De grens over rijden we tot net voorbij Keulen. Naar een camping op een groot terrein - met zwembad uiteraard. Net als de meeste naturistencampings is dit een oude vereniging. Er hangen foto’s in het clubgebouw van 75-jarig bestaan en die zijn niet recent. Wat deze vereniging kenmerkt is dat sport belangrijk is. Er staan wel zes tennistafels buiten van goede kwaliteit, twee badminton gravel velden met vaste lijnen, een strand volleybalveld dat afgedekt is met matten om het zand vrij te houden van dennennaalden en dennenappels. Een aantal jeu de boules velden (zon of schaduw), twee keer per week boogschieten, dagelijks wandelen etc. Een indoor gym met veel toestellen. Kortom geen reden om niet te sporten…. Nou zijn we van het fietsen en dat kan hier prima door de bossen. Volgens Google zijn het wandelpaden maar de meeste zijn brede wegen bedoeld voor de bosbouw die prima te fietsen zijn. Soms een verbindingsstukje tussen de bomen door. En van een oud treinspoor is zelfs een fietsweg gemaakt. Dat van die stukjes heeft waar aan beide zijde een gat gaapt. ‘Dat voel ik meteen in m’n buik,’ zegt Wil Rene die hoogtevrees heeft. De bossen zijn prachtig, de dorpen zijn niet zo boeiend. Ik zie een bord met een mandje. ‘Je mag hier blijkbaar niet picknicken’, zeg ik. Als we weer zo’n bord zien, wijs ik Wil Rene er op. Hij begint te lachen. Je mag geen paddenstoelen plukken bedoelen ze. Tja, mijn hoofd associeerde mandje en mooie bossen met picknicken. Als ik moet plassen, snap ik de paddenstoelen. Iets van het pad af zie ik om me heen op ieder dode boomstronk of tak wel paddenstoelen groeien.
Wat deze camping ook anders maakt dan andere, is de indeling. Op het 6 ha terrein met veel bomen zijn drie plekken waar de vaste caravans staan. Aanvankelijk dachten we dat we vlakbij een caravan stalling stonden. Maar zo zien alle drie de velden er uit. Rijtje caravans die dicht op elkaar staan. Als je de luifel uitdraait raakt die de caravan voor je. Het voordeel is dat er heel veel open ruimte en stukken natuur is. De leden brengen de dag door op hun stretcher ergens op het terrein of in de buurt van het zwembad. Dat snappen we wel. Het gastenveld waar wij staan is daarmee ruim opgezet.
Meestal liggen naturismeterreinen in de middle of nowhere. Maar hier ligt het terrein aan de rand van een dorp en – zal ik ’s nachts merken – vlak bij het vliegveld van Keulen. Hier gelden blijkbaar minder strenge normen want ik wordt om 3:45 wakker van onophoudelijk stijgende en dalende vliegtuigen. Telkens hoop ik dat als het geluid afneemt het stil wordt maar dan zwelt het lawaai opnieuw aan. Gek word ik er van. De oordoppen van North Sea Jazz festival brengen wat verlichting. Het dempt de zware dreunen en ik val gelukkig weer in slaap. En ik mopper over de slechte regelgeving hier in Duitsland. In NL mag er niet tussen 23 en 7 uur gevlogen worden, meen ik. Nou die regels kennen ze hier niet. De geluidsoverlast hangt duidelijk samen met de windrichting dus niet iedere nacht spookt het.
De temperatuur stijgt deze week met 10 graden naar zo’n 35 graden. We besluiten uiteindelijk om dinsdag naar Keulen te fietsen (zondag is te druk en hier en daar een paar druppels, maandag zit er veel dicht) en met 29 graden is het nog te doen. De heenweg via de Rijn waar de dom al van ver herkenbaar boven de stad uitsteekt. De terugweg nemen we de kortste weg, door de voorsteden. We slaan de reguliere hoogtepunten over en fietsen naar de wijk Ehrenfeld in het westen. Een oude volkswijk die met de komst van kleine bedrijven en yuppen leefbaarder aan het worden is. De wijk heeft naam gemaakt door de velen beschilderde gevels en graffiti – street art. Via internet heb ik een route gevonden die wij dus fietsend doen. Er zijn werkelijk prachtige gevels die de stad opleuken. Er zijn schilderingen die kritischer zijn (racisme, wantrouwen, oorlog). En heel veel gevels zijn letterlijk volgeklad met letters, en niet zo’n mooie tekeningen. Als je een effen muur of rolluik hebt als huiseigenaar of winkelier kun je maar beter een kunstenaar inhuren. De wijk is levendig. Met het mooie weer zijn er veel mensen op straat, kinderen in de kleine speeltuintjes, bedrijvigheid in de bogen onder het spoor. Een uur lang kruisen we door de wijk, elkaar wijzend op gevels. We eindigen op ‘n terras langs de hoofdstraat van de weg waar we een pizza eten terwijl we de sfeer van de gemengde wijk proeven.

Geschreven door Hellie