Voor vandaag stond er een behoorlijke rit op het programma. Van Ullapool in het westen naar John O'Groats in het uiterste noordoosten van het vasteland van Schotland. Had ik gisteren gegeten met Belgen, nu zaten er een jongen en meisje uit Zwiterland in de ontbijtzaal. In tegenstelling tot veel van hun landgenoten en vooral ook Italianen spraken zij heel goed Engels. Van de hotelier hoorde ik dat er voor de opnames van the Eagle ook lokale mensen waren gebruikt. Zij moesten daarvoor hun hoofd kaal scheren, volgens het uiterlijk van de Seal People. Voor ik aan de rit begon heb ik nog even bij de haven van Ullapool rond gehangen. Enigszins met spijt ben ik uit Ullapool vertrokken. Zelden heb ik zo een afwisselend landschap gezien als vandaag. Het grootste deel van de route staat bekend als de Route 500. Dan weer reed ik angs meren, dan over lange wegen door een grillig lansschappen of via scherpe bochten omlaag langs hoge heuveltoppen. Zo ging de weg via Elphin omhoog tot de eerste grotere stop. Dat was bij Ardvrick Castle aan het mooie Loch Assynt het is eigenlijk niet meer dan een ruine, maar door de locatie is het gewoon mooi om te bekijken. Na Ardvreck Castle kwam ik door Unapool. Het landschap bleef maar veranderen en telkens weer werd ik daar door verrast. Hoe toevallig dat er een nummer van Keane uit de speakers kwam met de titel Disconnected. In het liedje komen een paar zinnen naar voren: the Landscape change before my eyes en I don't know what to look at, don't know what to look for. Hoe toepasselijk. ik voelde me inderdaad disconnected. Het is een van meest verlaten en uitgestrekte landschappen waar ik ooit ben geweest en tegelijk misschien wel een van de mooiste delen van Schotland. Onderweg kwam ik af en toe een paar huizen tegen. En zelfs een politiebureau met ernaast een openbaar toilet. Die heb je in Nederland amper. Het laatste stuk tot aan de noordkust gaat langs de Kyle of Durness. Een meer wat uitloopt in zee. In Durness ben ik op aanraden van de Zwitsers gestopt bij Cacao Mountain, een koffietent waar ze voortreffelijke chocolademelk serveren. Niet ver daar vandaan ligt Sango Bay. Een reward winning bay. En terecht. Het is werkelijk een prachtige baai met grote rotsen, blauwgroen water en een mooi zandstrand, het eerste van vele langs de noordkust. Al snel na Sango Bay kwam ik bij de Smoo Cave. Dat is een groot gapend gat in de kust, een enorme grot. In de grot is een waterval. Ik heb zelden een waterval met zoveel kracht naar beneden zien storten. Volgens mij overleef je amper als je daar onder gaat staan. Na de Smoo Cave ging de weg verder langs de kust via weer een single-track-road. Wat vooral opviel was het grote aantal campers wat ik tegenkwam. Langs de hele kust zijn ook veel terreinen voor campers. Inmiddels was het toch weer een beetje gaan regenen. Gelukkig duurde dat maar een uurtje. Nog een keer liet de zon zich zien en dus ook weer tijd voor een paar foto's. Net toen ik weer weg wilde gaan kwamen er een paar schapen langs de weg aan lopen. Tijdens de hele route werd daar ook op gewezen en verzocht rustig te rijden als je schapen tegenkwam. Net op dat moment kwam er van de andere kant een camper met belachelijke snelheid aan scheuren. Helaas bleek het een Nederlandse camper. In plaats van gas terug te nemen scheurde hij gewoon door en gsf zelfs een paar klappen op de claxon. Dan schaam ik me even om Nederlander te zijn. Net voor de laatse etappe ben ik gaan tanken bij een superklein tankstationnetje. Echter, er zat een slot op de pomp. Toen ik binnen ging vragen of ik kon tanken vertelden ze daar dat ik alleen contant kon betalen. Voor mij geen probleem. Het slot ging eraf en na het tanken er weer op. Op die manier voorkwamen ze dat mensen gingen tanken en dan geen contant geld hadden om te betalen. De laatste 50 kilometer was niet bijzonder. Het landschap was kaal, vlak en een beetje armoedig. Toen ik dan ook in John O'Groats aankwam voelde ik me min of meer ontdaan. Het plaatsje stelt echt niks voor. Eerst heb ik ingecheckt bij het Seaview Hotel en vervolgens ben ik nog even naar Duncansby Head gereden waar een vuurtoren staat en kliffen zijn. Ook dat viel behoorlijk tegen. Dan maar terug naar het hotel. Daar ontmoette ik 2 Nederlanders, Marco en Pallas uit Oosterhout. Na het eten ben ik aangeschoven bij hen en hebben we werderzijdse ervaringen uitgewisseld. Zij doen de tocht precies andersom Net als ik voelen zij zich ook aangetrokken tot de Britse eilanden. En terecht, het is hier gewoon goed vertoeven. Achteraf was het ook in John O'Groats nog best leuk.

Geschreven door Aad.op.vakantie