Vandaag doen we de eerste etappe van onze reis naar onze volgende verblijfplaats met de trein. De treinrit tussen Ella en Nuwara Eliya staat alom bekend als zeer mooi en we zijn dus niet de enige toeristen die op het perron staan te wachten op de trein. Sampath heeft tickets voor ons geregeld en zal ons oppikken aan het station van Nuna Oya het station van Nuwara Eliya. We komen in de eerste wagon terecht naast 4 prettig gestoorde Italiaanse zestigers en de sfeer zit er al snel in.
De treinrit voert ons hoog de bergen in met mooie vergezichten en is zeer gevarieerd: theevelden, eucalyptus bossen, vanalles en nog wat passeert ons treinraampje. Dat kan open, dus we kunnen af en toe ons hoofd es buitensteken, een fris windje af en toe is zeer welkom. De deuren van de trein kunnen open, dus regelmatig hang ik helemaal buiten. Heerlijk, en die geuren die je tegemoet komen! De 2,5 uur trein vliegen zo voorbij, we stappen vrolijk het station uit op zoek naar Sampath die ons hier kwam oppikken. Maar... geen Sampath. Raar, want hij is altijd netjes op tijd. Mmh, toch maar effe bellen dan. Blijkt dat hij panne heeft met zijn auto en ergens in een garage staat te wachten tot het probleem opgelost is. Damn. Dan maar het dorpje in om de dorst wat te lessen.
Het dorpje blijkt 1 lange aaneenschakeling van kleine winkeltjes waar je vooral groenten, fruit, broodjes en flesjes frisdrank kan kopen. Maar voor de rest is er helemaal niets. Dan maar terug naar het station, waar we de tijd doorkomen met schaar-steen-papier spelletjes, wat gezang (of iets dat ervoor moet doorgaan) en wat andere onnozelheden. 2 uur later is Sampath er, totaal nerveus want hij voelt zich enorm schuldig omdat hij 'onze' tijd verloren heeft laten gaan. We stellen hem gerust dat het allemaal OK is maar echt kalm krijgen we hem niet. We hebben nog een lange rit voor de boeg dus hup, iedereen snel de auto in en gaan met de banaan.Er staan ons zo'n 68 km zwaar bochtenwerk te wachten, Vic mag vooraan zitten omdat die zich zo snel misselijk voelt. Hij valt al bijna direct in slaap, gelukkig. Een lange tocht maar niet zonder de door Sampath beloofde tussenstops, hoewel wat ingekort. De eerste stop is in een theefabriek die ongeveer 2000 mensen tewerkstelt, waarvan een kleine 1000(!) theepluksters - uitsluitend vrouwen kunnen die klus klaren. We krijgen een snelle toer door de productie, kort maar krachtig en interessant. We worden vergezeld door de zotte Italianen die we op de trein hebben leren kennen, gezellig :-) Daarna krijgen we nog een overzicht van de verschillende types thee (zwarte thee, groene thee, witte thee, ...) en krijgen de echte Engelse "breakfast tea" voorgeschoteld, lekker! Sampath vertelt dat hier de beste kwaliteit van thee vandaan komt, jammer genoeg allemaal voor export. De 2de rangs kwaliteit blijft binnen Sri Lanka, zegt hij met toch een beetje een zuur lachje. Snel terug de auto in, Vic terug vooraan en het bochtenwerk wordt vervolgd. Wat volgt is een autorit die niet zou misstaan in een Jason Bourne film. Sampath had ons vandaag en bezoek aan een "spice garden" beloofd en hij wil zijn belofte graag waarmaken. Dat betekent volle gas door de bochten en door het zotte verkeer. Een tegenliggende auto die ter hoogte van onze auto een tuk-tuk voorbijsteekt terwijl er ook nog honden aan de kant lopen, toeterende bussen achter ons hangen (die rijden in Sri Lanka echt heel hard en zijn ronduit een gevaar op de weg) hier en daar dan nog een brommer ertussen...We zijn weeral blij dat we niet zelf moeten rijden en Sampath ons rustig en snel door al die drukte weet te loodsen. Het bochtenwerk eindigt gelukkig in Kandy, het shoppingparadijs voor Singalesen en buitenlanders. Wat ons opvalt: nog drukker verkeer :-). We laten Kandy achter ons en in volle snelheid gaat het verder om toch maar in de Spice Garden te geraken voor die sluit. Maar...in Sri Lanka staat er overal politie aan de kant. Er bestaan hier geen flitspalen, de arm der wet kijkt in hoogsteigen persoon toe of de regels worden gerespecteerd. En als je hen wat geld toestopt, pakken ze in ieder geval je papieren niet af bij een overtreding. Je raadt het al, Sampath ging over een lijn waar hij niet mocht voorsteken en ja hoor, we worden aan de kant gezet. Sampath steekt hen wat geld toe en we kunnen gelukkig verder. Het is duidelijk zijn dagje niet...Net voor het donker wordt, zo rond 18.30 komen we aan in de Spice Garden. De kruidentuin wordt uitgebaat door de overheid en is gratis toegankelijk. De gids die er nog aanwezig is staat Sampath niet aan. Hij vertelt hem dat ik een expert ben in kruiden die een diepgaande en juiste uitleg verwacht. Dus bellen ze hun eigen specialist die er na een kwartiertje toekomt. Ondertussen is het wel donker, maar met een groot type TL buis worden ik en Dean rondgeleid. De jongens blijven wachten bij Sampath want die zijn ondertussen behoorlijk moe door deze dag. De man die ons rondleidt is een bijna "dokter in de natuurgeneeskunde" die alles kent van kruiden en hun geneeskundige werking. We krijgen een duidelijk en zeer interessante uitleg over vanalles en nog wat: kurkuma, gember, nootmuskaat, vanille, red pineapple met hun geneeskrachtige werking en toepassingen. Het gaat op een drafje van de ene plant naar de andere, maar het duurt allemaal wat langer dan gepland en het is ondertussen pikkedonker geworden en we zouden liefst naar ons hotel vertrekken. Daarbovenop krijgen we nog een massage van letterlijk kop tot teen - zalig, maar we kunnen er maar half van genieten wetende dat we nog een eind af te leggen hebben voor we aan ons hotel zijn.
De jongens zijn moe en een beetje slecht gezind dat het allemaal zo lang heeft geduurd. Vic voelt zich niet lekker en we zijn nog niet goed op weg of Sampath moet in allerijl de auto aan de kant zetten om Vic er uit te laten. Aangekomen in het hotel, kruipt hij gelijk zijn bed in terwijl wij nog een late maaltijd nemen. Het is duidelijk een te lange dag geweest.

Geschreven door Deanelszebenvics.reisblog