Wakker worden met het zicht op de zee en het strand, prachtig verlicht door de zon… we blijven nog even liggen genieten. Het is al warm genoeg om buiten te ontbijten in de zon. De eenden en meeuwen zijn direct daar om te zien of er niets te rapen valt. Gisteren hadden we ook een Weka. Deze Nieuw-Zeelandse vogel kan niet vliegen, maar wel snel lopen. Je moet ermee opletten want ze durven kleine spullen komen pikken. Gisteren op het strand zat er een op onze rugzakken toen we zwommen en hij stal onze zakdoeken. Ik moest er achteraan en vond ze gelukkig in de struiken. In de nationale parken geldt de pack in / pack out regel. Je mag niets achterlaten, dus ik wou geen afval achterlaten.
Met spijt in ons hart pakken we in. We zouden hier gerust een paar dagen willen blijven. We vertrekken langs de coastal highway die nog prachtige zichten heeft op de zee en polders. Het lijkt hier wat de Camargue. We rijden naar Richmond weerom door een wijngebied. Ze hebben hier ook veel hop plantages en veel fruitgaarden, vooral appelen en peren. Vanaf Richmond duiken we terug naar het zuiden. We zitten direct weer tussen bergen en heuvels vol bossen en brem. Ik zal die gele brem altijd met Nieuw-Zeeland associëren vanaf nu. We zien onderweg 2 valken. We hebben er al vaker enkele zien vliegen. Het zijn knappe vogels om te zien.
We passeren een paar kleine stadjes waar de memorial hall van de Maori’s meestal naast de kerk staat. De huizen zijn overwegend laagbouw en meestal in hout of andere materialen. Maar een minderheid is in steen, omwille van het aardbevingsrisico. Elk stadje heeft ook haar museum waar de geschiedenis van de landbouw, de mijnen, het goudzoeken of de houtkap of zoiets te tentoongesteld is. Veel meer geschiedenis hebben ze niet.
Onze eerste stop is bij het café waar we 2 dagen geleden ook stopten. We bestellen een lekkere latte met een frambozenmuffin. Van hier start een lange rit naar het westen, naar Cape Foulwind.
Halverwege stoppen we aan de langste hangbrug van Nieuw-Zeeland over de Buller gorge. Je moet wel betalen om erover te gaan. We nemen de optie met comet line. Dan kom je terug in een soort schommel aan zip line. We wandelen eerst de brug over. Het uitzicht is knap maar ook een beetje eng voor mij. Aan de overkant is een kort wandeling van 15 minuten te doen door de jungle en langs het water. Gelukkig waren we gewaarschuwd voor de vervelende zandvliegen en hebben we ons ingesmeerd voor we vertrokken. De afgelopen dagen hadden we er al veel last van. Mijn benen zien er opgevreten uit. De beten jeuken erg en blijven een paar weken rood. Ik vind deze insecten het lastigste aan Nieuw-Zeeland. Op het einde van het wandelpad komen we boven aan de zip line. Nand is erg bang en hij wil niet. Het kost ons veel overredingskracht om hem in de schommel te krijgen. Ik ga samen met hem in een duo schommel. Het is super leuk, maar Nand vindt het niet leuk. Koen komt na ons en hij geniet!!!
We drinken er nog iets en hebben een gesprek met een Nederlands gezin dat 5 maanden op wereldreis is met hun kinderen.
We rijden weer verder. Het landschap verandert langzaam aan. We zien meer bergen en sommige hebben nog sneeuw op de toppen. Maar ook zijn er nog steeds weiden met schapen en koeien en brem. We rijden nog een heel eind langs de Buller gorge. Ook stoppen we op Kilkenny lookout waar je een foto kan nemen van de weg die we moeten nemen en die onder een rots doorgaat. De Buller rivier meandert hier prachtig.
Tegen 15u bereiken we Cape Foulwind. Spijtig genoeg is de Star tavern nog niet open. Het is het enige café/ restaurant in de buurt maar het is een aanrader en niet duur.
We picknicken dan maar aan de vuurtoren waar we ook een klein wandelingetje maken. Nadien stoppen we in de Star tavern voor een glas wijn en een ijsje voor Nand.
Iets verderop rijden we weer naar de kust om de kolonie zeehonden te zien. Vanop een uitzichtpunt kan je ze zien zwemmen, en zien slapen en spelen op de rotsen. Heerlijk om te zien.
We rijden weer verder naar Punakaiki. We rijden nu langs de kust, langs prachtige baaien en rotsen, tussen jungle met palmbomen en tussen heuvels. Het landschap is hier ruiger en wilder.
Punakaiki is bekend op zijn pannenkoekenrotsen. Deze gesteenten zijn miljoenen jaren geleden gevormd onder water en nadien omhooggeduwd. De zee slijt de zachte lagen weg en daardoor lijken het op opeengestapelde pannenkoeken. Het zijn echt prachtige rotsen. Er zijn ook blowholes, maar daarvoor zit het tij niet goed. Dus die zien we niet spuiten.
Het is ondertussen al laat. Het is al 19u. We besluiten dan maar om de volgende low cost camping te nemen ipv nog door te rijden naar Greymouth. Het blijkt een kleine camping te zijn met 10 plaatsen met enkel WiFi, een toilet en water. Het maakt ons niet uit want we hebben alles wat we nodig hebben in onze camper.
Ik maak nog eitjes met geroosterde bagels en tomatensoep. Het smaakt. We krijgen ook nog een hoop nuttige tips van onze gastvrouw. Spijtig dat het bewolkt is nu, want de sterren zouden hier prachtig zijn zo midden in de natuur zonder lichtvervuiling.
Slaapwel allemaal

Geschreven door Tadmet.op.pad