Sukhothai airport

Gisterenochtend waren we vroeg uit de veren, want om 7 uur kwam de taxi ons oppikken om naar de luchthaven te vertrekken. We kregen toch nog ontbijt om half 7 en dan bleek dat iemand van het hotel ons zou brengen. We zaten al in de auto als iemand ons kwam zeggen: "the taxi is for free because you paid the room too expensive". Geen idee of we nu blij moeten zijn of gefrustreerd.
Na een rit van 45 min komen we aan aan de luchthaven die blijkt te bestaan uit 1 balie, 1 security lane en een open wachtruimte met een 20-tal banken. Naast de landings- en startbaan staan er giraffen en zebra's - de Sukhothai Zoo. Een toeristentrammetje / busje brengt ons tot aan het vliegtuig (een turboprop). We zijn met een 10tal mensen die naar Bankok moeten en na een zeer goede vlucht komen we om 10u aan in Bangkok. Als vliegen altijd zo zou kunnen ...
 

Shoppen, shoppen, shoppen

Tijdens de reis hebben we gemerkt dat er een kras zit op de lens van ons fototoestel, wat bij sterke lichtinval een witte vlek geeft in het midden van de foto. Bangkok is erom bekend zeer voordelige prijzen te hebben voor elektronica in het algemeen en fototoestellen in het bijzonder. Vooral het shopping center MBK is the place to be en met maar een paar uur te spenderen, was dat ineens ook onze namiddag Bangkok :-)
Ik denk er al een tijdje aan om een cursus fotografie te volgen, maar daarvoor heb je een spiegelreflexcamera nodig en de dure aankoop heeft me altijd wat afgeschrikt. Nu we in Bankok zijn, willen we daar toch eens naar kijken. We zoeken een coffeeshop met gratis WIFI en zoeken naar de beste koop wat betreft SR camera's en de prijzen in België. Het blijkt dat we toch een 150€ kunnen besparen als we hier een camera kopen in vgl met de prijzen in België. Daarboven krijg je als toerist de BTW terugbetaald in de luchthaven op vertoon van de aangekochte goederen en het officiele document dat in de winkel wordt opgemaakt. Ik ben dus een stuk speelgoed rijker :-) - een canon Eos.
Onze jongens hebben gespaard voor een ipod touch en kunnen hier ook een flinke besparing doen. En ten slotte hadden we met Zeb afgesproken dat hij in het 6de studiejaar een gsm'etje kreeg en dus verlaten we het MBK shoppingcenter met onze armen vol electronica. Met nog een dik uur door te brengen voor we naar het station moesten voor de nachttrein, weten we niet goed wat we nog konden doen - tot Els een flyer in de handen gedrukt krijgt van kapsalon 'big beauty'. Normaal duurt kleuren en knippen 1,5 uur, maar ze zullen hun best doen om het in 40 minuten te klaren. Hoe ze dit voor mekaar krijgen: 2 kapsters werken in parallel tezamen aan Els haar haar. En het moet gezegd: het resultaat mag er zijn.
Dan in een drafje naar buiten en een tuk-tuk aangehouden, die ons in een rotvaart door het chaotische verkeer loodst en ons op tijd afzet aan het station. De tein staat te wachten en we kunnen er ineens opstappen.
 

Gezellige slaapkamer op de trein

In tegenstelling tot 2 jaar geleden waren we deze keer op tijd om een 1ste klas ticket op de slaaptrein te nemen. Ipv dat je in een open coupé slaapt met gordijntjes voor de bedden, heb je dan een kamertje per 2 met een lavabo'tje. Onze kamertjes hebben tussendeuren die helemaal open kunnen en dus zitten we met ons gevieren gezellig samen. De jongens hebben het zot in en we lachen ons een breuk met hen. Op de slaaptrein is een restaurant en een dienster komt onze bestellingen opnemen en die een half uurtje na vertrek afleveren. Je moet hier niet denken aan een zompig broodje met een plastieken stuk kip, maar echt lekkere thaise maaltijden. Na het eten komt er iemand de bedden maken. Op 5 minuten tijd zijn de 2 zitbanken, 2 stapelbedden geworden, gaat het groot licht uit en de leeslampjes aan en voor we het weten zijn onze jongens al in dromenland. Bij ons gaat het slapen iets minder, want het lijkt wel of de trein 700 km enkel over wissels rijdt. We worden soms flink door elkaar geschud, maar slagen er toch in om een paar uur te slapen.
Om 6 uur worden we gewekt en brengen ze ons ontbijt. Da's goed nieuws want dat wil zeggen dat de trein geen vertraging heeft en om 7u zal aankomen in Surathani.
 

Het godverdomme Broes! moment

Afstappen in Surathani is een gedrum van jewelste: vanuit die stad vertrekken alle connecties naar de oost en westkust van het schiereiland en alle eilanden in de Adamaanse zee. Dwz dat quasi iedereen van de trein gaat en moet verdeeld worden over bussen van verschillende maatschappijen (er zijn verschillende ferry maatschappijen die al aan het station moeten zorgen dat mensen op 'hun' bussen stappen). Absolute chaos en gestresseerde toeristen èn Thai.
Als we uiteindelijk in het juiste groepje zitten, komen we tot het besef dat we een zakje vergeten zijn op de trein. In dat zakje de doos van het fototoestel (de camera zelf hadden we wel bij), met daarin: de oplader van de batterij en het formulier om de BTW terug te krijgen. Els loopt nog vlug naar het station, maar de trein is al weg. Ik probeer de stationchef te pakken te krijgen en na 5 pogingen vind ik iemand die genoeg Engels spreekt om het probleem te begrijpen. Het volgende station wordt gebeld om na te gaan of de zak er nog staat, maar op de bevestiging kunnen we niet wachten: de bus die ons naar de ferry moet brengen vertrekt. Geen nood: we laten het pakje naar het station terugbrengen en zullen aan Mr Nice van ons hotel wel vragen of hij niks kan regelen om het op te pikken. Als ik terug uit het station kom, is de bus eigenlijk al aan het vertrekken: els en de kinderen zijn niet opgestapt en onze plaatsen zijn ondertussen al verpatst aan andere mensen. Ons stress niveau zit al redelijk hoog want 2 jaar geleden hadden we ook de bus gemist en hebben ze ons 6 uur laten wachten vooraleer we uiteindelijk de boot op konden. Dat willen we niet opnieuw meemaken. Men garandeert ons dat we ons geen zorgen moeten maken. We zullen de boot halen; een minibusje komt ons oppikken.
Inderdaad: het minibusje pikt ons op en een paar km verder nog een ander groepje en om 10.00 worden we afgezet op de pier - net op tijd voor de ferry die om 10.10 vertrekt.
 

Koh Phangan

Iets na de middag komen we aan in het Nice Sea Resort en Mr. Nice valt ons zowaar in de armen, blij om ons terug te zien. Ook zijn moeder komt uit de keuken om ons te begroeten. We leggen ons probleempje uit en 2 telefoontjes later is alles geregeld: ons pakketje is al terug in het station van Surathani, Mr Nice faxt onze treinticketten en een kopie van ons paspoort en waarschijnlijk morgen komt het pakketje met dezelfde boot naar het eiland.
En nu zit ik dit verslag te schrijven met het geluid van de branding op de achtergrond. De komende week staat er niks op het programma behalve het rustig aan doen. Ik denk dan ook dat ik niet veel verslagen meer zal schrijven. Jullie zien het wel komen als ik inspiratie heb.
Groetjes!

Geschreven door Deanelszebenvics.reisblog