De wekker loopt alweer (te) vroeg af, maar deze keer zijn we op tijd om nog snel een ontbijtje te nemen vooraleer we vertrekken op de trip van de dag. Vandaag gaan we naar Bako National Park, dat alleen met de boot te bereiken is vanaf Bako village. Zeb krijgt als belangrijke opdracht de rugzak met proviand te dragen en indien nodig te beschermen tegen de langstaart makaken. Deze brutale beesten willen de bezoekers al eens terroriseren en het eten stelen. Niet in de ogen kijken, tenzij je denkt ze aan te kunnen in een gevecht van man tot man (aap) en anders eten laten vallen en zo snel lopen als je kan. Zeb is er niet helemaal gerust in.
Onze gids vandaag is "Is" (een afkorting van een veel langere naam) - een vriend van Brendan te merken aan de plagerijen tussen die 2. Bako wordt vooral bezocht omwille van de populatie neusapen die er woont. Maar de gids waarschuwt ons al van aan de start: het zijn wilde dieren in hun natuurlijke habitat en de kans dat we er te zien krijgen is klein. Vanuit het dorpje varen we via de rivier en een stukje Zuid Chinese zee, op een half uurtje naar het nationale park. Als we van de boot springen en door het warme water naar een prachtig strand waden, wordt het me al te veel: dit is als het begin van een David Attenborough reportage voor National Geographic. Het strand, de jungle op de achtergrond, de zee met eilanden in de verte, ... Ongelofelijk dat ik hier echt ben.
Als we het padje oplopen naar het ontvangstcentrum zien we tussen de bungalows (je kan hier ook overnachten) al een wild zwijn lopen. En terwijl we onze slippers aan het vervangen zijn door schoenen om aan de trektocht te beginnen, komt Is ons halen, want achter de hoek is een neusaap gespot. Neusapen leven normaal gezien in kleine groepjes - een dominant mannetje met zijn harem en kinderen, maar oudere mannetjes worden verstoten als ze de macht moeten overdragen aan een jonger exemplaar. Het exemplaar dat gezien werd is zo'n "lone ranger". Neusapen eten enkel jonge bladeren en bloemen - geen fruit of andere zoetigheden. Om dit dieet te verteren hebben ze 2 magen nodig en ze eten een ganse dag door; een beetje zoals grazende koeien. Daarom hebben neusapen naast hun lange neus ook een dikke buik. Echte schoonheden :-). In het Maleisisch dialect dat Is spreekt worden neusapen Urang Bollanda genoemd. Urang betekent man of mens en Bollanda ... hollander LOL.
Het mannetje zit dichtbij in een boom en lijkt zich niet te storen aan het groepje mensen dat foto's staat te nemen. Prachtig om te zien!
Een kwartiertje en 300 foto's later gaan we op pad. Is, de gids, is een wandelende encyclopedie wat planten betreft. Hij laat ons er verschillende zien en vertelt over de geneeskundige, culinaire of praktische toepassingen. We zijn nog geen 100m ver of hij wijst ons al op een groene adder in een boom. Gevaarlijk beestje: één beet is genoeg om een volwassen man op 2 uur te laten sterven.
Het is nog laag water en we starten onze tocht door de mangrove. Fantastisch om al die dingen te zien die je normaal gezien alleen op televisie ziet: wenkkrabbetjes (rode en blauwe), heremietenkreeftjes, slijkspringers. Geweldig, dit is echt David Attenborough. Na een tocht door de mangrove en het strand kruipen we door een gat in de rotsen en komen uit op de jungle trail en stappen we een totaal andere wereld binnen. Hier zien we minder beesten op een jungle highway van termieten na, maar de vegetatie is adembenemend. Na een pittige tocht met veel geklauter, komen we aan op een prachtig strand, waar we kunnen genieten van ons lunch pakket dat overheerlijk is (bao en spring rolls met donuts en kokos/rijst balletjes als dessert, beter dan bokes!). Net voor we weer willen vertrekken met de boot, zien we een groep neusapen klimmen in de bomen op de klif naast het strand. We hebben echt wel geluk vandaag!
