We vermijden de snelweg en zakken langzaam naar het druilerige Zuid-Limburg. Het blijkt een gezinscamping als 's avonds de zon begint te schijnen. Tenten ritsen open en de regen maakt plaats voor joelende kinderen. Onze plek is dan ook op het speelveld. En we kijken uit op een heuvel. Ondanks de regen voelt dit landschap toch een beetje buitenland. Niet alleen heuvels maar ook de vakwerkhuizen versterken dat beeld.
Eerste Pinksterdag is het zonnig en gaan we onze fietsen testen. Ruim 900 meter stijgen en dalen in 50 km. Daarvoor fietsen we de Vaalserberg op (drielandenpunt), over de Epenerbaan via de Gulperberg en de Keutenberg terug. En nee dat zei mij ook niets maar het is een deel van de Amstel Gold Race (dus Sebas jij kent dit allemaal wel). Met haarspeldbochten, prachtige uitzichten, stukje door België en rijstevlaai. Op de Vaalserberg is het druk met dagjesmensen uit meer dan drie landen. En dat daar veel fietseres bij zitten, kun je zien aan een fietspomp met allerlei hulpstukken - wel aan de ketting. Veel respect voor de wielrenners die zonder de ondersteuning de soms pittige hellingen op fietsen. Althans de meesten. De Keutenberg (die naast de camping ligt) heeft een helling van 22%!! Daar zien we een paar wielrenners lopend boven komen. De ultieme test dus voor onze fietsen. Voorzichtig naar beneden (al remmend bereik ik toch een topsnelheid van 45 km/u) en dan naar boven met de sterkste ondersteuning met een klein verzet. En dan sta ik toch zwaar hijgend als eerste boven. Want ik moet toch 100 kilo de heuvel op slepen. En nee zo zwaar ben ik niet de fiets weegt ruim 28 kilo. En de goede rekenaar weet nu mijn gewicht :). Blij dat het een korte helling is (1 km). Na deze fietstocht is de pijp leeg. Mijn fiets (Flyer) heeft een sterkere batterij en klimt beter. Klaar voor de Alpen ;) dus. Nu alleen nog dat coronapaspoort.

Tweede Pinksterdag. Het regent al de hele nacht. De camping is net als in Noord Holland een modderpoel aan het worden. Gisterenavond zijn al veel tentkampeerders vertrokken, vandaag volgen de caravans. De regen was voorspelt dus heb ik een goed alternatief gevonden voor de middag. We gaan onder de grond fietsen. Bij Valkenburg is een er een Mergelgrot waar een mountainbike-parcours is. Uiteraard onder begeleiding. De huurfietsen staan al 40 meter lager. Een wenteltrap af waar je na 100 treden al draaierig moet stoppen en dan ben je net over de helft. Behalve fietsen hebben we ook helmen - die blijken zeer noodzakelijk te zijn. Sommige stukken moet je ver over je stuur buigen om een botsing met de lage delen van het plafond te vermijden. En soms ben je te laat. Met mijn 170 heb ik voordeel want hele stukken hoef ik niet te bukken. We fietsen met een groep jonge gasten en door het gangenstelsel hoor je met regelmaat: bukken, bocht rechts/links en vooral Diane en Compleet roepen. Die laatste twee woorden zijn een check of we nog compleet zijn. Diane is dus de laatste van de 14 fietsers. En verder hilariteit om "fake" info (dieper bukken, haarspeldbocht ed). Deze mergelgrot is nog in bedrijf. Het mergel wordt voor renovaties van gebouwen (het kasteel en de kerk op de foto zijn van mergel) gewonnen. Na anderhalf uur in het donker dwalen door de gangen (ca 7 km) zijn we wel toe aan een terras. Eerst nog die trap naar boven en dan genieten van een goede fiets en de wind in je gezicht voelen. Als we in Valkenburg op het terras zitten breekt waarachtig de zon door. Dus fietsen we nog een paar uur door de heuvels. Langs een kluis, een minikerkje waar in de afgelopen eeuwen verschillende kluizenaar in afzondering leefde totdat Valkenburg in 1930 al te toeristisch werd. De fiets-tomtom stuurt ons weer via mountainbike-routes die nu erg modderig zijn en waarvan er een zeker 22% naar beneden gaat met losse stenen. Mijn handen en polsen doen zeer van het knijpen in het stuur en de remmen. Een terras bij een kasteel lijkt ons een goed moment om een keer uit eten te gaan. Dat hebben we nog steeds niet gedaan want het is gewoonweg te koud en te nat geweest. Dan blijkt ie toch echt om 18 uur te sluiten dus wordt het pizza opwarmen in het oventje op de camper.

