Bestemming is Chalon-sur-Saône. Maar dat had ook anders kunnen zijn als de camping in Châtillon-sur-Chalaronne niet pas om 4 uur ’s middags open gaat. Bij dat stadje gaan we boodschappen doen en op internet lees ik dat het een middeleeuwse kern heeft. Mijn historisch hart gaat sneller kloppen. Er blijkt vlak achter de supermarkt een camping te liggen dus laten we daar een nachtje gaan staan en vanmiddag dit stadje verkennen. Maar bij de receptie staat dus dat er pas om 16 uur nieuwe gasten welkom zijn. En het is nog geen 1 uur. Laat maar zitten. De tomtom loodst onze door het stadje en het oog valt op een aantal geparkeerde campers. Dat kan natuurlijk ook. Dus parkeren we onze camper en wandelen het historisch centrum in met vakwerkhuizen, een oude, houten overdekte markt en heel veel bloemen. In Wikipedia staat niet veel info maar wel dat deze stad veel prijzen heeft gewonnen voor bloemversieringen. Bij een bruggetje met bloemen en vakwerkhuizen gaat Wil Rene filmen en ik zie een kleinere brug iets verderop. Lijkt me leuk om daar op te gaan staan. Maar mijn zoektocht naar het bruggetje strand bij een deur die uitkomt op een schoolplein. En door een kier zie ik kinderen enthousiast zwaaien. Die hebben de drone ontdekt. We wandelen nog door het oude ziekenhuis naar de tuin er achter. Het stadje is gemoedelijk mede omdat er weinig toeristen zijn.
We vervolgen onze route en stoppen bij een McDonalds voor een goede koffie maar alleen de drive blijkt open te zijn. Dus wij wandelen door de drive en bestellen een cappuccino bij het loket. Het wordt de derde koffie-teleurstelling vandaag. De eerste was bij de bakker waar een glanzend koffieapparaat staat. Of ik cappuccino wil? Nou graag. En de verkoopster draait zich om en drukt op een knop van een automaat. Beteuterd wijs ik naar het chroom-fonkelend apparaat er naast. Nee voor cappuccino is dat andere apparaat en het is heel lekker verzekerd ze me. Ik reken een euro af en proef mierzoete oploskoffie. Zucht. De tweede poging is een terras. Waar ik voorzichtig café crême of cappuccino vraag en vervolgens een kopje waterige koffie met veel slagroom krijg geserveerd. En bij de McDonalds blijkt dus geen McCafé te hebben en dus krijgt ik automaatkoffie voor 2 euro 10. En die beland bij de boom. Herinneringen aan automatenkoffie van het ministerie, bléh. Fransen kunnen dus geen lekkere koffie maken en zal ik moeten wachten tot ……België?

Eind van de middag rijden we de stadscamping van Chalon-sur-Saône op. We mogen ons eigen plekje uitzoeken. We hebben net de camper neergezet, de ramen open, elektriciteit aangesloten als vlakbij in de rivier een damwand wordt geslagen. Wil ontdekt dat de toiletgebouwen op een heuvel staan om droog te blijven met de voorjaarsoverstromingen. Dat is dus een soort geluidswal. Dus we pakken weer in en verhuizen 20 meter verderop, achter de heuvel. We eten vroeg zodat we nog even de stad in kunnen. Zonder last te hebben van winkelend publiek kunnen we door de wandelzone fietsen en rondkijken naar deze 18e-eeuwse stad. Ik raak direct gecharmeerd van de vele hoge schoorstenen die op de (vakwerk)huizen staan. Die verraden dat dit geen (houten) middeleeuwse panden zijn (die hadden zelden een schoorsteen – alleen een dakluik). De schoorstenen zijn hoog omdat alleen zo de rook het huis uit ging. Want iedere vuurplaats had een eigen schoorsteen. Dus op sommige grote gebouwen zitten wel acht schoorstenen. Voor die tijd zaten mensen gewoon in de rook van het vuur. We pakken nog een terrasje totdat de eerste druppels vallen en buienradar de komst van rode gekleurde regenbuien laat zien. We fietsen snel naar de camping (5 minuten) waar ik tot de ontdekking kom dat ik mijn handtas aan mijn stoel heb laten hangen. Alweer! Grr, hoe dom kun je zijn. En wederom heb ik geluk. De serveerster heeft ‘m gevonden en binnen gelegd. Pfff.

