Vandaag vroeg opgestaan. Het weer beloofde weer goed te worden. Hooguit aan het eind van de dag kans op een bui. Terwijl in Wenen en Londen de marathon onder vrij extreme omstandigheden werd gelopen, maakte ik me op voor een ruime halve maraton, maar dan door de bergen en het Lavanttal. Om even over 9 verliet ik het hotel. Het startpunt was vlak bij de Markuskirche. Het verste punt was de besneeuwde top van de Koralm. Maar de heenweg stond aangegeven op 5 1/2 uur, maar dan ook nog eens dezelfde weg terug. Ook nog eens 1.600 meter overbruggen. Dat zou een latertje worden. Op de route er naar toe was de Waldrest. Een betere optie gezien de tijd. Het startpunt was vlak bij de Markuskirche. Vandaar ging het omhoog richting het Schloss Wolfsburg. Net voorbij het slot kwam ik een oude bekende tegen; met lang zwart haar en 4 poten. Gisteren op de weg van het Schloss naar het dorp kwam ik langs een huis waar ik enthousiast werd begroet door een zwarte herder. Dezelfde kwam ik nu weer tegen met baas en bazin en direct was er herkenning. Het dier bleek een jaar oud en de begroeting was nogal onstuimig. Een prachtige hond. Daarna ging de weg al snel omhoog tot ik op een punt kwam waar de routemarkering gebrekkig was. Ik was het pas kwijt. Daarop besloot ik op mijn gevoel verder te gaan. En dat bleek te kloppen. Na een flink stuk kwam ik weer terug op het pad met nummer 560. De weg omhoog. Vandaar ging het echt stijl omhoog. Al snel was ik midden in een bos. Wat een genot om daar te lopen. De stilte, de heerlijke dennenlucht, de koelte van het bos, het gezang van merels en koolmezen, de roep van de koekoeks en het gehamer van de specht. En niet te vergeten de mooie omgeving. In een woord geweldig. Steeds hoger ging het. Af en toe kwam ik een enkele wandelaar tegen. Na bijna 4 uur was de bestemming bereikt. Steeds weer zag ik de besneeuwde Koralm. Maar ook in het bos zag ik nog sneeuwresten op zo'n 1.500 meter. Inmiddels was het 4 uur later, 9 kilometer verder en ruim 1.000 meter hoger toen ik de Waldrest bereikte. Een Gasthof met een prachtig uitzicht over het Lavanttal. Genietend van het uitzicht heb ik daar mijn boterhammen gegeten. En toen was het weer tijd om naar beneden te gaan. Op de heenweg had ik een andere afslag gezien. Die besloot ik te nemen om vervolgens met een flinke omweg richting Wolfberg terug te gaan. Maar dan wel helemaal aan het uiterste einde van de stad. Hoe lager ik kwam hoe warmer het werd. Ook vandaag was het weer 27 graden. Maar het uitzicht werd steeds mooier. Prachtige groene velden in het Lavanttal. Weer kwam ik op een punt waar de markering onduidelijk was. Net toen ik op het punt stond de verkeerde weg te nemen kwam ik een oudere man tegen met naar later bleek zijn zoon. Ze waren ook op weg naar beneden en nodigden me uit om met hen mee te lopen. Het waren allervriendelijkste mensen, net als de meeste mensen die ik deze dagen tegen ben gekomen. Heel open en behulpzaam. De weg ging steeds verder omlaag en ook verder van Wolfsberg tussen prachtige groene weiden door. Bijna aangekomen bij de weg terug naar Wolfsberg kwamen we bij de woning van de oudere man. Hij vroeg of ik nog zin had om even mee te gaan om wat te drinken. Dat sloeg ik niet af. Na een paar glazen limonade heb ik afscheid van beiden genomen. Waar vind je dat nog, zoveel gastvrijheid en vriendelijkheid. Inmiddels was het al bijna 5 uur. Het bleek heel wat verder dan ik had gedacht. De lucht in het oosten begon flink te betrekken. Toch maar door lopen. Vlak bij het centrum zag ik in de verte de eerste lichtflitsen. Maar de bui bleef op afstand. Bijna bij het hotel viel mijn oog op een poster van Ierland. Weer en brug geslagen. Mijn bestemming voor de zomervakantie. Om 10 over 6 na een tocht van zo'n 9 uur kwam ik dan eindelijk aan bij het hotel. Het was een pittige dag, maar desondanks heb ik enorm genoten van de mooie natuur en omgeving. En bovendien van het mooie weer.

Geschreven door Aad.op.vakantie