Vandaag bezoeken we de oude sites van Anuradhapura, de belangrijkste stad in de geschiedenis van Sri Lanka. Anuradhapura wordt de heilige stad genoemd, doordat een deel ervan uit de ‘boom van verlichting’ werd gehakt. Deze vijgenboom waarbij Boeddha verlichting vond, werd in de 3e eeuw BC door Sanghamitta – de stichter van een orde van Boeddhistische nonnen – naar Anuradhapura gebracht. De stad was voor meer dan 1000 jaar de politieke en religieuze hoofdstad van Sri Lanka, maar werd in het jaar 993 verlaten. Heel het gebied - zo'n 40 vierkante kilometer - is uiteindelijk overwoekerd geweest door de jungle en werd pas eind 19de eeuw herontdekt in de jungle. Het moet een heel werk geweest zijn om al die gebouwen weer vrij te maken, een aantal gigantische stoepa's (zo een dôme waarin een relikwie van boeddha bewaard wordt) zijn nog maar gedurende de laatste 20 jaar gerenoveerd. Sommige zijn oogverblindend wit, anderen zijn gemaakt van bruine bakstenen :-) Het koninklijke paleis is vooralsnog niet teruggevonden en het archeologisch onderzoek loopt nog altijd voort. Het is echt een prachtige lokatie en we zijn vooral blij dat we dit met de auto kunnen doen en niet op de fiets door die verzengende hitte moeten :-)
Sampath heeft ons een goede gids geregeld, die ons heel de geschiedenis van het ontstaan van het boeddhisme, de rituelen etc bijbrengt (zie ook mijn paragraaf hierboven ;)). Hij rijdt voor op de moto en wij volgen van monument naar monument in de auto. Trouwens de enige manier om zoveel mogelijk van de site te kunnen bewonderen op ongeveer 5,5 uur. Onze voetjes zien af, bij elke stoepa of tempel moeten onze schoenen uit en door de hitte zijn de stenen enorm warm. Soms huppelen we meer dan dat we stappen maar na een tijdje went ook dat gevoel wel. Er lopen wederom niet zo heel veel toeristen rond, maar we worden omringd door een massa Singalezen, de meesten van hen in het wit gekleed. In het boeddhisme staat dit voor puurheid en de openheid om te leren, en jong en oud zijn in het wit gehuld om de tempels en stoepa's te bezoeken. Ze offeren bloemen die voor hen een "memento mori" zijn en hen doen beseffen dat zij net als de bloemen sterfelijk zijn en verantwoording zullen afleggen voor het leven dat ze geleid hebben. Ze branden wierookstokjes en olielampjes die ervoor moeten zorgen dat de onwetendheid verdreven wordt en de kennis tot hen kan komen. Naast deze kennis krijgen we van onze gids ook wat boeddhistische levenslessen: het leven is lijden, lijden komt voort uit verlangen (desire), als je vrij bent van verlangen stopt het lijden.
Onze gids geeft onze jongens trouwens een opdracht om de kleuren van de boeddhistische vlag te leren met hun betekenis: blauw = confidence, geel = holiness; wit = purity, rood = wisdom en oranje = free from desire. Dit zijn de karakteristieken van de boeddha en zo weten we gelijk waarom de monikken in het oranje gekleed zijn. Op de kleuren zijn we nog steeds aan het oefenen met Zeb en Vic, dat blijkt toch niet echt te blijven hangen :-)
Kortom, dankzij onze gids worden we helemaal ondergedompeld in het boeddhisme, we worden er toch weer wat stil van...

Na een dikke 5 uur is het tijd om te lunchen, Sampath brengt ons terug naar het heerlijke buffet van gisteren. Wat eten doet iedereen duidelijk deugd, het was al een gevulde dag. Sampath wil ons graag nog de heilige bergtop Mihintale laten zien, op een 20 minuten rijden van Anudharapura.

Mihintale is de plek waar het boeddhisme zijn oorsprong heeft in Sri Lanka en daarom ook een van de belangrijkste bedevaartsplaatsen voor boeddhisten. Wij dus op weg, ondertussen is het zo'n half vier. Onderweg stopt Sampath nog even om ons weeral een mooie betoverende plek te laten zien, "The Black Water Pond", waar zich een groot meer bevindt naast overblijfselen van een klooster uit de 10de eeuw. Er zit weinig water in het "pond" , we staan wat naar het water te staren, wat een fijne plek is dit weer. Hier hangt echt een bijzondere "energie", we worden er een beetje filosofisch van... In de verte komt er een monnik aan, gevolgd door een groep mensen in het wit. Sampath legt uit dat het groepje mensen speciaal voor deze monnik naar hier komen. Hij geeft hen "levensadvies" en reikt inzichten aan. Het is een mooi zicht, Dean komt naar mij toegelopen voor het fototoestel en gaat volle bak onderuit. Effe paniek maar het blijkt allemaal wel mee te vallen, oef zeg. Ondertussen heeft de monnik zich met zijn schare "volgers" op enkele meters van ons vandaan zich geïnstalleerd. Sampath zet zich erbij om mee te luisteren naar de levenslessen terwijl wij de site verder ontdekken. Als we terug zijn richting uitgaan zo na een half uurtje wandelen, merk je dat ook hij - erg katholiek zijnde - onder de indruk is van de levenswijsheid van deze jonge monnik. Grappig om te zien.
En nu verder naar Mihintale. Deze plek doet ons helemaal denken aan Mowgli, want hier lopen heel wat brutale apen rond (en ik bedoel niet Zeb en Vic). Er zit er zelfs eentje de geofferde bloemen voor een stoepa binnen te smikkelen. Mihintale is inderdaad een bijzondere plek. Centraal staat een kleine stoepa van waaruit er aan 3 kanten trappen naar boven zijn. Eentje naar een reusachtige witte boeddha, eentje naar een rots (die hebben we overgeslagen) en eentje naar een grote stoepa van waaruit je prachtig uitzicht hebt over omgeving. Na bij de kleinere, centrale stoepa wat rond te hangen - er loopt hier een hertje rond en Vic kan niet stoppen met het te aaien - lopen we de derde trap op, naar de grote stoepa. Hier zitten we een tijdje, tot de zon ondergaat. Ondertussen komt er ook nog es een soort "processie" naar boven tot net waar we zitten, 3 mannen die op instrumenten aan het spelen zijn. Leuk, maar ze spelen duidelijk in een ander ritme en er zitten hier en daar toch wel wat valse noten tussen. Blij als dat getjingeltjangel stopt :-) Na de zonsondergang beginnen we aan de afdaling, 1840 trappen deze keer, onze conditie gaat er op vooruit hier in Sri Lanka. Het was weer een volle, zeer bijzondere dag, en met een grote glimlach op ons gezicht rijden we huiswaarts.

Geschreven door Deanelszebenvics.reisblog