Dinsdag 25 mei we verhuizen naar een kleine boerencamping waar nu wel plek is. De belofte voor vandaag is regen en die is bewaarheid. Vannacht al weer zoveel dat de campingeigenaar even komt kijken of we wel weg kunnen komen. Elders op de camping is het een groot modderpoel. Nu het grondwaterpeil weer op orde is mogen ze daarboven wel de kraan dichtdraaien. Het tegendeel wordt vandaag waarheid: er valt bijna 20 mm water en het is af en toe een half uurtje droog. Dus het spannendste van deze dag waren de binnen-door-weggetjes waar je hoopt dat er geen tegenligger komt. En dan komt er prompt een om de bocht en dan kruip je voorzichtig om elkaar heen. De ingang van de camping is zo'n prachtige hoge ronde deur van een vierkantboerderij. Als je omkijkt zie dat het echter grote rechte deuren zijn achter een ronde stenen boog. En achter de tweede poort ligt het kampeerveld onder grote bomen. Als we de motor uitzetten begint die enorm te blazen alsof ie oververhit is. We hebben nauwelijks gereden, het regent en de temperatuur is zo'n 14 graden... De motor weer starten en het blazen stopt. De motor uitzetten en hij begint weer te blazen. Na drie keer blaast de motor niet meer. Gelukkig, ik zag weer een ritje garage en een afspraak over een maand opdoemen. De middag en avond brengen we door in de camper waar het geluid van regen de muziek overstemd.

Vandaag staan industrieel Maastricht en ENCI op het programma. Ik heb geen zin in het Vrijthof, Stadhuis, St Servatius of de oude brug over de Maas. En winkelen is zeker geen hobby van mij. Gelukkig voor de Maastrichtse winkeliers denken veel toeristen daar anders over. Ongemerkt passeren we de A2. Ik herinner me de snelweg met stoplicht vanaf de achterbank van de Simca, op weg naar Luxemburg met mijn ouders. En later naar Frankrijk en Spanje. Eigenlijk alleen de heenweg. De terugweg was ik blijkbaar met mijn gedachten bij de vrienden die ik had gemaakt of misschien reden we terug altijd over Turnhout. Nu zit de snelweg onder de grond. Wat een verademing voor de stad. We fietsen naar het Sfinxkwartier waar 10 jaar geleden Sfinx nog keramiek maakte (ooit waren dat borden, later vooral bekend van sanitair). Net als veel andere oude fabrieksterreinen, wordt deze ook herontwikkeld. Oude fabriekshallen worden plekken voor kleine bedrijven, pakhuizen zijn woningen. In de oude elektriciteitsfabriek is het filmhuis Lumiere gehuisvest op een prachtige manier. De oude fabriek is nog goed herkenbaar. We pauzeren op hun terras en eten de beste soep tot nu toe. De aspergesoep is werkelijk verrukkelijk. Dus voorlopig eet ik die niet meer want dat wordt een gegarandeerde teleurstelling. We schuilen nog voor een regenbui voordat we naar het ENCI terrein fietsen. De St-Pietersberg is in bijna 100 jaar afgegraven voor mergel. In 2009 werd al besloten dat dat moest stoppen en werd een transitie doorlopen met provincie, gemeente, ENCI, Natuurmonumenten en actiegroepen. Vorig jaar is ENCI helemaal gestopt en is Natuurmonumenten eigenaar geworden van de groeve dat natuur gaat worden. Je kunt er wandelen en fiets/mountiainbikepad is af. Een succesverhaal is het (nog) niet. Op het oude industrieterrein zouden innovatieve bedrijven komen maar door oa stikstofproblematiek is dat niet gelukt. De groeve trok bovendien zoveel toeristen die uit waren op het strand waardoor de natuur onder druk kwam zodat dat deel nu gesloten is voor publiek. Nu steggelen gemeente en Natuurmonumenten over de beheerkosten. Interessante casus. En een prachtig gebied... https://youtu.be/0Ud4S18ZuBk
Om weer naar de camping te fietsen moeten we 10 km Belgie in om via een brug de Maas over te steken. Met donkere regenwolken op onze hielen ontdekken we een voetveer bij Eijsden. Aan de overzijde ligt een overdekt terras van Oan 't bat (Aan de kade). Wij zijn op tijd onder de parasols. Het stel dat doorfietst (want het zal wel meevallen), is zeker zeiknat geworden want even later stort een bui naar beneden. We moeten op het terras ook een paar meter naar achter om een beetje droog te blijven. En dan breekt de zon door. Het is vijf uur en het plan om uiteten te gaan, komt weer boven. Uitkijkend op de Maas, de heuvels van België en Limburg genieten we van ons eerste diner buiten de deur sinds we vertrokken zijn.

