En toch is het raar.
Het gevoel te hebben dat je al weken van huis bent, en als die laatste dag met zijn allen dan is aangebroken dat het dan net is alsof we gisteren vanaf Schiphol zijn vertrokken.

Niets is minder waar, vandaag is toch echt de aller laatste dag met zijn vieren in Bali.
We bleven vanmorgen lekker iets langer aan het ontbijt hangen, niet alleen omdat het bewolkt was en er heeeeel even een buitje viel, maar ook gewoon omdat we daar zin in hadden. Even analyseerden we de vakantie, want wat hebben we ontzettend veel gedaan, gezien en meegemaakt.
We moeten er de foto’s op naslaan wanneer nou ook alweer wat, en waar was.
Uluwatu, deze laatste bestemming zou gezien de foto’s onvolledig voor onze vakantie memories zijn als we het centrum niet gezien zouden hebben. Dus togen we lopend, nee geen taxi, richting dat ene straatje waar alles in Uluwatu zich afspeelt.
Van apotheek tot souvenir winkel, en van een kleine lokale Warung (lokaal Indonesische, vaak klein bistrootje -> voor ons Nederlanders ook wel gedoemd tot het oplopen van de Bali Belly 😉 restaurant) tot luxe resorts. Bianc kocht voor een prikkie een aantal paar Havianas en ik een klein, vooral niet te zwaar (voor de koffer) decoratie item ter herinnering voor thuis.

Vanaf de lunch bleven alleen Sander en ik over omdat Bianc niet lekker op de, hopelijk niet de eerder genoemde Bali belly ‘poeperij-spugerij-buik’ was en ze samen met Rob naar het hotel terug ging.
Wij vervolgden onze stappen naar nog wat winkeltjes en daalden wat treden en een kloof af (weer die klote trappen 🤪) naar het Padang Padang strand.
We hebben er even wat rond gebanjerd en zijn toen ook naar het hotel terug gegaan.
Ach, een paar 🥹 treden weer maar, dan kunnen we ons opfrissen op de kamer. Inmiddels was het zonnetje gaan schijnen dus besloten we ‘bij huis’ verder langs het strand te kuieren en wat insta waardige, haha voor onze begrippen dan, foto’s bij de rotsen te maken.

Serieus, dat bedenk ik me nu al schrijvend, ik ben in staat om de komende weken thuis alleen beneden te gaan leven. Het idee dat ik ook daar 1, soms 2 trappen heen en weer moet staat me nu al tegen. Man man…
Dat is denk ik het enigste wat wij allemaal zeker niet zullen missen. Als je na gaat dat we alleen bij deze acco al per dag zo’n 700 treden hebben moeten lopen, en dat het gemiddelde van zo ongeveer (bijna) alle dagen was dan snap je wel dat de been en kuit spieren het aardig te verduren hebben gekregen.
Dan merk je dat je een soort van geen 20 meer bent he…..

Any way, Bianc was weer wat opgeknapt gelukkig dus deden we voor het eten een bite met een drankje gewoon op het terras van het hotel. We zouden wel willen hoor, ergens leuk in het dorpje wat te eten voor de avond als afsluiter van de vakantie, maar je raadt het al….die verdomde trappen gooien roet in het eten. 🤷‍♀️ En ach, hier bij de acco zitten we prachtig eigenlijk, ook een volwassen hand is gauw gevuld, dus die Nasi Goreng ging er prima in.
Waar we de dag mee begonnen, foto’s terug halen wanneer was dit en dat ook weer, zo sloten we ook af.

Het was een relaxte, gek genoeg intensieve en uiteindelijk toch ook weer vermoeiende dag die we gezellig rond een uur of 2200 afsloten.

Geschreven door Saskias.reisverhalen