Buurse is de bestemming, een gehucht net onder Enschede. We mogen in de wei kamperen net als 6 andere campers maar dan is het wel vol, zegt de jonge campingeigenaar Tom (23) op z'n Twents. Hij heeft de boerencamping met 32 plaatsen dit jaar overgenomen van zijn opa en oma en z'n jongere zus helpt 'm. Ze is bezig met HBO-V en doet vooral de maandag en de dinsdag want Tom werkt ook nog drie dagen bij een loonvoerbedrijf. Opa was varkenshouder maar dat was geen vetpot, dus oma ging de camping erbij doen. Langzaam verdwenen de varkens en kwamen er meer caravans. De varkensstal werd omgebouwd toiletgebouw. Dat ziet er keurig uit met grote lichte tegels. Al 15 jaar oud, zegt Tom trots. Mijn opa heeft toen goed gekozen want bruin was in de mode. Gelukkig want nu hoef ik niks te vernieuwen. Nou ja, niks. Zondag zien we hem straatstenen in een kruiwagen in het middelste deel van de oude varkensstal brengen. Dinsdag doet opa van 76 dat. Ze willen er een winkeltje bouwen. De bakker wil wel het brood leveren en daarnaast gaan we vlees en eieren verkopen. Na het theehuis weer een broer en zus die samen ondernemen. Prachtig.

Er loopt hier een prachtige mountainbikeroute vlak bij maar omdat het vandaag zondag is (dus kans op veel bikers) besluiten we naar Enschede en Gronau te fietsen. Binnen 200 meter hebben we al 10 bikers gezien en op weg naar Enschede komen we hele groepen tegen. Blij dat ik daar niet tussen fiets en het morgen op mn eigen tempo mag doen. Enschede en Gronau zijn oude textielsteden. En ja we steken de grens over. Nu al in twee andere landen geweest :). We komen leegstaande fabrieken tegen én panden die nu helemaal hip en happening zijn. Zoals het oude polaroid fabrieksterrein (dat weverijen stonden) waar nu een talentenfabriek (performance factory) staat met een hippe foodhal, sport, cultuur en bedrijfjes. En de doorstart van Polaroid is in een van de gebouwen gevestigd. We fietsen door Roombeek waar in de oude textielfabriek het Roozendaal de Museumfabriek staat. De gastrobistro daar is trouwens top, voor als je inde buurt moet zijn. Het museum is open. Geen idee wat we ons bij dit museum moeten voorstellen. De mevrouw achter de kassa zegt dat we wel online tickets moeten kopen. Ze hebben onze adresgegevens nodig en de belofte dat we ons aan de coronamaatregelen houden. Dat is niet zo moeilijk aangezien we de enige bezoekers zijn. Het is een verwarrend museum, een rariteitenkabinet. Er staan opgezette dieren, een complete oude schuur met inboedel, het eerste vliegtuig van de gebroeders Wright hangt aan de zolder, filmpjes over de vuurwerkramp en uiteraard de historie van weefgetouwen. Pas als een medewerker uitlegt dat het museum een fusie is van 3 musea (textiel, natuur en heemkunde) snappen we de diversiteit aan onderwerpen. https://youtu.be/RwE2pDeDfu0

Vandaag mountainbiken. Een route van ruim 50 km die bestaat uit verschillende parcoursen die verbonden zijn door onverharde en verharde wegen. En na zo'n parcours ben je blij dat je even je handen kunt ontspannen en om je heen kunt kijken i.p.v. naar de grond. Als er een gorilla naast het pad had gestaan had ik m waarschijnlijk niet gezien. Dit is waarschijnlijk het meest romantische pad tot nu toe. Regelmatig cirkel je rond rododendrons en onder oude eiken en beuken. Dat neemt niet weg dat het af en toe verraderlijk is. Fiets je ineens op een smal paadje op een helling met een beekje onder je, of over gammele bruggetjes die met kippengaas bij elkaar gehouden worden. Althans zo lijkt het. Dat kippengaas zorgt dat het hout stroef blijft en je niet uitglijdt. Een keer duikt het pad 2 meter steil naar benden en direct 2,5 meter omhoog tegen een houten vlonder. Die hebben we geen van beide gehaald. We hadden het lef niet. Je ziet niet wat er achter die heuvel zit. Gaat het daar weer steil naar beneden, een jump? Je zigzagt tussen de bomen door en soms is het zo smal dat je toch even afremt om te kijken of je stuur wel tussen de bomen doorpast. Of het pad loopt tussen varens zodat je pas op het laatste moment ziet dat er een bocht komt. En door het losse zand slipt je achterwiel af en toe weg maar tot nu toe ben ik overeind gebleven. De route kruist ook het natuurgebied het Buursezand en komt langs twee watermolens. Een staat in Duitsland met een Biergarten. Prima stopplaats onder de bomen in de schaduw. Het was warm vandaag. Het is nu nog 26 graden en het is al half tien 's avonds.