Donderdag 27 mei is een grijze dag met een dik wolkendek waar de zon niet door heen komt. Temperatuur blijft hangen op 12-13 graden. Natuurlijk gaan we fietsen. Trui en winddicht jack zorgen dat we warm blijven. We maken een ronde over het plateau van Margraten en dalen af en toe af via steile grubben (holle wegen). Afgelopen dagen viel het me op dat je hier veel kruisen en kapellen ziet. Als grap ga ik de kruisen die ik langs de weg zie tellen. Als geheugensteuntje fotografeer ik iedere vijfde. En dat is maar goed ook want aan het einde van de 47 km lange route staat de teller op 72 kruisen en 10 kapellen. De kruisen staan vaak op kruispunten en zijn er in alle soorten en maten. Veelal met tekst op rijm in het Limburgs. Ze hangen aan muren en bomen, staan in de berm, langs weilanden, in mooi onderhouden bloemperkjes. Er is een website die ze in kaart heeft gebracht. https://www.kruisenenkapellenlimburg.nl/kruisen-kapellen en zij hebben het over 3000 kruisen en kapellen in Limburg. Na vandaag lijkt me dat niet overdreven. Tussen het tellen van de kruisen passeren we kleine dorpen, mooie uitzichten vanaf het plateau. Als laatste bezoeken we de Amerikaanse erebegraafplaats. 8301 witte kruisen. Zo indrukwekkend. Soldaten die hun leven hebben gegeven in WOII voor de bevrijding van NL en die zijn gesneuveld in de opmars naar Berlijn, althans deze ruim 8000. 10.000 stoffelijke overschoten zijn na de oorlog naar de VS gebracht. En bij een aantal staan een vaas met bloemen. Ik zie een oude man met zijn kleinzoon lopen naar een specifiek kruis om bloemen neer te leggen, een ouder echtpaar prevelt een gebed bij een ander kruis. Ze hebben waarschijnlijk die graven geadopteerd. Alle graven zijn dat. Jonge mensen die sneuvelen voor een ideaal. Mijn gedachten dwalen naar de jongeren van Myanmar, Palestijnse jongeren, kinderen in Jemen, Tigreeërs in Ethiopië, Syriërs etc.... zoveel verlangen, zoveel geweld, zoveel verdriet. Al snel zijn mijn gedachten weer op de begraafplaats die over 10 minuten zijn deuren sluit. https://youtu.be/k6UcGQ-7mSU Terug naar mijn vredige leventje. Ongemakkelijk fiets ik de begraafplaats af op weg naar een supermarkt.

Vrijdag 28 mei: ZON!!! Voor het eerst eet ik buiten mijn ontbijt. Genieten. Vandaag volgen we een Mountainbikeroute voor beginners. Veelal zand, grindpaden tussen de weilanden. Af en toe een modderpad door het bos op een flinke helling. Door de vele regen van de afgelopen weken lijkt het eerder een rivierbedding en daardoor echt geen beginnersroute. Op een moment heeft de route een trapje naar een brug en daarna een smal pad langs een riviertje dat 1 meter lager ligt en aan de andere kant prikkeldraad. Dat stuk bekijken we eerst lopend en dan besluiten we dat we dat wel kunnen. Het is anders dan fietsen omdat je ogen bijna de hele tijd op het pad gericht zijn. Je moet gewoon stoppen om de omgeving te zien. https://youtu.be/FD5nAcD2zo4 En de hele dag met zon - dit lijkt op vakantie ;). We eten op het terras met vrienden in de zon in een T-shirt. En dan fietsen poetsen want overal zit opgedroogde modder.

Zaterdag 29 mei: Helaas de camping zit vol dus weer verkassen. We rijden richting Dordrecht en als we letterlijk voor de poort staat, komt het slechte nieuws wat we al verwachtten. Het gaat slecht met mijn schoonvader. Dus we draaien om en rijden naar Ede. En sindsdien wordt er gewaakt...

Geschreven door Hellie