Hieperdepiep hoera! Els is jarig!
Na een onrustige nacht - ik had er geen idee van dat die beesten zo veel lawaai konden maken, de krekels lijken hier wel gemotoriseerd en kunnen zo een cirkelzaag concurrentie aandoen - en een snel ontbijt vertrekken we op weg naar Mae Hong Son. Els waagt zich aan het stuur en na wat zoeken vinden we de weg uit Pai. Na een tijdje te hebben gereden stoppen we aan een viewpoint met een koffiebar (de koffie aan het ontbijt was oplosrommel en we hebben nood aan the real stuff) en met een mooi zicht op de valleien onder ons. Jammer genoeg hangen de wolken wat laag want anders had het zeker adembenemend geweest. Er stopt een busje met monniken en die hebben meer aandacht voor onze jongens dan voor het uitzicht - één wil zelfs met hen op de foto.
Het bochtenwerk is heel wat steviger dan wat we gisteren hebben ervaren, maar de weg is ook veel mooier.
 

Mae Lana

Iets voor de middag komen we aan in Soppong - ongeveer halverwege de tocht die vandaag op het programma staat. Na een rit van een 6tal km naar het noorden vanuit Soppong komen we eerst aan in een dorp dat tegen de bergflank aanleunt in een spectaculair mooie omgeving, maar zo primitief dat we niet wisten dat het nog bestond. Iets verder duiken we de vallei in en komen we aan in Mae Lana. Een boerendorpje met een tempeltje, waar we de enige niet-thai zijn. We krijgen escorte van een van de vele straathonden. Dit is zo van een andere wereld dat we ons ondanks alle reisgidsen, gps en smartphones echte ontdekkingsreizigers voelen. Hier worden we echt sprakeloos van. Dit is zo mooi - er zijn geen woorden voor. We weten nu al dat dit het hoogtepunt zal zijn van onze reis.
 

The bat cave

Op een of andere manier hebben op onze rit naar Soppong toch een afrit gemist naar een grot die we graag wilden bezoeken. Na iets te hebben gegeten rijden we terug van waar we kwamen (richting Pai) en vinden we de weg naar de grot van Tham Lod. Dit is een grot waar de rivier voor een goeie km ondergronds gaat. De rit naar de grot gaat over kleine wegjes door dorpjes en jungle. We zijn weer zo goed als alleen - het toeristisch seizoen is hier echt nog niet op gang gekomen. Toegang is gratis, maar een gids is wel verplicht en te betalen ;-). Stel u vooral geen 'Han sur Lesse' voor: de grot bezoeken we op een bamboevlotje, 50cm breed waar we met 5'en achter elkaar oppassen (wij met de gids). De grot is nergens verlicht maar de gids licht ons bij met haar ouderwetse gaslamp. Er zijn 3 grotten die we bezoeken. De eerste grot is enorm, met verschillende verdiepingen waar we met gammele trapjes / ladders naartoe moeten. Indrukwekkend en door het feit dat er nergens verlichting hangt, is het allemaal nog spectaculairder en mysterieuzer. De grot zit ook vol met vleermuizen die je overal hoort tsjirpen (geen idee hoe je het geluid van een vleermuis noemt) en als we met de zaklamp schinen zien we ze hangen (duizenden).
Daarna nemen we het vlot om de grotten verder stroomafwaarts te bekijken. De rivier wemelt van grote vissen (karpers??) en aan de ingang hebben we ons nog een zakje visvoer laten aansmeren. De jongens vinden het top! We varen tot aan het andere uiteinde van de grot, waar de rivier terug boven water komt. Aan deze gigantische ingang vliegen 100'en zwaluwen af en aan en om naar de andere grotten te gaan moeten we over een dikke laag zwaluwenkak :-( - stinken!!!
Dit was wel een enorm avontuur en de jongens vonden het super.
 

De rit naar Mae Hong Son

Als we uit de grot komen is het al na de 5'en en hebben we nog een dikke 50 km af te leggen naar Mae Hong Son. Het wordt hier om kwart na 7 al donker en we maken ons een beetje zorgen of we er voor donker wel zullen geraken. Deze wegen wil ik liever niet doen in het donker. Tot overmaat van ramp krijgen we een stevige regenbui over ons heen zo gauw we vertrekken. Het is ten slotte regenseizoen. Maar 5 minuten later is de zon er al weer.
De weg van Soppong naar Mae Hong Son is adembenemend: bij elke bocht krijgen we een uitzicht voorgeschoteld dat zo in National Geographic kan. We kunnen onze ogen niet geloven en worden er soms stil van.
Uiteindelijk is het al flink aan het schemeren als we aankomen, maar vinden we ons hotel niet. Dat blijkt nog 7km uit de stad te liggen en het duurde even voor we het gevonden hadden. Het domein lijkt prachtig, hoewel we niet veel kunnen zien in het donker. De bungalows zijn ruim, maar een beetje vergane glorie. Maar ik klaag niet: what's good enough for Brangelina is good enough for me. Een aantal jaar geleden waren Brad Pitt en Angelina Jolie hier ook te gast, maar het zou me verbazen als het in dezelfde kamer was als de onze.
Nog heel lekker gegeten en nu tijd voor bed! (PS: de foto's probeer ik morgen toe te voegen)

Geschreven door Deanelszebenvics.reisblog