Even dachten we nog n dagje in Oostenrijk te blijven, maar als we opstaan is het grijs en 11 graden. Dus gaan we de Alpen over naar Italië. Nog veel meer mensen maken de omgekeerde reis. We zien een hele lange file voor de grens staan. Des te verbaasder zijn we als we later op de eerste camping te horen krijgen dat ze vol zitten. We zijn doorgereden tot aan het strand. In de Italiaanse Alpen is er nog geen mooi weer. Dat strand heet Lido di Jesolo. De tweede camping is wel plek. Het is een Camping Village. Dat betekent Centerparc-villa’s, huur-stacaravans en glamping-tenten (op houtenvlonders met airco). Het betekent ook kindervermaak, restaurant, winkel, zwembad en eigen strandopgang. En een armbandje. Diepe zucht. We zien wel of we het hier kunnen uithouden. We kiezen een grote plek achterin.
Het worden uiteindelijk negen dagen. Als je me dat van te voren had gezegd, had ik “echt niet” geroepen. Ik ben namelijk geen strandliefhebber of zonaanbidder.

Het is hier vlak maar fietsen lukt niet meer (te pijnlijk). Sinds Krakau heb ik zenuwpijn in mijn linkerarm en kan er niet op leunen. Dit verhaal tikken gaat in kleine stukken. Een spier bij mijn schouderblad verkrampt snel. Dus als fietsen niet kan, wordt het lopen. Ik heb Nordic Walking stokken meegenomen. Daarmee liep ik in Woerden ook al iedere middag een rondje. Tijdens deze reis heb ik ze weinig gebruikt. Nu loop ik in korte etappes naar het dorp dat 2,5 km verder ligt, langs de eindeloze parasols op het strand. Af en toe verandert de kleur van blauw in groen, in geel, wit, gestreept. En ook voorbij het dorp loopt het strand met parasols door. Hier staan duizenden strandbedden. Het seizoen is bijna afgelopen dus ze zijn ze nog voor de helft bezet. Donderdag lukt het om in één keer die 2,5 km te lopen.

Die schouder/arm wordt maar niet beter. Ondanks het niet belasten, pijnstillers, veel wandelen met stokken zodat ik wel beweeg. Zelfs naar de campingdokter geweest. Die adviseerde om thuis naar de huisarts te gaan en dan een röntgenfoto te laten maken van de wervelkolom. Tja dat zijn nog 4 weken. Pogingen om bij een fysio/osteopaat een afspraak te krijgen, mislukken (tot nu toe). En dus lummelen we op de camping aan het strand. Twee middagen hebben we zo’n strandbedje gehuurd. En pijn in je lijf dat je er van hebt want je kunt alleen een beetje hangen.. ’s Morgens slapen we uit en dan (ijs)koffie drinken bij een strandtent. Aan het eind van de dag gaan we er ook heen om mensen te kijken. Verder wandelen we naar het dorp of maken een sudoko, lezen de digitale krant en volgen de grandprix van Zandvoort. En ondertussen probeer ik niet te hard balen. En hoop dat het morgen over is.

https://youtu.be/IUs1v9g0IXE

Maandag 6 september. Toch maar verder. Ik verlang wel naar een ander uitzicht. We rijden naar Lago d'Iseo. En druk dat het onderweg is. We staan twee keer in 30 min in een stapvoets rijdende file. Wat opvalt is dat er veel campers onderweg zijn rondom Venetië en Padua. Verder naar het westen worden het beduidend minder. Het is half vijf als we Iseo in rijden. Er liggen aan het meer verschillende campings en als ik niet kan fietsen kan ik daar wel heen wandelen. Het na-seizoen is begonnen, dachten we, dus niet gebeld. De eerste camping is vol. Er rijden meerdere campers rond. Dus gaan we maar bellen. Vol. Vol. Vol. Uiteindelijk is er een camping 10 km verderop waar nog plek is. Inmiddels begrijp ik waarom hier nog plekken zijn. Zelden zo'n troosteloze camping gezien. Alleen grind. Net een parkeerplaats waar campers en caravans achter elkaar staan. Een pad van 2,5 meter er tussen. De stoel past er nog net voor. De vaste campinggasten hebben hun voortenten afgesloten of afgebroken. Het is vrijwel verlaten. De camping ligt aan het meer dat onbereikbaar blijkt. Ons pad eindigt bij een kademuur. Een meter lager ligt de droge bodem van het meer met verdorde algen. Morgen maar op zoek naar een andere camping...

Geschreven door Hellie