Van co. Fermanagh naar co. Tyrone. Voor de vakantie had ik al een hoop huiswerk gedaan en dan heb je bepaalde verwachtingen die niet altijd uitkomen.
Van Garvary ben ik eerst naar Omagh gereden. Ik had me een flinke stad voorgesteld, tenslotte wonen er 22.000 mensen. Maar eigenlijk was het niet meer dan een drukke hoofdstraat met een mooie Cityhall en 2 kerken. Maar desondanks was het er heel sfeervol. In Omagh was tijdens de Troubles de dodelijkste aanslag door de IRA. Op straat werd ik aangesproken door 2 Amerikaanse jongens die Mormonen bleken te zijn. Zij waren daar om mensen van hun geloof te vertellen. Gewoon maar even geluisterd en met een vriendelijke handdruk zijn we ieder onze weg gegaan.
Na Omagh ben ik verder gereden naar Beaghmore, wat halverwege Omagh en Cookstown ligt. De weg er naar toe voerde tussen heuvels en kilometers bloeiende heidevelden door. Echt schitterend. In de buurt van Beaghmore is een plek met heel veel steencirkels, met graven en grafheuvels. Het was niet makkelijk te vinden. Tot op een halve mijl waren er geen verwijzingsbordjes te vinden. Dus af en toe maar ergens aangebeld. Zo kom je er ook en krijg je hier en daar nog een hand van de bewoner als afscheid. Echt super aardig. Het is niet te vergelijken met wat ik van Stonehenge heb gezien op foto's, maar evengoed vond ik het best indrukwekkend. Het schijnt dat daar de meeste stonecircles op één plek bij elkaar zijn in de UK. Ik ontmoette daar de eerste Nederlanders en Duitsers. Altijd goed om je taal bij te schaven.
Vanaf Beaghmore verder richting Moneyneena voor een wandeling in de Sperrin Mountains. Net als eerder in Noord-Ierland een prachtige weg er naar toe met veel bochten en heuveltjes. Je komt de mooiste waarschuwingsborden tegen als 'hidden dip' en 'blind summit'. Er zijn overigens maar weinig snelwegen, meer een soort provinciale wegen waar 2 vrachtauto's elkaar amper kunnen passeren, maar waar je wel 60 mille of te wel 95 km mag rijden.
De wandeling die ik heb gedaan was de Crockbrack Way en voerde over 2 toppen van de Sperrins, de Crockmore en de Crockbrack. Het ging up en up zoals de jongens van Coldplay zingen, maar eenmaal boven was het genieten. Door het mooie weer kon ik van coast to coast kijken zoals ooit bezongen door Westlife. Echt waanzinnig, dat uitzicht. In het westen zag ik de heuvels langs de Ierse kust, in het noordoosten Slemish Mountain, in het oosten het grootste meer van Noord-Ierland; Lough Neagh en in het zuidoosten de Mourne Mountains. Het was een mooie wandeling, soms een beetje door nattig terrein, maar who care's. Met een zonnetje erbij is dat niet erg. Vaak hoorde ik helemaal niets, af en toe alleen een blatend schaap. Heerlijk rustig. Ik kwam nog 1 andere wandelaar tegen. Net als andere dagen heb ik me ook deze dag weer volgepropt met heerlijke bramen langs de weg.
Van Moneyneena ben ik naar Londonderry gereden, dwars door de Sperrin Mountains. Op een gegeven moment kwam ik bij Derry en zag de hele stad van boven af. Echt super. 's Avonds gegeten in de stad. Onderweg ontmoette ik 2 Amerikanen die tegen elkaar hadden gezegd: daar komt een typische Ier. Niet dus, gewoon een boerenlul uit Krimpen aan den IJssel. Wel grappig. Tijdens het eten begon het keihard te regenen. Voor 1 pond een paraplu gekocht bij de Poundshop. Daarna nog een paar pints Guiness gedronken in de Bogside Inn, waar een dronken gast in 5 minuten even zo vaak vroeg uit welk land ik kwam.
Ik was hier al eerder geweest zo'n 15 jaar geleden, maar de Bogside, de katholieke wijk van Derry maakte weer heel veel indruk en vooral het contrast tussen de volkswijk die de Bogside is en de protestante bovenstad.

Geschreven door Aad.op.vakantie