Vandaag eindelijk een zonnig begin van de dag. Ik twijfelde over hoe de dag in te vullen. Op het programma stond Edinburgh. Maar aangezien ik vlakbij de Bracklinn Falls was trok het idee me ook wel om daar de wandeling te gaan doen die vorige week door de regen niet doorging. Ik besloot toch om naar Edinburgh te gaan en onderweg nog een paar locaties in Falkirk aan te doen. Maar eerst wil ik nog een aanvulling op gisteren maken. Gisterenavond heb ik gegeten in Doune waar ik nu verblijf. Op de terugweg hoorde ik ineens het prettige geluid van doedelzakken. Het geluid kwam van de overkant. Op de bovenverdieping zag ik mensen spelen. Daar wilde ik meer van weten. Ik ben dus maar naar binnen gegaan en daar waren nog meer mensen aan het repeteren op andere instrumenten. Het was probleem om naar boven te gaan. Er waren daar een zowel jongeren als ouderen aan het oefenen. Wat klonk dat geweldig. Je moet wel een goede longinhoud hebben. Hoe dan ook, het was een prettige verrassing. Maar goed, vandaag ben ik eerst naar Falkirk gereden. Eerst naar de Kelpies. Langs het Forth and Clyde Canal staan 2 paardenhoofden van metaal. Ze zijn beide 30 meter hoog. Wat een juweeltjes. Thuis had ik op internet al foto's gezien, maar in het echt zijn ze zoveel mooier. Na een rondje om de Kelpies ben ik naar the Falkirk Wheel gegaan. Niets anders dan een sluis, maar wat voor één. Het bouwwerk is 30 meter hoog. Het is een sluis, maar dan in de vorm van een lift. Boten gaan in een een bak met water en vervolgens draait het Wheel naar boven, waar de boten hun tocht verder kunnen vervolgen. Op die manier wordt het Forth and Clyde Canal verbonden met het Union Canal. Wij zijn dan goede bruggenbouwers, maar dit is ook een heel knap stukje werk. Op naar Edinburgh. Je hebt zo'n kleine 10 kilometer nodig om in het centrum te komen. Gelukkig is er voldoende parkeergelegenheid. De hoofdactractie is wel de Royal Mile. Eerst maar op zoek naar een goede plattegrond. Na enig zoeken vond ik een kaart, maar die was wel zo onhandig. Ik had al wel een klein plattegrondje, maar het bleek lastig om me te oriënteren. Het was ook vreselijk druk in de stad. Het overviel me enorm na 11/2 week door het uitgestrekte Schotland te hebben gereden. Het Edinburgh Castle was niet moeilijk te vinden. Dat ligt hoog boven de stad. Maar ook daar druk. Rijen voor de kassa. Dat zag ik niet zitten, dus een bezoek aan het kasteel ging niet door. In mijn hoofd had ik een route die ik wilde volgen. Maar op de een of andere manier raakte ik steeds de weg kwijt. Toen ik ook nog eens mijn plattegrondje kwijt raakte liep ik als een kip zonder kop door Edinburgh. Het was bijzonder frustrerend. Midden in Edinburgh zag ineens een oud kerkhof. Er waren graven uit de 18e eeuw. Het kerkhof hoorde bij St Cuthberts Church. Cuthbert is een personage uit de reeks van de Donkere Toren van Stephen King. Een bezoekje aan de kerk leek me dan ook wel aardig. Het bleek toch een beroemde plek. In het oudste gedeelte was Agatha Christie voor de tweede keer getrouwd. Helaas liet ik na het bezoek mijn iPad weer eens vallen. Nu is het echt over en uit. Het werd ook al weer te laat en ik wilde in ieder geval Victoria Street zien wat gebruikt is in films van Harry Potter. Midden in de straat is een winkeltje wat een waar Harry Potter museum is. Maar alle spreuken van Harry konden mijn iPad niet meer fixen. Ik ben daarna maar kris kras door de stad gelopen. Op een bepaald moment kwam ik ergens wat ik aan een hele andere kant had verwacht. Toen had ik het wel gehad. Ook door drukte en al die mensen die voor je voeten lopen. Half China liep er rond. Fijn voor die mensen dat ze het beter hebben, maar ze hadden wat mij betreft wel een andere dag mogen komen. Als ik een foto wilde maken stond er ineens weer een Chinees in beeld. Ik wilde maar één ding en dat was terug naar de Trossachs. De bedoeling was Callander net voorbij Doune, maar het werd Kilmahog. Daar zag ik een leuk en gemoedelijk restaurantje en daar heb ik mezelf nog eens goed getrakteerd. Haggis Balls als voorgerecht, forel als hoofdgerecht en daarna Creme Caramel. Heerlijk, en dat in een omgeving waar de rust op je neer viel. Na mijn mislukte avontuur in Edinburgh was het in ieder geval een mooie afsluiting van de dag en mijn tijd in Schotland. Met 'Where the streets have no name van U2 ben ik terug gereden naar Doune. Zo voelt het ook in het uitgestrekte Schotland. Morgen richting co. Durham in Engeland. Ik weet nu al dat ik de rust en de natuur van Schotland ga missen. That's the way how life goes.

Geschreven door Aad.op.vakantie