Na de lange rit van gisteren vandaag een dag in de Trossachs, een mooi natuurgebied ten oosten van Loch Lomond. De dag begon grijs met lichte regen. Het ontbijt heb is genuttigd met de andere gast in de B&B, Peter uit Denemarken, met een broer in het zuiden van Engeland en een zus in Nieuw-Zeeland. In de B&B was ruim een eeuw geleden een school gevestigd. De woonkamer voor de gasten was vroeger het klaslokaal. Vandaar de naam the Old Schoolhouse. Na het ontbijt ben ik eerst naar Finnich Glen gereden, ook bekend als the Devil's Pulpit. Het is niet ver van Gartocharn. Het is kloof met hoge steile wanden waar een rivier doorheen loopt. In 2011 was het een decor van de film the Eagle met ondermeer Jamie Bell in de hoofdrol, die eerder de rol van Billy Elliot speelde. Vooraf had ik al het een en ander opgezocht op internet en daardoor wist ik zo ongeveer hoe ik in de kloof moest komen. Van de weg moest ik eerst door een modderig terrein. Rechts liep een hek en ergens was daar een open plek met een steen. Na niet al te lange tijd vond ik inderdaad de steen. Met mijn rug naar de steen vond ik de trap die naar beneden leidde naar de diepte bij de rivier: Jacob's Ladder. Het is een trap van grove stenen met touwen voor wat houvast. Al bij de eerste grote stap naar beneden hoorde ik een gescheur en bleek de achterkant van mij broek opengescheurd te zijn. Geen goed begin! Maar ja, de afdaling ging tcoh voorspoedig. Beneden aangekomen stond ik voor de rivier. Het water stond best hoog, dus ja wat te doen als ik verder de kloof in wilde. 2 paar schoenen links boden uitkomst. Verder naar links zag ik 2 mensen die op de een of andere manier daar waren gekomen door het water. Ik had geen idee hoe diep het was. Voor de zekerheid had ik mijn kaplaarzen mee genomen. Al snel bleek ik daar niet veel aan te hebben. Ze liepen al snel vol. Na enig rondlijken vond ik toch een weg die goed te doen was. Langs de steile rotsen lagen onder de waterspiegel wat stenen die mee door het water hielpen. Al snel was ik bij de man en vrouw die uit Amerika bleken te komen. De vrouw was al verder de kloof in gegaan, ook via stenen die onder het wateroppervlak. Zo kon je dichtbij een mooie watervalletjes komen. Op blote voeten ging het prima, ook al omdat de stenen niet glad waren. Het is werkelijk een mooie plek en een ervaring rijker besloot ik de terugweg te nemen. Dat ging nu makkelijker, omdat ik wist hoe te gaan. Eenmaal weer boven via Jacob's Ladder kwam ik nog meer mensen tegen, een stuk of 10 zeker. De plek blijkt dus erg populair.
Gelukkig had ik nog een broek meegenomen in verband met de verwachte regen. De andere broek was sowieso tot de knieen nat geworden. Van Finnich Glen ging ik verder richting Aberfoyle voor een rit over de Duke's Pass. Helaas begon het harder te regenen. De pas is op zich heel mooi om te rijden. Hij slingert door de heuvels van de Trossachs en stijgt en daalt. Door de regen was het zicht beperkt. Helaas, maar ja, het was niet anders. De pas loopt langs Loch Achray en eindigt bij Trossachs. Vandaar ben ik verder gereden richting Callander waar ik een wandeling naar de Bracklinn (water) Falls had gepland. Het regende echter te hard. Dus de wandeling ging niet door. Dan maar koffie met troostgebak net voor Callander. 's Middags zou het wat beter worden. Ik besloot dan ook terug te rijden richting Loch Lomond waar ik een 2e wandeling op het programma had, de Cashel Forest Walk. Het werd inderdaad beter. Niet helemaal droog, maar meer dan motregen was het niet. Onderweg kwam ik diverse wandelaars tegen, gehuld in regenkleding. Dan kon ik toch niet achterblijven. Tenslotte ben ik hier niet heen gekomen om alleen maar te rijden. Aangekomen op Cashel Estate heb ook ik regenkleding aangedaan en ben ik aan de wandeling begonnen die zo'n 4,5 kilometer was. De regen stopte al snel en van al die kleren kreeg ik het al snel warm. De weg ging licht omhoog door een bos met varens, maar ook stukken met heide. Het bleek de moeite waard en ik had er geen spijt van. Ik kwam zowaar nog een aantal wandelaars tegen. De route was goed gemarkeerd, dus verdwalen kon ik niet. Nadat de regen ophield kwam de mist. Loch Lomond kon ik daardoor niet zien. Later kwam er wat wind en werd het zicht wat beter. Ik naderde een uitzichtpunt vanwaar je op Loch Lomond kon kijken. Veel hoop had ik niet, maar eenmaal boven was het zicht toch beter dan verwacht en zag ik inderdaad Loch Lomond met de vele eilandjes erin. Vlak onder het uitzichtpunt stond een steen met de mooie tekst: And tomorrow the sun will shine again. Weliswaar is het net zoiets als: Morgen gratis bier, maar desondanks vond ik het een mooie tekst en ik hou me maar vast aan de boodschap. De weg naar beneden slingerde heen en weer. Het zicht werd steeds beter en dat was hoopvol voor de laatste etappe naar Rowardennan, aan de voet van de Ben Lomond, met 974 meter een van de hoogste bergen van Schotland. Rowardennan bleek slechts een paar huizen groot, waaronder een hotel met bar en restaurant. Daar heb ik maar een cup of tea genomen. In de bar viel direct op dat er vee nationaliteiten naar Schotland komen. Zo zat ik naast 2 mensen uit Amerika aan de bar en een stukje verderop bleken 2 Zwitsters te zitten. Na de thee ben ik pg een stukje langs de oever van Loch Lomond gelopen en zowaar brak de lucht open. Er kwam blauw aan de lucht en toen ook de zon door de wolken kwam zag ik waarom ik naar Schotland was gekomen. Hoe anders en hoe mooi zag het er ineens uit. Ineens was daar Ben Lomond met al zijn grootsheid.
Als het weer ook maar iets verbetert geeft dat veel verwachtingen voor de tijd die komt. En ook al is het topweer, het is hier heerlijk, ruim, groen, rustig. Wat wil je nog meer. Ik voel me hier ook aardig thuis. Het linksrijden gaat als vanzelf. Ik heb gewoon iets met ridders, kastelen en wat je hier al niet tegenkomt. In een vorig leven heb ik hier vast rond gelopen. Vanavond heb ik haggis gegeten in Balmaha, een traditioneel Schots gerecht. Het smaakte prima. Ik vertelde tegen de ober dat er best veel toeristen waren. Volgens hem komt dat door de lage koers van de Britse pond. Het is mee genomen, maar ook zonder de lage koers vind ik het gewoon heerlijk om op de Britse eilanden te zijn. Morgen ga ik weer verkassen. Het volgende doel is Spean Bridge, net boven Fort William.

Geschreven door Aad.op.vakantie