De koffers zijn weer gepakt, tijd voor de volgende accommodatie. Jammer hoor, want wat is het een prachtige omgeving hier. We hebben zo veel gezien en gedaan, lang leve de foto’s want dit is niet te onthouden allemaal. Onze Ketut was weer op tijd en dat is best een kunst hier in Bali ook. Hij woont in Den Pasar, een half uur rijden van Ubud, zonder scooter- en auto file. Dus kreeg hij wederom een schouderklopje van ons dat het hem weer was gelukt.

Bali is (over het algemeen) scooter land.
Hier rijden nog meer scooters dan in Amsterdam fietsen.
Je hebt alleen een auto als je een beetje wat te verhappen hebt. Als je na gaat dat je voor €9 per dag in een winkeltje aan het werk bent, dan moet je heel wat sparen voor je een scooter, kun je nagaan een auto, zou kunnen kopen. En toch, niet normaal wat een scooter chaos hier in Ubud haha. Ze rijden hier net zo makkelijk met een trap om hun nek, met rijst balen achter op, met lege dozen, alleen, met z’n 2en en ja zelfs met z’n vieren (2 kinderen er bij) op 1 scooter rijdend is hier een normaal straatbeeld.

Geen trap treden meer was onze wens naar de waterval 🙏🏻. De Kanto Lampo waterval
heeft er echter ook weer 455 van beneden naar boven 😬. Mooi hoor, maar alleen van die insta waardige pose foto’s worden hier door de jongelui genomen. Wij houden het bij kijken, en foto’s van anderen te maken in de waterval. Hijgend komen we weer aan hij Ketut op de parkeerplaats. Kom op Ketut, op naar het dorp Penglipuran waar ze ook Selamat Datang, oftewel welkom, zeggen! Dit is een tempel met bijbehorend balinees dorp. De originele bewoners wonen hier nog steeds. Erg leuk om te zien weer en ontzettende aardige bevolking.
Ook wel schrijnend hoor. hele piep kleine huisjes, erg aangrijpend dat ze zo leven. Bianc moest er gewoon van huilen.
Daarom snel maar door naar het bamboe bos waar meters hoge bamboe in het wild groeit. In het aangrenzende cafeetje settelden we ons voor een verfrissing en wat te eten. De risoles ga ik zeker een keer bij de toko ook weg halen, heerlijk!
Naast het cafeetje was een soort van mini tuin centrum, met planten die we in Nederland ook allemaal hebben. De meerdere stekjes worden hier met de hand (monnikenwerk) in een grote plant gepot. Alleen voor locale verkoop.

De lunch zat er weer in, en zelfs een hotdog kan hier nog ‘spicy’ zijn hè, niet te geloven. Een Bintang er bij om het te blussen was in ieder geval niet overbodig. Ketut liet een ongegeneerde boer na het eten als teken dat hij het in ieder geval ook lekker vond hahaha. Het laatste stukje van het Balinese dorp was ook nog een leuk stukje om te doen. Rob en Sander voelde er niet veel voor om zich in Balinese klederdracht te laten hijsen maar Bianc en ik trotseerde de warmte hoor, en zagen er als goed gevulde 😅 Balinese poppetjes uit in deze communie achtige uitdossing. Met zo’n offer bakje in je hand zou je je bijna tot ‘een koning’ aangetrokken kunnen voelen.

Hier na zijn we via een klein omweggetje naar Candidasa gereden. De waterval die we op het oog hadden is prachtig maar alleen te bereiken met WEER minimaal 400 treden. Dit zou betekenen dat we dan in de voor avond zouden arriveren bij het hotel en dat vonden we te laat.

Nirwana Beach Resort, ons hotel voor 3 nachten bereikten wij aan het eind van de middag. YES, die kleine van Quinty in Australië is geboren, hoorden we op het moment van inchecken. En weer tranen, maar dan van geluk, opa en oma voor de 3e keer, nu van baby girl Louka Kya Lee, kondigden zich aan. Wat een rijkdom….

Voor het barbecue diner in het hotel, met live muziek, waar ze uit volle borst Pala Pila la bamba, (oftewel bailar bailar la bamba, ik kwam niet meer bij 🤣) zongen, zwommen we nog even in het zwembad en relaxten we met een boekje en een drankje. Ook dit is vakantie, even niks, even tijd voor jezelf, optimaal genieten.

Geschreven door Saskias.reisverhalen