“Nog bijkomen van gisteren”

Gisteren avond waren we pas om 22.40 in het hotel terug. Tot nu toe de langste dag.
Toen natuurlijk nog het verslag geschreven. Je kunt wel na gaan dat ik (okee met oordop-hulp) als een blok in slaap ben gevallen en totaal niets van “the city that never sleeps” verder heb gehoord. En YESS, in de brede bedden, dus iedereen kon zijn eigen plekje in nemen zonder er uit gezwiepert te worden.

Voor ons doen werden we laat wakker, vanmorgen, 7 uur, maar evengoed om 9 uur alweer aan het ontbijt. We vonden een restaurantje in een zijstraat van de strip, lekker rustig wakker worden.
Op de strip zelf en in de hotels was er al weer bedrijvigheid genoeg. (Welke maloot zit er om 9 uur smorgens nou al aan een goktafel/kast.... hier is dat heel normaal blijkbaar). Sigaretje aan de
ene kant op de rand van de gokkast, ontbijtje aan de andere kant, zo
zitten de gokkers er bij.
Het was trouwens al lekker warm zo smorgens vroeg, dus genieten we van een “breakfast in the sunnetje”.

Omdat we een gezond ontbijtje wilden dit keer namen de kids en ik een yoghurtje met een beetje fruit.
Sander hield het bij zijn ommelet.

Stom natuurlijk te denken dat het “een beetje fruit en yoghurt” zou zijn trouwens.
We zijn IN AMERIKA waar alles big, bigger, biggest is toch!
Zo ook het yoghurt(je) haha. Maar wel zalig, en voldoende bodem voor de eerst komende paar uurtjes!

De ochtend hadden we ingepland voor Red rock canyon. Een stukje (ruim 300 vierkante km) natuur/bergen/rotsen waar een gedeelte ervan als reservaat is afgezet.
Wij kunnen deze rotsen vanuit onze hotelkamer op de 19e verdieping zien, dus het zou zonde zijn dit niet aan te doen...... nu we er toch zijn.
Zeker omdat de alom bekende Grand canyon te ver is voor onze
reisplanning is het leuk toch een klein beetje “Canyon” op te kunnen snuiven.

We reden er in 1x heen, in ongeveer een half uur.
Entree; €15, alleen voor de auto, wauw dat valt eens een keer mee.
Nadat we de auto dicht bij een “trail” hadden gezet startten we onze route over de rode rotsen.

Binnen no time zat Jeffrey al boven op een rots waarvan ik dacht oh my, en nu? Jamyl en Sander volgde natuurlijk heel snel.
En toen ik nog. Die rots heb ik gelaten voor wat het was en heb even lief op afstand naar ze gezwaaid.

Soms hield ik even een peptalk: Sas niet zeuren, zij kunnen het, jij dus ook. Maar goed, hoogtevrees EN hark tegelijk, daar ben je mooi klaar mee he..... Maar ik liet me niet kennen en volgde het drietal. Veelal wel met de nodige oehs en aahs, wat hoog en eng .

Het begon inmiddels qua temperatuur al pittig warm te worden. Dan zijn dit soort bezigheden behoorlijk inspannend. Zeker als je dat niet gewend bent. Zon en warm betekent bij ons: boot, water en strand. Niet inspanning, afzien en de reuzels over de rug!

We hebben het een paar uur volgehouden daar in, op, en omheen deze rotspartijen. Het leverde vooral (een zweetrug) en veel leuke en zeker weer rememberable plaatjes op. Allemaal blij dat we dit hebben ondernomen. Het was een mooie afwisseling op de hectiek van de strip. Je hoorde daar alleen wat vogels en je eigen ademhaling, wat een serene stilte, heerlijk!

Even na het middag uur waren we terug op de kamer. Een opfrisser was echt geen overbodige luxe!

We hadden nog niet genoeg gelopen deze dag, vonden we, de strip moest daarom nog verder worden verkent, een aantal hotels hadden we namelijk nog niet gezien.
Zo zijn we het Treasure Island hotel binnen gelopen, waar een piratenboot voor de deur ligt, en het circus circus hotel (oud en muffig), in het teken van clowns, en circus artiesten.
Het Venetië hotel daarentegen spande de kroon: heeel erg mooi, en bijna onbeschrijfelijk. De foto’s, die met de “blauwe lucht”, dat is een wolkendoek. Venetië is IN dit hotel nagebouwd. Compleet met San Marcoplein en gondels die dus DOOR het hotel varen met zingende gondelier (maar 116dollar voor 2 pers, ahum, even over geslagen maar).

Van het adembenemende Venetië hotel zijn we via een terrasje (mensen kijken kun je hier uuuren doen) naar het Bellagio hotel gelopen.
Inmiddels werd het al donker dus de prachtige fonteinenshow behorende bij dit hotel kwam heel erg mooi uit!

En waar ga je dan eten he.... jeetje mina.
Laatste avond, dus toch maar aan de strip hoor. Het Paris hotel it is! Voor een tafeltje aan de strip betaal je 10dollar pp meer, dan binnen. Maar what the heck, tis de laatste avond, toch?

De mannen hadden een heerlijk biefstukje. Jamyla een prima pasta. En ik...... het minst lekker gegeten van alle keren eten in de US.
Dat heb ik weer he. Iets met vis, dat was zo heet dat de vlammen mn oren uit vlogen, echt niet lekker (ook niet berekent door de lieve waitres..... zonder te hebben geklaagd ook, top).
En de carpaccio die ik had was echt 😣 jekk. Maar goed, we zaten gezellig aan de strip, dat was het uitgangspunt, haha, tegenover de om de 5, a 10 minuten spelende fonteinen van het eerder genoemde Bellagio, dat dan weer wel.

En toen, inmiddels alweer 22.45 uur: GOKKENNN!. Dat kan overal op de strip, en in elk hotel. Honderden kasten en speeltafels.
De mannen kozen voor het Paris hotel, waar we al waren. Ook hier was in het hotel een binnenplaats gemaakt met wolkendoek, waar de poten van de Eiffeltoren doorheen staken en de brug in replica is nagemaakt.
San en Jeff hebben aan de roulette tafel gegokt. Dat is waar je ook $5 mag inzetten haahaha, we blijven Nederlanders he.

En nee, niks gewonnen helaas en bescheiden ingezet dus maar een verlies van ongeveer $5 San en $22 Jeff.
Gauw weg hier, voor we in de verleiding 💶 komen.

Een dag inmiddels van heeel wat uurtjes, het bedje roept, wat zeg ik, scheeeuwt!

Geschreven door Saskias.reisverhalen