Dinsdag. We rijden vandaag naar Italië via de col d’Isola ofwel de colle della Lombarda, afhankelijk of je Italiaans of Frans bent. Een pas van 2350 meter. Volgens camperbestuurders op Internet te doen in mei-juli, mits buiten het weekend want dan heb je last van de vele Italianen en daar schijnt het wel smal te zijn. Maar voordat we Cagnes-sur-Mer uitrijden doen we eerst boodschappen. Als ik de camper op slot wil doen, mis ik mijn sleutels. Ik zoek overal en raak een beetje in paniek want aan die sleutelbos zitten naast de campersleutel, uiteraard mijn fietssleutel, hangslot en de sleutel voor de motoronderbreking (nodig voor verzekering bij diefstal). Ik heb op de camping als laatste het gas afgesloten en ben toen ingestapt. Dan realiseer ik me dat ik ben uitgestapt om de slagboom te openen…. Zou ik m daar hebben laten vallen? Voor de zekerheid bel ik de camping en leg in Engels en gebrekkig Frans uit dat ik mijn sleutels waarschijnlijk ben verloren bij de slagboom. De campingeigenaar vindt het raar maar gaat wel kijken en ja hoor - hij vindt mijn sleutelbos. Wat ben ik blij dat we eerst boodschappen zijn gaan doen en niet pas in Italië. We rijden dus terug naar de camping en gaan dan opnieuw op weg naar Italië. De tomtom krijgt Cuneo als bestemming en moet tolwegen vermijden. En daar gaan we. Tot mijn verbazing stuurt de Tomtom ons dwars door Nice. Kijkend op de kaart had ik verwacht dat we voor Nice al zouden afslaan. Zekerheidshalve vergelijk ik de route van de Tomtom met Google Maps en zie dat de Tomtom een route door de Alpen heeft gekozen met een tunnel die afgesloten is. Oeps. De tomtom is voor vertrek geüpdatet maar we hebben al vaker gemerkt dat de actuele info niet doordringt. Dus midden in Nice bestemming Isola2000 (wintersportplaats) opgegeven en dan plannen we daar wel opnieuw. Na een uur oponthoud kunnen we dan eindelijk de route naar de Alpen beginnen.
Het brede dal van de Var wordt steeds smaller en de omringende bergen hoger. We rijden door een kloof, door tunneltjes, slingerend langs de rivier met grote metalen vangnetten die de rotsen op hun plaats moeten houden. Dan rechtsaf een ander dal in waar een bord met ski-reclame ons uitnodigt. Isola2000 blijkt dan nog ruim 50 kilometer verderop te liggen. Tjonge, een intensieve route zo. Dit is het dal van de Tinée. De weg volgt de rivier. Dan op de linker berg, dan op de rechter. Na 40 kilometer gaan we opnieuw een zijdal in, nu naar boven, naar Isola2000. Via veel haarspeldbochten met af en toe een tegenligger en een helling van max 8% kachelen we naar boven. Het kale dorp met de hotels en skiliften passeren we want de col ligt nog 350 meter hoger. Het uitzicht wordt steeds adembenemender. De bomen hebben plaatsgemaakt voor bloeiende almen. De pas is vrij breed zodat het uitzicht op zowel de Franse als het Italiaanse dal beperkt is. Wil Rene laat zijn drone opstijgen en filmt kort want de lucht is hier ijl en de wind stevig. Beide zijn voor een drone niet zo fijn. Na een boterham beginnen we aan de afdaling. We ontdekken dat hier de weg maar een-auto-breed is en dat een vangrail ontbreekt. En dat blijft ook als het dal dieper wordt. Bij een tegenligger zoek je een plekje in de berm of die tegenligger doet dat. De Italiaanse kant is beduidend drukker en ik krijg toch echt de kriebels als de tegenligger een camper is en wij terug uit moeten rijden langs de afgrond aan mijn kant. Tegelijkertijd is het een prachtige omgeving.
https://youtu.be/FexYECojhFU
Om dit dal uit te komen krijgen we eerst nog een serie haarspeldbochten die boven elkaar liggen. Door de bomen niet te fotograferen, dus dan maar een foto van de Tomtom. De laatste kilometers naar Cuneo voeren door een breed groen dal met veel landbouw en kleine dorpen.
Die landbouw doet het goed dankzij watermanagement, leren we een dag later. Overal hoor en zie je water in kleine kanaaltjes en slootjes stromen die met schuiven of gewoon met landbouwplastic en keien een bepaalde kant op gedirigeerd wordt. Dat water komt uit de bergen en wordt opgevangen in dat irrigatiesysteem. De brede rivierbeddingen van de Gesso en de Stura hebben daarom nog maar kleine stroompjes. Het fietspas is een grindpad dat de rivieren volgt. Door de regen van gisterenavond staan er plassen en diezelfde regen heeft de afgelopen jaren het zand tussen de keien weggespoeld dus sommige stukken is hobbelen. Goed opletten met het bewonderen van het uitzicht op de bergen. Als we vlak bij Cuneo zijn, zien we vanaf een parallelle brug de hoge brug waar het autoverkeer boven de trein rijdt. Een van de bezienswaardigheden van de stad. Wil stuurt de drone de lucht in maar dan raakt de drone een van de tuien van de brug waar wij op staan en een van de propellers klapt in. Onbestuurbaar zeilt de drone naar beneden de bomen in die naast de droge rivierbedding staan. Je hart staat stil. Dan hoor je piepjes die de drone uitzendt zodat je op gehoor m kunt terugvinden. De lichtflitsen zien we niet door de bladeren. Wil klimt naar beneden en via de rivierbedding weer omhoog het talud op. God zij dank is de drone door de bladeren naar beneden gezakt en zit niet vast in een kruin. Het steile talud weer naar beneden klauteren met zowel de drone als het besturing in je handen is geen goed plan. Dus de drone aangezet en verdomd hij doet het nog. De drone hangt weer in de lucht terwijl Wil terug klimt naar de brug. Boven verwachting is dat vederlichte machientje nauwelijks beschadigd. In een van de propellers zit n scheurtje en daar hebben we nog een reserve voor.
Cuneo is een oude stad die gebouwd is op een plateau, ontstaan door de twee rivieren die verderop samenvloeien. Ooit had het ook nog machtige muren maar de fransen hebben die rond 1800 afgebroken en de stad met de grond gelijkgemaakt. Dat verklaart het “moderne” stratenplan met rechte lijnen en brede boulevards. Onder overdekte arcades liggen winkeltjes met vaak houten puien. En we ontdekken dat de middagpauze in Italië tot half vier duurt. Wat verder opvalt is dat veel mensen in de stad met mondkapjes lopen. Geen voorschrift maar als we de covidcijfers opzoeken snap je het wel. Deze gemeente heeft evenveel inwoners als Woerden. Het aantal mensen dat hier overleed aan Corona is 900 mensen terwijl in Woerden maar 39 mensen aan covid zijn gestorven.
https://youtu.be/UV2PPmT0zFQ

