauros. Vanaf het fietspad komen we ze niet tegen ondanks de waarschuwing er toch zo'n 60 mtr vandaan te blijven. Een boterham bij een vennetje dat op de route van het Das-avontuur ligt. Het ene gezin na het andere komt voorbij. Het water is viezig met algen, het staat erg laag. Op internet vind ik een foto van 3 maanden geleden waar al iets meer palen in het water staan maar dat is niks met die van 5 jaar terug. De uitdaging om over de palen in het water te lopen is vereenvoudigd door het ontbreken van water. Nu is het voor kleuters die hard in de handen van hun ouders knijpen als ze over de balk lopen. Geen uitdaging meer van tieners. De weersvoorspellingen komen uit. Rond half een uur als we de camping op rijden. begint het te regen. De regenjassen die we sinds weken weer eens in de fietstas hadden, hebben we niet nodig gehad. Vanmiddag schijnt er veel meer regen te komen. Nou de grond snakt ernaar.
Morgen reizen we naar Woerden en dan zijn we thuis al n beetje op orde als Julia vrijdag vol verhalen uit Kroatië thuiskomt.

2022 was vooral een luie zonovergoten vakantie dicht bij huis.

Geschreven door Hellie