Door de vele verhalen van mensen om me heen en de gelezen blogs, wilden we erg graag naar het middeleeuwse pittoresque Unesco wereld erfgoed plaatsje Saint Emilion. Het was een bewolkte dag en het weer beloofde niet veel goeds, zeker niet omdat alles buiten te doen is daar. Maar goed, ontbijtje maar binnen eten dan, en hup de auto weer in.

De Dordogne is de streek met ontzettend veel Chateaux. En als wij aan kastelen denken dan zien we Muiderslot achtig mooie gebouwen voor ons toch? Maar in Frankrijk wordt een Chateau zowel een wijnhuis als wel een oorspronkelijk kasteel, maar ook soms verbouwde prachtige Air B&B’s en/of hotels zo genoemd. Al kort na vertrek kwamen we bij toeval het prachtige kasteel van de foto tegen waarin 10 hotelkamers recentelijk waren gerealiseerd. Als vorsten our selves stonden we op de trap voor het kasteel, kiekte de ober ons, en ,mochten we even binnen gluren. Leuk hoor die onverwachte locaties.

Zo was ook de ruïne waar we daar na belandden. De reusachtige deur, de hoge muren en de drooggelegde slotgracht van het gebouw deed je doen verbeelden dat ridders en jonkvrouwen daar in de rondte hadden gelopen. Verder dan dat was daar niks hoor, dus lieten het verleden voor wat het was en tuffden we door naar onze eindbestemming. We reden langs enorm veel druiven velden -foto momentje- totdat we in de verte Saint Emilion al konden zien liggen.
Raymond reed het laatste stukje het dorp in om te parkeren.

Als het daar nu al zo druk was, laat staan hoe het dan zou zijn in Peak season 🥹. En dit ondanks het paraplu weer.
Het was niet groot, deed echt UNESCO waardig aan qua middeleeuws oud, en ook vanwege de smalle in hoogte verschillend gelegen straatjes. Bovendien waren de mensen een soort van blij je te zien, en dat maakt het dan allemaal wel oké toch.

Dordogne, de wijn streek, en Sander en ik als grootste liefhebbers van het stel, vonden het leuk om wat meer over wijn en het proces te mogen leren. Ook Ray, Bianc en ma vonden het daarom een goed idee om met een tuktuk langs wijn huizen te hobbelen en naar de daarbij gegeven uitleg van chauffeuse Pauline te luisteren. De 2 langste lijven naast elkaar, -lees Raymond opgevouwen naast Sander- en Bianc, ma en ik er tegenover. Het was om te gieren. En voordat we voor de laatste 10 minuten, van de 65, ondergronds gingen moest het dak ook nog eens met een 20cm zakken. Je kunt je voorstellen hoe Ray er toen bij zat 😂. Een yoga lesje om daar na weer in vorm te springen zou niet zo’n slecht idee geweest zijn. Toch was het bijzonder om de honderden wijn flessen ter decoratie daar gestald te zien en ondertussen te horen hoe het gehele wijn proces uiteindelijk tot stand kwam. Dit bedrijf maakte sparkling wine, oftewel champagne zoals gemaakt in de champagne streek van Frankrijk. Na het proeven van 2 verschillende witte en een rosé wijn, met de Saint Emillion bekende naar bitterkoekjes smakende lekkernij namen we afscheid van het dorpje.

Arremoedig, bah, de weg terug naar de auto, met plu, stapten we koud geworden weer in de auto.
Voor de avond hadden we bij het restaurant Auberge André gereserveerd. Ook leuk, als het lekker weer zou zijn om buiten te zitten. Dat lukte niet hoor want daar was het te fris voor. We moesten het met de Franse sfeerverlichting -not- binnen doen. Maar goed, niet getreurd, want het eten smaakte goed. Die Franse keuken is zo gek nog niet en weer eens wat anders dan sushi of Hollandse saté.
Hier was het waar we mam trakteerde, om zo te laten weten dat we ontzettend blij zin dit nog zo met z’n allen te mogen beleven. En mam, wat heb je het weer goed gedaan vandaag, we zijn trots op je!

Geschreven door Saskias.reisverhalen