Italië betekent ook Italiaanse taal. En dat is wennen. In Frankrijk redde we ons met schoolfrans. Frans kan ik redelijk verstaan (mits langzaam gesproken) en redelijk lezen. Een Franse zin produceren da’s teveel gevraagd. Een rijtjes zelfstandige en bijvoeglijke naamwoorden. Maar dan Italiaans. Je kan het nauwelijks herkennen. Simpele dingen als brood (pane) ken ik niet. Een menukaart is alleen in Italiaans verkrijgbaar. Dus met een vertaalapp weet ik dat ze wrap (piadine) verkopen en broodjes met gebraden varken (arrosto di maiale). Zo zijn we een heel tijdje in de weer om onze lunch te bestellen want nee de serveerster spreekt geen Engels. En tegelijk is het ook leuk om woorden te ontdekken, borden te ontcijferen. Gelukkig is cappuccino een Italiaans woord en die is lekker. Zelfs in een wegrestaurant. Waar je in Frankrijk oude filterkoffie krijgt die aangelengd is, zetten ze hier een verse bak in een stenen kopje dat je aan de statafel tussen de motorolie, de chips en de rekken met koekjes opdrinkt.

Donderdag is een grijze dag. De bergen liggen met hun toppen achter de wolken en de temperatuur blijft hangen op zo’n 20 graden. Prima fietsweer. We volgen weer een fietsroute die deels in het dal van de Gesso en deels in het dal van de Stura loopt. Maar na 3 kilometer lopen we vast. De route gaat namelijk over de brede rivierbedding van de Gesso en hoewel er weinig water staat, maken met name de grote rotsblokken het voor onze zware fietsen onmogelijk over te steken. We fietsen een eindje om en pakken de route weer op. In het dal van de Stura is waarachtig een verhard fietspad die onder aan de berg loopt en zicht biedt op het dal en de bergen aan de overkant. Na een tijdje steken we het dal over en fietsen omhoog naar een dorp. Laten we dit dorp dat tegen de berg is gebouwd, eens filmen. Als de drone de lucht in gaat zien we dat midden in het dorp een diepe kloof zit waar de Stura onder in stroomt. De grijze lucht beloofd regen en eind van de middag als we de camping op fietsen begint het te spetteren. Mooi, dan eten we pizza in de bar op de camping. Maar juist vandaag is de pizzabakker dicht. Dus alsnog naar Cuneo fietsen in de regen om te eten. De weersvoorspelling zegt dat het morgen ook gaat regenen, dus voor ons betekent dat goed reisweer. In Nederland, Duitsland en België waar hele dorpen overstromen zal er de komende tijd heel anders naar regen worden gekeken. Wij reizen verder naar het zuiden.

Geschreven door Hellie