En dan is de laatste dag van deze vakantie aangebroken. Een mooie vakantie, enorm vele gezien, heel veel gedaan en ook weer heel veel leuke en aardige mensen ontmoet. Jammer dat het weer niet helemaal werd zoals ik had gehoopt. Misschien heb ik daardoor het allermooiste van Schotland niet gezien. Ach, het is niet het einde van de wereld en ik ga er zeker nog eens naar toe. Dat staat vast. De ferry ging om 10 uur. De overige dagen is de vroege vaart om 9 uur. Ik kon alles lekker rustig aan doen nu. Geen gehaast, geen gestress. Het weer was goed, droog en weinig wind. Alle componenten voor weer een rustige overtocht aanwezig. Om even na 10 uur gingen de trossen lossen en centimeter voor centimeter gleed de Stena Brittanica van de vaste wal. Dit keer een ferry vol Nederlanders. Schijnbaar was er een stock-car-race ergens geweest. Al snel kwam ik in gesprek met een heel bijzondere man. Het was de Engels-Amerikaanse Amir met een Pakistaanse achtergrond, een vriendin uit Moskou, onderweg naar Nederland om daar te gaan werken met als wens in de toekomst in Spanje te gaan wonen. Hoe kun je het allemaal verzinnen. Doordat hij tweemaal een hartinfarct had gehad had hij het altijd koud. Vandaar de wens om in Spanje te gaan wonen. Zijn verhaal was mooi om te horen. Hoe hij als 18-jarige van Engeland naar Amerika verhuisde om daar een toekomst op te bouwen. Hoe hij daar meer dan geslaagd in was. Aanvankelijk scheen de zon lekker en met een kalme zee was het wederom een pleziervaart. Na een poosje werd de lucht toch nogal donker en helaas bleef het ook vandaag weer niet droog. Dan maar even naar binnen. Door het hele schip heen heb je diverse plekken waar je heerlijk kan zitten. Ergens midden in het schip vond ik een plaatsje naast een wat oudere vrouw. Het gesprek beginnend in het Engels. Maar ja, net zo goed als mensen van mij horen dat ik niet uit Engeland, hoorde ik dat ook bij die mevrouw. Ook haar verhaal was mooi. Haar moeder was Duits. Na de oorlog moest haar moeder zonder de Nederlandse taal te spreken met 2 kinderen naar Nederland. Haar vader was gevangen genomen vanwege verdenking van het heulen met de Duitsers, dat vanwege zijn relatie met een Duitse vrouw. De vrouw vertelde hoe moeilijk haar moeder het aanvankelijk had gehad. Uiteindelijk is dat allemaal goed gekomen. Het is wel bijzonder. Ik denk dat ieder mens zo zijn eigen verhaal heeft. Gelukkig werd het weer droog en kwam ik Amir weer tegen. Samen zijn we naar het dek gegaan en hebben lekker in het zonnetje gezeten en gekletst. Zo ging de tijd toch nog weer snel voorbij. Tegen 5 uur kwam de Nederlandse kust weer in zicht en was het nu echt over met de reis. Weer terug naar het land waar de mobiele telefoon inmiddels tot de primaire levensbehoeften behoort. Terug naar de drukte van ons overvolle land. Dat zal weer wennen worden na de rust en ruimte van het uitgestrekte Schotland. Snel maar weer nieuwe plannen maken. ik kan in ieder geval terug kijken op een mooie tijd met weer een koffer vol nieuwe ervaringen en herinneringen.

Geschreven door Aad.op.vakantie