Zaterdag 18-9. De zon schijnt als we bij de camping van Troyes aankomen. Snel de camper neerzetten en de stoelen openklappen. Al snel brand de zon op m’n huid. Gelukkig is er hier ook een zwembad dus plons ik in het water. Heerlijk. Na zoveel zon, zee en zwembad voelt deze super lekker waarschijnlijk omdat het onverwacht zo mooi weer is. De thermometer tikt zelfs de 25 aan. Het plan om naar Troyes te fietsen schuiven we naar morgen. Dan is het droog en maar 18 graden zegt de voorspelling. Vandaag lekker luieren in de zon en zwembad.

Zondag 19-9 niets zo veranderlijk als het weer. De voorspelling is aangepast naar bewolking en regen. Verder noordelijk is het beter weer. Althans droog. Dus sneller dan gepland rijden we weer door de heuvels van Noord Frankrijk. Grote velden in de mist en miezer. De windmolens lijken maar een wiek te hebben die alleen zichtbaar is als de een secondewijzer die de 5, 6, 7 aantikt en dan in de wolken verdwijnt. We rijden naar Soissons een stadje aan de Seine dat trots vertelt dat het ooit de hoofdstad van Frankrijk was. Nou ja 6 jaar dan, van 555 tot 561 toen Clovis, koning van de Franken overleed. De stad was al bewoond door Romeinen dus kent een lange geschiedenis waar niet zo veel meer van te zien is omdat de stad tijdens WOI regelmatig het front was. Franse troepen, soldaten uit het vreemdelingen legioen, Engelse divisies vechten hier verschillende malen tegen de Duitse troepen. En de stad werd een ruïne, getuige een foto van een Engelsman uit 1919.

Het is twee uur als we de eenvoudige stadcamping oprijden. En het weer is aangenaam dus na ‘n bak koffie gaan we alvast een rondje door de stad fietsen. Uiteraard trekt de gotische kathedraal mijn aandacht en hoewel hij in de stijgers staat is de hoogte imposant – 31 meter. Het is het kleinere broertje van de Notre Dame in Parijs. Alleen een beetje gehandicapt want hij heeft maar een toren. De bouw startte rond 1200. Tegen de tijd dat men de eerste toren af heeft (begin 1400) breekt de 100-jarige oorlog uit en worden de stenen voor de tweede toren gebruikt voor herstel van de huizen in de stad. En uiteindelijk laat men het zo en wordt in 1480 de kerk officieel ingewijd. De kerk die wij zien is echter de gerestaureerde versie van 1937 want ook de kathedraal is grotendeels verwoest in WOI. De renovatie die nu gaande is, is het gevolg van orkaanschade in 2017. Ik denk dat de foto’s en filmpje voor zichzelf spreken. Je ogen worden vanzelf naar de gewelven getrokken, via de grote kolommen van kalksteen. Een van de zijbeuken bestaat uit bijna alleen maar bogen, 4 etages hoog en door het zonlicht dat door de vele ramen binnenvalt is het prachtig. Alleen een eenvoudig doopvond in het midden. Veruit mijn favoriete deel.

Wil heeft met zijn drone gezien dat je op de toren kunt klimmen dus als er een groep naar boven gaat, sluiten we gewoon uit. Uiteraard valt het op en de gids legt vriendelijk uit dat er niet meer mee naar boven mogen, vanwege de verzekering. Maar misschien is er plek in de volgende ronde over 20 minuten, dat kunnen we vragen in de abdij. Dat blijkt niet meer te kunnen, ook morgen niet want het is de laatste dag van het toeristenseizoen. Helaas, maar de abdij is ook interessant. Het is een groot terrein waarop een aantal gebouwen staan en de restanten van een kerk. En die ruïne is niet het gevolg van een oorlog maar een bewuste actie van een bisschop. Met de Franse revolutie werden kerken en abdijen geconfisqueerd. Deze abdij werd een militair kamp. Napoleon besloot de kerkelijke goederen terug te geven aan de geestelijken. De bisschop kreeg daarmee veel verwaarloosde gebouwen terug en besluit deze kloosterkerk te verkopen. De nieuwe eigenaar maakt er een “steen-winkel” van en in 20 jaar wordt het schip van de kerk langzaam afgebroken. Na 1830 komt er een einde aan doordat bij de bevolking het bewustzijn van erfgoed ontstaat. Het verhaal van de klokkenluider van de Notre Dame dat in 1831 verschijnt, speelt daarin een belangrijke rol. Zo vertelt Meike me, een Duitse historica die omwille van de liefde in Frankrijk is gaan wonen. Het is open-monumentendag in Frankrijk en rondom de abdij zijn diverse activiteiten. Zij heeft het creatieve idee om met spiegels de oude abdij ondersteboven te bekijken. Het is niet alleen leerzaam maar vooral grappig omdat je hersenen de obstakels in de spiegel willen ontwijken. Dus wil je een grote stap maken of als je last van hoogtevrees hebt zoals Wil René, wil je het gebouw niet uitstappen omdat je ver onder je pas een volgende tree ziet (de metalen stijger aan de gevel 😊).