Sentimental journey zou een goede titel zijn voor vandaag. Ik ga kijken naar de plek waar ik bijna drie jaar geleden mijn heup brak. Demonstratief remt Wil Rene af en maakt heel voorzichtig de bocht. Hier was het. Ik herken het eigenlijk niet, de jonge maisplanten hebben een deel van de grond in gebruik. Maar hier lag je ongeveer en die politieagent zat daar achter je. Op dat moment komen twee oudere mannen de bocht uit en de voorste schuift van de weg in het losse zand. Hij weet zich met een been op het asfalt overeind te houden. Zo moet het dus gegaan zijn, alleen was er meer los zand en het lag hoger dan de weg. Tjonge, ik weet nog dat ik er zat en nog niets door had. Gewoon uitgegleden. Even wachten, even op adem komen. Ik kan zo weer verder. Totdat ik na 15 minuten nog steeds geen gevoel in mijn voet had, toen ging Wil Rene 112 bellen. Het blijft gek dat zo'n klein incident zulke gevolgen heeft gehad. "Nou je fietst er niet minder voorzichtig door" zegt Wil. Hij is twee jaar geleden met zijn fiets van een talud gevallen, zijn ribben gekneusd en veel schaafwonden en sindsdien fietst hij met wat minder bravoure. Het verschil is dat hij bewust meemaakte dat hij zijn fiets niet kon houden en viel. Ik was me van geen kwaad bewust... Later die dag complimenteert een voorbijgangster ons met onze helmen. Heel goed. Ze werkt in het revalidatiecentrum en gisteren is er weer iemand met een hersenletsel binnengebracht die met een elektrische fiets is gevallen. Iedere maand krijgen we er wel een binnen. Ze is voorstander van de helmplicht. We fietsen langs de camping waar we toen stonden en waarvandaan Wil 4 dagen lang naar het ziekenhuis in Enschede op en neer racete. We fietsen door naar de TU waar Wil Rene heeft gestudeerd. Uiteraard is de campus erg veranderd in de afgelopen 35 jaar. Het gebouw waar Natuurkunde zat, is afgebroken. Maar er lopen nog steeds studenten, met kratje bier. Dus zoveel is er nou ook weer niet veranderd. Maar daar kwamen we niet voor. Het is de enige plek in Enschede waar een Starbucks zit en daar kan ik gemalen koffie kopen die ik zo lekker vind ;). We hebben heel Enschede in twee dagen doorkruist. Wil heeft meer gezien van de stad dan toen hij er vijf jaar woonde. Hij leefde op de campus en af en toe in het centrum voor de kroeg, "Wat leefde ik toen in een bubble".

In het natuurfilmpje zie je een meikever die een beetje dom is. Nou dat zijn ze echt. We zitten onder een grote eiken en hier vallen de meikevers uit de boom (ze eten graag eikenblaadjes). Het zijn slechte vliegers. Dus ze laten zich min of meer vallen. Door hun hard schild kunnen ze wel tegen een stootje. Alleen als je op de wegvalt wordt je overreden. Overal zie je de platte "eikels" liggen. Vanmorgen viel er een op de tafel. Hij heeft een half uur liggen spartelen maar kon niet op zijn pootjes komen. Geef je m dan een takje dan kan hij zich draaien en wegfladderen. En dan valt ie in het gras en hangt ie een tijd ondersteboven aan een stengel. Rare jongens die meikevers.

Vandaag reizen we verder naar Drenthe waar we de tropische dagen gaan beleven als ik de weersvoorspellingen mag geloven.

Geschreven door Hellie