Vandaag staat een bezoek aan Semenggoh gepland: een opvangcentrum voor Orang-oetans. Gisterenavond bleek dat de manager van het hotel ook tours gidst en aanbiedt. Na een babbeltje voelden we al: "this is the right guy". Brendon is niet alleen mede-eigenaar/manager van het hotelletje hier, daarnaast werkt hij actief met en als vrijwilliger in een ander opvangcentrum van orang-oetans en kent hij alle in-outs van de natuur hier wat van hem een uitstekende gids maakt. Bovenal is het een kerel gepassioneerd door de omgeving hier, het behoud van de natuur, tatoes en...eten! Do I need to say more ;-)
Brendon heeft ons uitdrukkelijk gevraagd om op tijd te zijn, hij wil om 8u kunnen vertrekken. Na een slapeloze nacht door een lokale bui (klonk als hagelstenen op het golfplaten dakje naast onze kamer), is het moeilijk om om 7u onze slaperige ogen open te krijgen, maar het moet. Zeb en Vic laten we nog even rustig slapen, ze worden vanzelf - weliswaar ook met een zeer slaperig hoofd - wakker. Komaan jongens, tijd om te gaan ontbijten want anders halen we 8u niet meer. En de gids komt niet graag te laat...Jammer maar helaas, snel zijn zal niet lukken want we zijn de sleutel van onze kamer kwijt. Na gesakker op Zeb (in ons hoofd: de laatste die de sleutel in handen had gehad) en wat gevloek, heel de kamer op zijn kop gezet, zonder resultaat. Hierdoor zijn we pas om 7.50 aan de bar en receptie van het hotel, te laat om nog te ontbijten. Brandon staat al wat heen en weer te lopen voor zijn auto. Zucht, zelfs hier slagen we er niet in om stipt op tijd te zijn ;-) Enfin, na alles uitgelegd te hebben aan de receptie, blijkt er geen extra sleutel te bestaan voor de gasten. Ze zorgen er dan toch voor dat onze kamer afgesloten geraakt met hun eigen reservesleutel. Tijd om te vertrekken - help, ik heb nog geen koffie gehad! - de ontbijtgranen sleuren we uit de handen van Zeb en Vic, en wij stappen met een rommelende maag het busje in. Brandon belooft ons dat we iets te eten krijgen, maar na het bezoek aan de Orang-oetans. Euuuuh, wat? Opgetrokken wenkbrauwen bij Zeb en Vic: "wat gaan we dan eten als ontbijt, toch geen noedels zeker?" Ach ja, dat zien we later wel weer.
Op naar Semenggoh, een rehabilitatiecentrum voor Orang-Oetans waar er ondertussen 28 van in het park zitten.
Aan de "receptie" van het park hangt de stamboom uit, Brandon neemt ons er helemaal door. Het alfa-mannetje, Ritchie, 157 kg zwaar, heeft er 5 vrouwtjes en een hele kroost zitten, 28 in totaal dus. Leuk weetje, de toiletten op de parking zijn gesloten, nadat Ritchie ze voor de zoveelste keer helemaal heeft gesloopt. Hij is zo nu en dan wel es wat humeurig. Dat belooft, als die ons pad zou kruisen...Zeb wordt al een beetje zenuwachtig ;-). De rangers van het park voeren de dieren 2x per dag, om 9.00u en om 15u. Het komt er op neer dat er fruit wordt neergelegd op een 3-tal platformen in de jungle, en als de orang-oetans honger hebben, komen ze tevoorschijn om wat bananen, kokosnoten en watermeloenen mee te pikken. Voor het voederuur start, nog even een "veiligheidsbriefing" waarbij er de nadruk op wordt gelegd dat we gewoon in de jungle zitten, de dieren niet tam zijn en ze zeker niet aangeraakt mogen worden. Stil zijn is de boodschap, geen paraplu of selfie stick naar de orang-oetans richten en geen flash gebruiken op het fototoestel. Als de beesten langslopen, vooral achteruit gaan en ze niet in de ogen kijken, anders denken ze dat ze een gevecht moeten aangaan. Heel spannend allemaal! Maar als er een groep mensen bij elkaar staat, blijkt dat instructies moeilijk op te volgen zijn. Hier en daar wordt rustig door gepraat, de selfie sticks zijn alom tegenwoordig totdat...de eerste orang-oetangs verschijnen. Het is oma (46 jaar oud, in hetzelfde jaar geboren als ik dus ;-)) samen met haar zoon. Ze komen door de jungle en slingeren zich een weg tot aan het fruit. De oma staat bekend om haar hoog drama-queen gehalte, dat is te zien. Ze klimt erg op haar gemak van de ene naar de andere boom en poseert tussendoor op een zeer ostentatieve manier. Geweldig om te zien! Na een tijdje deze 2 dieren bezig te hebben gezien, gaan we dieper de jungle in, naar een ander voederplatform. Hier wachten we een tijd, de bomen bewegen maar de orang-oetangs komen niet naar de platformen toe en zijn verder ook niet te zien. Waarschijnlijk staan we er echt met een té grote groep. Brandon adviseert om te vertrekken en in de namiddag terug te komen. Hij ziet zelf graag meer dan 2 orang-oetangs op een dag dus is niet tevreden.
