Om de lezers thuis niet al te ongerust te maken heb ik het volgende pas geschreven bij thuiskomst in Nederland.

Op het moment dat ik al bijtijds klaar was om de laatste dag op Gili te beginnen gebeurde er het volgende.
Sander kwam net de douche ruimte uitgelopen, en ik deed de schuifpui open. Zonder aankondiging, en vanuit het niets voelde ik zowel aan mijn handen bij het vasthouden van de pui, als wel aan de voeten een behoorlijke trilling van zo’n 3, 4 seconden. Huh, riepen we, wat is dat? Rijdt er een auto aan de zijkant met een dreun naar binnen.? Nee tuurlijk niet, er rijden hier helemaal geen auto’s sufferd. Mijn God, is het…. En ik steek mijn hoofd om de pui richting receptie. Ik kijk de jongens verbaasd aan en stel hen onze vraag; ‘was this an earthquake’. Doodleuk keken ze ons zonder enige angst met een glimlach aan en bevestigde onze vraag. Aan de overkant, in Lombok, op korte afstand en met het blote oog te zien, was er een aardbeving van 4.1 op de schaal van Richter. Mijn hemel, we waren even overdonderd door het gebeuren, checkten of Rob en Bianca oké waren, en stelde ons maar gerust dat het van korte duur was en op een afstand zonder direct gevaar voor ons en het eiland. Nee zoiets maak je niet mee hoor in Kroatië, hoe dan hè , het lijkt wel een film. Dus snel door spoelen maar naar het volgende gedeelte van deze dag.

Deze 3 nachten op Gili zijn ook weer voorbij gevlogen 🙃. Voor de laatste keer aten we een ontbijtje op ons kleine terrasje. Het was pas 08.30 maar het zonnetje scheen al hoog aan de hemel in een blauwe lucht met hier en daar een wolkje. 27gr zou het zomaar eens kunnen zijn dus poedelden we nog even lekker in het aangename water, qua temperatuur, van ons zwembad.

Met de zware koffer al achter ons aan zeulend over de, uitvoerig eerder beschreven, niet makkelijk begaanbare weggetjes, maar nu dan lopend, waren we keurig een uur van te voren bij het incheck punt voor de overtocht.
Het registratie formulier werd ingevuld en een sticker ‘Penida’ geplakt op de koffer en kleding, dus waren we ready to go, off to Nusa Penida. In Indonesië gaat alles wel een beetje anders, veel minder gehaast, dan bij ons in Nederland. Hier maken de mensen zich niet druk hoor. ‘Rustig aan’ is hier een vaak voorkomende houding die de bevolking heeft. De boot overtochten, en dat zou je dan misschien niet verwachten, maar deze zijn dus eigenlijk best goed georganiseerd, ….als je de juiste rederij kiest dan hè.
En wat een geruststelling voor ons, dat ook hier op Gili Air, rederij Eka Jaya als de beste wordt bevonden. Die waar we vandaag van Gili Air naar het eiland voor de kust van Bali, Nusa Penida mee hebben gevaren.
Er werden ook reizigers meegenomen voor de bestemmingen als Lombok, Nusa Lembongan, Nusa Ceningan en het vaste land van Bali. Hierdoor heeft de overtocht voor ons uiteindelijk, van begin tot eind, zo’n 4 uur geduurd.

De vriendelijke, maar in het begin ook wel opdringerige, taxi chauffeur op Nusa Penida bracht ons naar ons hotel, Blue Harbor Beach Front. Maar 10 minuten vanaf de haven van Nusa Penida.
Inmiddels was het al bijna 1700 uur dus was er van deze dag niet veel tijd meer over dan lekker wat bij het infinity zwembad te zitten met een welverdiende Bintang en gin tonic.

En laat er nou links naast onze accommodatie een gloed nieuw restaurant gevestigd zijn.
Super leuke entourage, aan zee weer met de voetjes in het zand, goedlachse vriendelijke bediening, een uitgebreide menu kaart en een live zanger. Nou beter konden we de 1e avond hier niet afsluiten.

Geschreven door Saskias.reisverhalen