Nog even genietend van het vroege ochtend zonnetje, met ons adembenemende uitzicht, voordat we na het ontbijt weer naar de haven werden gebracht, keken we starend naar de zee.

We vaarden in een behoorlijk kleinere boot dan de eerste 2 keer voor de overtocht in gelukkig maar een half uurtje van Nusa Penida naar Bali Sanur, het vaste land. Ik zeg gelukkig want de golven waren dit keer af en toe behoorlijk! De 6x 400 PK motoren van deze boot hebben gelukkig goed hun werk gedaan.
Daar stond onze aller Ketut ons alweer op te wachten. We reden via een tussen stop bij Budha to Budha, want nu was hij wel open. Wat leuk om te zien hoe primitief, en absoluut niet volgens de bij ons Europese veiligheidsnormen (slechte afvoer, giftige gassen etc) deze sieraden daar vervaardigd worden. En omdat de bijbehorende winkel oor ons TE verleidelijk was hebben we hier allemaal de flappen goed laten wapperen, voor ons zelf en voor de meiden thuis. Hierna zijn we naar het zuidelijkste puntje van Bali gereden, onze acco in Uluwatu.

Op de een of andere manier hangt er hier bij en rondom accommodatie een hele relaxte vibe. Dreamsea Surf Beach doet zijn naam eer aan. Een droom om te zien.
De jongens die onze bagage (zo’n 24 kilo hè) vanuit de auto ruim 240 trap treden op hun nek naar beneden droegen maakten er helemaal niks van. Rustig aaaan, dat is hoe men hier over het algemeen in het leven staat. Wij ‘altijd maar druk druk drukke’ Hollanders kunnen daar nog wat van opsteken.
Dit hotel is gelegen tegen een cliff aan, en heeft een Ibiza style achtig interieur, hier voelen we ons heel comfi allemaal!. De naturel kleuren gecombineerd met wit, aangekleed met veel riet en bamboe (zelfs de wanden), houten witte vloeren en een grote raam partij uitkijkend op zee, wat wil je nog meer.
Alleeen … die trappen…. Na een vakantie vol van trappen, treden , hoogtes op en af, poahh, we kúnnen!! niet meer hoor 🙃

Voor de avond hadden we kaartjes voor de Kecac voorstelling in de arena bij de Uluwatu tempel. Wat een toeristen, wat een volk pffff, dus ZO en TE afgeladen vol. Gelukkig was het in de buitenlucht en zaten wij helemaal bovenaan bij een nood trap waardoor we 10min voor het einde gauw de benen konden nemen. Je moet je voorstellen dat de ring van 50-60 heren, zoals te zien op de foto CONSTANT kecak (Ken-chak) kecak kecak kecak….. aan het roepen waren en zich er ondertussen omheen nog een toneelstuk afspeelde. Dit alles vanuit een Balinees oud ritueel, gezien als een vorm van het uitdrijven van boze geesten. Er komen geen muziek instrumenten aan te pas, alleen een koor van mannen dat een leger van apen symboliseert. Bloed nerveus werden we er van haha. Het was leuk om mee te maken hoor, maar heb je er 1 gezien (eerder op een andere locatie) dan heb je ze allemaal wel gezien.

Dus…. Weer ruim 240 trappen op, terug bij de acco aangekomen, waar we in het ook al zo leuk aangeklede restaurantje aten.
21.30 uur, we hebben het weer lang (🫣😅) uitgehouden vandaag. De ogen vallen dicht, morgen weer een dag.

Geschreven door Saskias.reisverhalen