Vooraleer we terug in het hotel belanden, stoppen we even voor het ONTBIJT. Yes, eindelijk ;-), ondertussen is het al een uur of 11. We stoppen aan een open, overdekte plek, met allemaal héél kleine voedingsstalletjes. Hier bestelt Brandon voor ons, met een smoelengetrek van Zeb en Vic tot gevolg. De jongens krijgen een bord noedels, dat Zeb vlot naar binnen werkt, bij Vic duurt het iets langer. Zeb heeft nog honger, dus krijgt nog een bord met een ander type noedels voorgeschoteld, dat weer met plezier naar binnen wordt gespeeld. Wat krijgen we nu, Zeb de wereldburger??? Vic heeft na een halve portie al genoeg, Zeb speelt de rest nog binnen. Wij krijgen een pikantere versie van de noedels, heerlijk! Kortom, na dit "ontbijt" tijd om effe bij te komen en te verteren.
Tegen 14u gaan we opnieuw onderweg naar Semenggoh, samen met een koppel Nederlanders. En deze keer wordt het een ervaring die we niet snel gaan vergeten. In totaal zien we 9 (!) orang-oetangs (Ritchie was er jammer genoeg niet bij) waarvan er 2 vrouwtjes met kleintjes van 6 maanden op hun buik komen genieten van het hen gegeven fruit. Woorden schieten tekort, ik kan het echt niet beschrijven, een vrouwtjes orang-oetang met een baby van 6 maanden op haar buik op enkele meters afstand kunnen zien, in hun natuurlijke omgeving, daar worden zelfs onze jongens stil van. Vic komt regelmatig effe knuffelen, ook al moeten we stil zijn en moeten we zelfs even achteruit als de dame orang-oetang helemaal naar beneden komt om nog wat bananen op te pikken. Ze kijkt wat nors rond, want zit vol beschermingsdrang voor haar kleintje. Tja, wat gaat er door je heen als je zoiets ziet? Blijdschap zeker, omdat deze dieren het respect krijgen dat ze verdienen. Een gevoel van herkenning, zo ergens ver weg? Heel raar allemaal...Het is in ieder geval doodstil in de auto (zelfs de Nederlanders!) als we terug naar het hotel rijden. Iedereen onder de indruk, dat is duidelijk.
De avond wordt afgesloten met een topetentje, samen met het koppel Nederlanders en nog een Duitse dame, brengt Brandon en zijn vriendin ons naar de TopSpot Food market, een grote hal met verschillende eetstandjes (halal, gerund door moslims) met verse vis en allerlei anders lekkers. Onze tafel wordt volgezet met heerlijke satés, verse vis, gamba's in een speciale botersaus, groentjes .... teveel om allemaal op te eten en zeker om hier te beschrijven. Maar vooral...lekker! Zelfs Zeb en Vic eten vrolijk mee en voelen zich duidelijk goed in het gezelschap ;-)
Weeral een zeer indrukwekkende, volle dag. We hebben nu al spijt dat we overmorgen alweer verder moeten, hier kunnen we nog wel een weekje blijven...Morgen staat er alweer een avontuur te wachten, en trekken we -ook weer vroeg - samen met Brandon naar Baku National Park. Benieuwd wat de dag ons weer brengen zal! En voor nu, sweet dreams xxx

Geschreven door Deanelszebenvics.reisblog