Weer heerlijk geslapen en mijn dag kon weer niet stuk want die kleine meid staat meteen aan en ik heb veel kusjes en knuffels ontvangen.
Na het ontbijt gaan we Dilayla naar school brengen.
Zij mag op haar fiets en wij gaan te voet.
Ze luistert goed naar Hanneke en ze weet heel goed waneer ze moet stoppen.
Ze is één en al vrolijkheid, en ze is echt een kletskous.
We brengen haar tot aan het klaslokaal zoals ze dat gewend is, en als we buiten zijn dan zwaaien we haar nog gedag.
Gelukkig geen drama…..(want ze kan ook een echte drama-queen zijn.)
Dan wandelen we samen met de buurvrouw van Hanneke weer naar huis.
We rommelen nog wat en later gaan we nog naar de winkel.
Waneer we thuis komen wil Hanneke graag dat ik haar help met het bed van Dilayla uit elkaar te halen.
Ondanks dat dit een hoogslaper is was dit met het juiste gereedschap snel klaar.
We sjouwen het naar beneden en zetten het in haar schuurtje.
Digitaal kan zij zich aanmelden bij de gemeente Rotterdam en deze komen dit gratis ophalen.
Super geregeld dus……
We verschuiven nog wat kasten en leggen het matras voor zolang op de grond.
Wat een zee aan licht en ruimte komt is er nu in de slaapkamer.
Hanneke is opgelucht dat dit karwei geklaard is.
En dan is het tijd om die kleine op te halen.
We zetten ook mijn bagage in de auto en doe nog een controle rondje. (Niks vergeten???)
Dilayla is weer erg vrolijk als we haar ophalen.
Ze weet dat ze samen met Hanneke mij weg gaat brengen naar Schiphol.
Omdat we ruim op tijd zijn rijden we nog naar de IKEA in Delft.
Daar kijken we naar bedden, en meten en fotograferen wat bedden.
Hanneke bereid Dilayla voor met een foto van haar slaapkamer nu, en dat ze kijkt naar een nieuw bed.
Dilayla is oprecht heel blij en knuffelig.
Met al de kennis die Hanneke nu heeft kan ze thuis eens rustig nadenken wat het beste bij haar/Dilayla past.
En dan is het tijd om door te rijden naar Schiphol.
Kort parkeren, en we eten nog een hapje bij de Burgerking.
En dan is het tijd om echt weer afscheid te nemen. Het troost me maar het blijft toch moeilijk, ondanks dat ze over 15 dagen weer naar Zweden komen.
(Het maakt het echt wel moeilijk als ik haar hoor huilen en dat ze roept maar dan mis ik mijn oma….)
Vlug nog een hand kus en niet meer omkijken, effe slikken en door…….
Op naar huis, via de camera’s op ons terrein zie ik dat de sneeuw zowaar is gesmolten.
Hopelijk verloopt mijn vlucht volgens plan en zie ik m’n lief over een paar uurtjes weer.
Geschreven door Moniek.reizen