https://youtu.be/XRX5iTJzTfU

Een andere activiteit heeft niets te maken met het middeleeuws kloosterleven of de renovatie maar met het Romeinse verleden. In de oude graanopslag is het studiecentrum romeinse schilderkunst (CEPRA) gevestigd die vandaag uitleg geeft over hun werk. Namelijk bestuderen en renoveren van fresco’s uit Romeinse villa’s in Frankrijk, België en Luxemburg. Pauline vertelt ons hoe fresco’s werden gemaakt. Ze is twee jaar geleden afgestudeerd op middeleeuwse muurschilderingen en werkt nu als freelancer sinds 1,5 jaar hier. Wat ze hier doet is puzzelen met brokstukken en de fresco’s in oorspronkelijke staat terugbrengen. Door vele jaren ervaring weten ze welke voorstellingen het kunnen zijn en kunnen zo met weinig brokstukken de oorspronkelijke schilderingen weer tevoorschijn toveren door het ontbrekende deel te schilderen. Ze werken in opdracht van musea en de overheid. De huidige opdracht ligt over tientallen tafels verspreid. Het zijn restanten van muurschilderingen uit een kamer in een villa. Wat het heel moeilijk maakt, is dat de fresco’s in de jaren ’70 en ’80 zijn opgegraven, slecht gedocumenteerd en door goedbedoelde amateurs verwijderd en getracht weer in elkaar te zetten. Pas toen de eigenaar overleed en de zoon niet wist wat hij er mee moest, kon een museum er de hand op leggen. Het museum heeft dit centrum gevraagd het in elkaar te zetten op zo’n manier dat je in 2025 de kamer in kunt lopen. Sommige stukken zitten met purschuim aan elkaar (soms goed, soms niet), er zitten stickertjes op of de fresco’s zijn met gaas beplakt en daarna van de muur gebeiteld. Dus dat gaas moet er voorzichtig afgehaald worden en de beitels zorgen voor hele oneffen brokken. Als ze nu een muur vinden hebben ze die in een week ontmanteld. Met dir project zijn ze maanden bezig.
Op de tafels met zand worden de fresco-puzzels gelegd. Naast de stukken op de vele tafels zijn er nog kratten met stukjes. De tijd die ze hebben is gelimiteerd dus de opdrachtgever krijgt straks behalve de kamer ook de kratten met restant stukjes. Op basis van de gelegde puzzels maken ze computertekeningen van de wanden zoals die er waarschijnlijk hebben uitgezien. Daarna gaat de restauratie-afdeling de panelen te schilderen en daarop de stenen van de fresco te plakken op een manier dat ze in de toekomst makkelijk te verwijderen zijn voor nieuwe inzichten of nieuwe stukken.

We zijn de laatsten van de rondleiding. Ik hoor dat de borrel met alle rondleiders niet door mag gaan van de burgemeester vanwege Corona. Dus ik nodig onze rondleider Pauline en haar collega’s uit om een biertje te drinken. En dat aanbod nemen Pauline, Lisa en Colette – Phd-student aan. Lisa werkt er 10 jaar. Na haar studie geschiedenis gericht op materialen werkt ze op een laboratorium in Parijs als ze toevallig een bezoek brengt aan CEPRA en it was love at first sight. Colette heeft als specialisatie Romeinse schilderkunst uit Calabrië. Ze heeft een half jaar in Napels gewoond en in het Herculeum ( net als Pompeï door de Vesuvius bedolven) gewerkt. Eind van het jaar gaat ze terug naar Toulouse om haar studie af te maken. Haar wortels liggen nog zuidelijker nl in de Franse Pyreneeën niet zo ver van Andorra vandaan. Wat ze daarna gaat doen? Eerst studie afmaken en zeker nog een keer terug naar Napels en op haar verlanglijstje staat ook nog een oude villa bekijken in Palermo. Pauline kan mogelijk hier nog 1 jaar blijven, afhankelijk van de financiering. En daarna wil ze graag terug naar de Alpen (Barcelonette) waar haar familie woont en dan misschien bierbrouwen, koken en misschien een eigen restaurant. Ze hebben beide geen zin in een gewone baan, targets of zo. Ze zien wel. Die mentaliteit van de twintig- en dertigers is echt anders dan toen ik zo oud was. Een vaste baan, in staat zijn voor jezelf te kunnen zorgen was de norm. Een vriendin van mij werkte destijds om de volgende reis te kunnen betalen, dat was heel gek toen. We praten over reizen, films, geschiedenis, het leven. Delen nog pizza’s en zwaaien elkaar uit om half tien als het te koud is geworden op het terras. Wat kan een dag toch anders lopen dan je vooraf gedacht had. Het rondje door stad moeten we morgen maar afmaken.

Maandag 20 september. Ook deze dag gaat anders worden want het regent en de voorspellingen zijn aangepast. Het blijft regenen tot vanavond. Dus Soissons moeten we een andere keer maar bekijken, het kan ook vast niet beter worden dan gisteren. In België schijnt het droog te zijn. Voordat we daar zijn, rijden we weer onder een grijze lucht met lage wolken. En vlak voordat we Vlaanderen in rijden komt ineens de zon door. Eindbestemming wordt Ieper. Waarom? Ik wil wel wat meer weten van WOI. In Frankrijk kom je in ieder dorp een standbeeld tegen voor gevallen helden in WOI. Nederland was neutraal dus is het voor ons geen thema geworden. Ieper was het front tijdens vier veldslagen tussen 1914 en 1918. Dus een goede plek om er meer van te weten, lijkt me. We gaan morgen het serieuze museum bekijken en houden het vandaag licht met een terrasje in de zon.

Geschreven door Hellie