We stappen terug een bootje in en varen langs mooie rotsformaties waarin je (met veel verbeelding) vormen in kan herkennen, zoals schildpadden en een Egyptische sfinks. Ik moet toegeven dat ik niet altijd zie wat zij er in denken te zien maar het zicht is erg indrukwekkend, over welke vorm het dan ook mag gaan. Per boot worden we terug afgezet aan het startpunt, het is een heerlijk tochtje over het water waar we nog genieten van het zicht op de mangroves. Prachtig! Net voor we afstappen varen we langs Baku dorp, een aantal kinderen zijn aan het spelen in de rivier...ondanks het feit dat de krokodillenpopulatie hier is ontploft de voorbije jaren en er al eens iemand opgepeuzeld wordt...Brendan en zijn partner Tanty staan ons al op te wachten. Na een warm afscheid van de gids Is, springen we het busje in van Brendon, opnieuw weer erg onder de indruk - de natuur hier overweldigt ons elke dag.
Brendan legt uit dat we gaan lunchen (wéér eten, onze Vic onmiddellijk "Mama zeg, ik heb écht geen honger hoor") maar eerst doen we nog een tussenstop, hij wil niet zeggen waar. We stoppen bij een oude Chinese dokter, Brendon had ons er al over verteld. Als je met pijn zit, vertelt hij door gewoon naar je te kijken hoe ernstig het is en hoe het verholpen kan worden. Ik had voor de grap laten vallen dat Dean daar zeker naartoe moest met zijn rug (en er waarschijnlijk een week bij moest blijven ;-)) dus voilà daar stonden we dan wat onwennig. Een bureauke in een plaatselijke Chinees winkeltje gezet, met allemaal plastic rode stoelen naast...tja, wat nu? Brendon had ons gevraagd om niet te giechelen met de oude Chinees, dus ik moest heel erg mijn best doen om mijn lachspieren onder controle te houden. Raar maar waar, het Chinese mannetje wist onmiddellijk de pijnlijke plek te vinden in Dean zijn schouder, en ook in zijn onderrug. Volgens hem was er niet veel aan de hand en Dean zijn gezondheid in orde. Hij toonde mij hoe ik Dean moest masseren, zo 1x per dag. Daarna keek hij naar mij en vroeg of ik van iets last had? Neen dus, ik ben perfect in orde (allez, nu toch) -- een interessant adresje om es terug naartoe te komen als ik weer 1 of ander fysiek dipje heb ;-). Brendon vroeg me ook nog eens of ik ergens last van had, hoofdpijn of zo? Neen, hoor, ik heb helemaal niks, allez eigenlijk komt het erop neer: teveel om op 5 minuten te kunnen vertellen dus daar had ik geen zin in ;-). De rekening bleek ongepeperd: hij wou absoluut niks hebben, je betaalt hem alleen als je iets ernstigs hebt...speciaal!
Daarna weer genoten van een overheerlijk lunch, waar zelfs Vic flink van meegesmuld heeft. Daarna is het effe "niks-doen" tijd en wat bekomen van de dag. Vanavond hebben we weer doorgebracht in aangenaam gezelschap van George, een Australier die net een gigantische tattoo hier heeft laten zetten en Carla, een fijne Duitse dame die we gisteren al hadden ontmoet. Brendon brengt ons naar alweer een lokale foodmarket - een gigantisch plein met allemaal kraampjes vol lekkernijen - en we bestellen weer met onze ogen...lekker maar veel. Ik duik nog even een lokale supermarkt in met Brendon zijn vriendin (die tot voor kort een restaurant runde) en koop samen met haar wat lokale ingrediënten. Top! Nu is het tijd om de koffers te pakken, en vroeg ons bed in te duiken om morgen om 7.30 naar het vliegveld te vertrekken. Morgen gaan we richting Penang. Maar 1 ding is zeker, binnen 2 jaar komen we terug en brengen we onze vakantie door op Borneo. We beseffen nu al dat we het hoogtepunt van onze reis hier hebben meegemaakt...En dat er nog heel wat te ontdekken valt...En dat we ons hier erg thuis voelen...en...en...bon, we komen hier zeker nog es terug! Slaap lekker iedereen xxx

Geschreven door Deanelszebenvics.reisblog