Of het aan de sprint op de fiets van gisterenavond heeft gelegen… maar als we de volgende dag het stadje al wandelend verkennen, zak ik na een uur bijna door mijn hoeven. Heupen, bovenbenen zijn zo gevoelig dat het lopen slecht gaat. We pauzeren in een tuttige theesalon. Met driehoekbroodjes en een kannetje thee knap ik wel op maar het lopen is klaar voor vandaag. We hebben het centrum van het stadje ondertussen ook wel gezien en fietsen nog een rondje rond de buitenwijken waar ik zelfs flats met schoorstenen zie. Blijkbaar is de centrale verwarming hier laat doorgevoerd (Frankrijk had natuurlijk geen gasbel zoals wij in Slochteren waardoor we in Nederland een snelle transitie van koken en stoken met kolen naar aardgas konden maken). De voorspelde regen blijft uit zodat we ’s middags zelfs in het zonnetje zitten. ’s Nachts heeft het wel behoorlijk geregend.

Donderdag reizen we weer verder naar het Noorden naar Avallon in de Morvan. Ook vandaag blijft van de beloofd 9 mm maar een paar spetters onderweg. We stoppen onderweg in Saulieu om een piepklein museum te bekijken van een beeldhouwer van dieren, Pompon. Zijn beroemdste beeld is dat van een gestileerde ijsbeer dat in zijn tijd, toen realistische beelden de norm waren, als ondermaats werd beschouwd. Als de eerste Wereldoorlog niet was uitgebroken, als Rodin niet in 1917 was overleden (Pompon werkte als hoofd van zijn atelier) had hij mogelijk een goede carrière gehad. Maar zelfs zijn geboortedorp Saulieu gunde hem niet om een herdenkingsmonument voor WOI te maken. Hij stierf in 1935, arm, weduwnaar, kinderloos.
We wandelen nog drie straten door het armoedige dorp. Veel winkels staan leeg en met de grijsheid van de dag heeft het dorp iets treurigs. Het contrast kan bijna niet groter als we drie vrachtwagens hun exquise waar zien lossen bij La Cote d’Or, het twee sterren restaurant van het dorp waar een diner gemiddeld 195 euro kost. We mogen dat aanschouwen vanuit de camper knabbelend aan een stokbrood met humus en Nutella – over contrast gesproken 😉. Ik doe vandaag nog rustig aan want mijn botten zijn nog gevoelig. Mijn schouder is rederlijk herstelt met ruim 14 dagen rust en pijnstillers en nou dit weer. En dan verbrand ik mijn duim aan de hete koekenpan. Er hangt – net als in een stripverhaal - een zwarte onweerswolk boven mijn hoofd. Even niet in de buurt komen.

Vrijdag 16-9 het beloofd een zonnige dag te worden dus fietsen we via een ruime bocht door de beboste heuvels van de Morvan naar het stadje waar de camping ligt: Avallon. De laatste afdaling is maar liefst 3 kilometer lang. Dan komen we in de kloof onder aan het stadje dat op die manier aan drie zijden een natuurlijke verdediging biedt en desondanks is er een stadmuur. Door die ligging zijn er geen buitenwijken en telt het stadje slechts 7000 inwoners. Net als die andere stadjes heeft het enkele vakwerkhuizen, een oude klokkentoren en net als die andere stadjes staan er veel panden leeg. De kerk toont dat er niet veel geld is (of dat er weinig gelovigen zijn) want de verf bladdert, sommige pilaren zijn groen uitgeslagen van het vocht en de banken zijn wankel. Het ontbreken van pracht en praal maakt het juist interessanter. Het meest opmerkelijke is wel het bootje die in een van de kapellen lijkt opgeslagen. Via google vinden we een restaurantje in de binnentuin van een zijstraatje. We krijgen een tafeltje vlak bij de keuken en kunnen zien hoe de gerechten worden bereid. Wil Rene als vleesliefhebber kiest voor Korma (vegetarisch!) en ik (die vaak vega kiest) eet een stoofpotje met gerookte worst, gember, citroen en linzen. Vanavond eten we wel brood. Hoewel de wolken zich meer laten zien is het nog steeds mooi weer als we weer op de camping zijn. Dus toch even zwemmen in het kleine zwembadje dat warempel gevuld is met warm water. Misschien de laatste keer?

https://youtu.be/fUu0LPs1nOQ

Zaterdag 18-9 rijden we 100 km noordelijk terwijl grote velden met de uitgebloeide zonnebloemen langs de weg staan. Het past wel bij de terugweg.

Geschreven door Hellie