Eerst bellen of er plek is. Het begint een gewoonte te worden die we niet gewend zijn maar het is nodig. Dus we bellen weer rond terwijl we een boterham eten langs de A12 voorbij Arnhem. Het is al eind van de middag maar na een paar telefoontjes is er plek op een boerencamping in de buurt van Zelhem tot zaterdag. Prima voor ons.
Een rechthoekig veld met 15 plekken achter een voormalige boerderij. Vader had een boerderij en daar had zoon geen zin in. Dus is hij met zijn gezin 10 jaar geleden een boerencamping begonnen. Zij werkt nog als apothekersassistent en hij doet de camping en voert de pinken van de buurman die in de stal staan. Als ze oud genoeg zijn gaan ze naar de boer, die weer hun land gebruikt voor gras. "Zo doen we dat hier", zegt de campingboer. Zijn twee kinderen houden een watergevecht met een "opa" van de camping. Daar kamperen er hier genoeg van.

Voor het eerst dat we onderweg zijn draaien we de luifel uit om wat schaduw te hebben. Het voelt nu echt als zomer. De ramen en deur staan open. We zitten aan het rand van het bos en horen de hele dag vogels. We fietsen een rondje door het coulisselandschap van de achterhoek. Het verschil met het Brabantse landschap is dat het hier vooral grasland is zodat de doorkijkjes tussen de bomen verder zijn. Alle wegen zijn omzoomd met vooral eiken (nee nog geen processierups gespot). En veel van die wegen zijn onverhard. Het zijn geen bospaden maar gewoon zandwegen waar boerderijen aan liggen. De meeste hebben fietspaadjes ernaast die met steentjes verhard zijn. De zandwegen beginnen al los en stoffig te worden. De regen van de afgelopen maanden is al ver weggezakt.
We drinken koffie op stand bij kasteel Slangenburg, (in fietsbroek ;) In het koetshuis staan setjes rookstoelen. Als we in Doetinchem een hoek omfietsen herken ik een straatbeeld. Hier zijn we vorig voorjaar ook geweest. Als we dadelijk linksaf fietsen komen we bij een oud huis met prachtige rododendrons. Daarvan heb ik een foto naar ma gestuurd. En ja hoor dat klopt. Behalve dat de rododendrons nog niet zo mooi bloeien. Wil Rene herkent een dag later een supermarkt waar we vorig jaar zijn geweest. Daar heb ik dan geen herinnering aan. We realiseren ons dat we vorig jaar mei een rondje Nederland gefietst hebben en door dit gebied zijn gekomen.
Een dag later is het de hele dag strak blauw. We zitten vlak bij het bos. Onder de bomen is het een aangename temperatuur dus fietsen we weer een rondje. We zijn inmiddels de 2000 km gepasseerd. We passeren Vorden waar we vaak kampeerden aan de Grasplas met pa en ma, een omgeving met herinneringen.
Op de camping zie ik een folder staan van een tentoonstelling van zandsculpturen in de tuinen van een kasteel. Boeiende combinatie. Zo'n 25 km verderop. Een goede fietsbestemming. Halverwege zoeken we een kop koffie op de fiets-tomtom. Als we er vlakbij zijn twijfelen we of het wel open is. We zien een prachtig grasveld met vijver en grote bomen en een paar tafels met stoelen - leeg. Het blijkt een theehuis te zijn. Het ziet er verlaten uit. De deur naar de mini-bieb staat open - binnen staan twee rietenstoelen in het stro met theepot op een klein tafeltje en boekenplanken aan de muur. Er staat een bord "Theehuis Busker open" We lopen voorbij de paardenstal het gladgeschoren gazon op en we lijken de eerste gasten te zijn. Wil Rene heeft een bel gevonden en niet lang er na komt een jonge vrouw met de dringende vraag of we alsjeblieft nog 5 min willen wachten. Hun paard doet mee aan een wedstrijd in België en is net aan de beurt. Ze volgen het via een livestream. Ze rent terug naar binnen. Het paard heeft het foutloos gedaan en doet later vandaag mee aan ronde twee. Ze heeft geen kaart maar somt enthousiast op wat ze vandaag hebben - appeltaart met boerenjongens, worteltaart, flapjacks (iets met walnoot). Pannenkoek, tosti, uitsmijter kan ook. Ze bakken alles zelf. Een oudere man (haar vader blijkt later) brengt een groot dienblad met boerenbondservies met lekkere gebakjes. Samen met haar broer is de jonge vrouw als tiener (letterlijk 10 jaar) met het theehuis begonnen. Het mocht als ze het maar serieus aanpakten. Nu, 13 jaar later, is het theehuis beroemd in de omgeving. Zij studeert inmiddels technische geneeskunde maar met hulp van haar ouders blijven ze het theehuis runnen. Haar vader fokte tot voor kort renpaarden. 58 jaar, zegt hij, nu alleen nog voor een paar trouwe klanten. En hij loopt met een zwarte merrie de stal uit, die doet vanmiddag in Zwolle aan een wedstrijd mee. Als je in de buurt van Geesteren bent is het zeker een aanrader - en ze schenken ook goede koffie :). https://youtu.be/zdr5Z50fAAc
De ruim vijfentwintig zandsculpturen liggen verspreid in grote en prachtige tuinen die decennia geleden zijn aangelegd. Een combinatie van weelderige Engelse tuinen- van die kronkelpaadjes, stroompjes, doorkijkjes - gecombineerd met strakke Franse tuinen met heggetjes in patronen. En daar liggen bergen wit zand tussen die verbazingwekkend zijn omgevormd tot beelden, scènes rond het thema tijd. Vadertje tijd, uitvinder van de klok, de snelste tijd van Max Verstappen, de stad van de toekomst, oertijd, tijd is geld etc. De rode pijlen volgend heb ik één uur over de route gedaan, genoeg bankjes en genoeg schaduw :). https://youtu.be/eroRQB8_CLg

De Achterhoek is beroemd om zijn naboarschap alleen kun je dat moeilijk fotograferen. De campingeigenaar en zijn buurman op de foto zetten? Of de prullenbak naast het picknickbankje dat geadopteerd is? Ik kies voor een foto van het eten bij Naboar. De hoofdmaaltijd is een plank met zes gerechtjes die tussen ons in wordt gezet. Het eten mogen we delen. Datzelfde geldt voor het nagerecht. Dus op de terugweg maar een stuk mountainbike route gedaan om wat van de calorieën kwijt te raken.
Zaterdag moeten we weer opbreken want onze plek is weer gereserveerd. Via Obelink reizen we naar Twente. Obelink is een naam in kampeerland. Het is Europa´s grootste camping- en outdoorwinkel met een winkeloppervlak van maar liefst 72.500 m2! De parkeerterreinen staat vol met vooral veel Duitsers (80%) en veel campers, caravans. Ze hebben er echt alles. En wij hebben een reparatiesetje voor onze luifel nodig. Want die kraakt zelfs met weinig wind. Ontwerpfoutje en dat blijkt op te lossen met kunststofstripjes. En dan meteen toiletvloeistof meenemen. Ik blijf lekker in de camper want het sjokken met mondkapje op tussen honderden winkelende mensen stoot me af. En zonder mij kan Wil een sprintje trekken :)

Geschreven door Hellie